Πώς είναι η ζωή σας αυτή την περίοδο;
Έχω κάνει μια μικρή επιστροφή στη δουλειά μου, στο επάγγελμά μου, έπειτα από μια πρόταση που μου έκανε η Κάτια Δανδουλάκη. Έχω μαζί της μια πολλή καλή σχέση. Άλλωστε η τελευταία δουλειά που έκανα πριν γίνω βουλευτής ήταν με την Κάτια.
Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι και μια τραυματισμένη σχέση γιατί τότε (2012) με τα μνημόνια και τις κινητοποιήσεις είχα λάβει μέρος σε μια διήμερη απεργία που είχε προκηρύξει το σωματείο μας. Ουσιαστικά έκλεισα το θέατρο καθώς η παράσταση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί από την στιγμή που έλειπε ηθοποιός με βασικό ρόλο. Ματαίωσα μια παράσταση με 800 εισιτήρια προπώληση. Η επιχείρηση που δεν ήταν της Κάτιας με απέλυσε. Η Κάτια που ήταν πρωταγωνίστρια με τίμησε με τη φιλία της, μου έστειλε ένα γενναιόδωρο μήνυμα λέγοντάς μου ότι δεν συμφωνεί με αυτό που έκανα, αλλά ότι δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί στην αντιστοιχία λόγων και έργων μου. Μου είπε «Θα είσαι πάντα η Μαρία της καρδιάς μου και φυσικά θα ξαναδουλέψουμε μαζί».
Παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν έτοιμη να επιστρέψω και να περάσω από έναν τρόπο ζωής σε έναν άλλο, ειδικά από την στιγμή που έγινε αυτή η αλλαγή με έναν τραυματικό τρόπο, το έκανα επειδή μου το ζήτησε η Κάτια.
Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;
Είναι ένας ιδιαίτερος ρόλος. Παρόλο που όλα έγιναν πολύ γρήγορα και πέρασα έν άγχος τώρα το χαίρομαι και το διασκεδάζω.
Το τελευταίο διάστημα πραγματοποιείτε μια περιοδεία. Πώς είναι να παίζετε στην επαρχία;
Αγαπώ πολύ την ελληνική επαρχία γιατί είμαι παιδί της. Αν και ζω πολλά χρόνια στην Αθήνα αισθάνομαι βαθιά επαρχιώτισσα. Νοσταλγώ πράγματα από την παιδική μου ηλικία στα Καλάβρυτα. Αν και ήταν δύσκολα χρόνια. Ξέρω τους πόνους και τις ελλείψεις της επαρχίας.
Κρύβει πολλές ωραίες συναντήσεις αυτή η παράσταση για εσάς…
Εκτός από αυτή με τον Χάρη Ρώμα είναι και αυτή με τους φίλους μου Ρέππα-Παπαθανασίου που έκαναν τη διασκευή του έργου.
Ο Χάρης υπήρξε ένας εξαιρετικά καλός συνεργάτης για εμένα, Γνωριζόμαστε χρόνια γιατί ξεκινήσαμε και οι δυο στην «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι.
Με τον Χάρη Ρώμα ζείτε μια τηλεοπτική επιτυχία που δεν τελειώνει… Η σειρά “Το καφέ της χαράς” μετά από τόσα χρόνια σημειώνει υψηλά νούμερα τηλεθέασης…
Είναι αλήθεια. Αυτό συμβαίνει γιατί ήταν μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή επαγγελματικά δεδομένου του ότι ο Χάρης και η Άννα Χατζησοφιά που έκανα το «Καφέ της χαράς» επέλεξαν να φτιάξουν ρόλους-πραγματικούς ανθρώπους και να χρησιμοποιήσουν ηθοποιούς που στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονταν από το θέατρο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε πραγματικούς ήρωες και όχι «περαστικούς τύπους»…
Δεν είναι η μοναδική φορά που συμμετέχετε σε σειρά η οποία δεν ξεχάστηκε με τα χρόνια…
Σε ένα βαθμό σχετίζεται με επιλογές. Βέβαια αν ξέραμε τη συνταγή θα κάναμε όλοι μόνο επιτυχίες. Άργησα να κάνω τηλεόραση και θυμάμαι τους δασκάλους μου να μας συνιστούν να είμαστε μαζί της διακριτικοί και στοχαστικοί πριν αποφασίσουμε κάτι. Δεν το έκανα πάντα με επιτυχία. Έκανα και πράγματα που θα ήθελα να έχω αποφύγει. Έτσι κι αλλιώς η τηλεόραση είναι ένα ρίσκο για τον ηθοποιό γιατί είναι ο τελευταίος «τροχός της αμάξης».
Βλέπετε αυτές τις σειρές μέσα από τις οποίες γνωρίσατε επιτυχία;
Όχι. Ειδικά το “Εμείς κι εμείς” δεν το βλέπω καθόλου γιατί έχω χάσει την φίλη μου (Νατάσα Μανίσαλη) από εκεί και αυτό είναι πολύ τραυματικό για εμένα. Αρνούμαι να κοιτάξω αυτό το κορίτσι με αυτή την ομορφιά, το ταλέντο, το χιούμορ ενώ δεν υπάρχει.
Η σχέση σας με την Αχαΐα επισφραγίστηκε και μέσα από την ενασχόληση σας με την πολιτική… Λίγα λόγια γι΄αυτή τη σχέση και για το πώς προέκυψε η πολιτική…
Με την Πάτρα και την Αχαΐα έχω μια υπαρξιακή σχέση. Αυτό δεν είναι πάντα καλό και δεν παραπέμπει πάντα σε νοσταλγία και σε όμορφα πράγματα. Παραπέμπει και σε δυσκολίες. Τα τέσσερα χρόνια που πέρασα εδώ ο απλός κόσμος υπήρξε τρομερά γενναιόδωρος μαζί μου. Έχω μερικούς φίλους ζωής εδώ. Άνθρωποι που δεν με ήξεραν πριν και μου άνοιξαν την καρδιά τους και το σπίτι τους και μου έκαναν πατρίδα αυτό που θα μπορούσε να είναι ξενιτιά.
Είχα πολύτιμους συνεργάτες και δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Βαγγέλη Γέττο και τον Μιχάλη Σιδηρόπουλο. Θα ήμουν πιο φτωχός άνθρωπος αν δεν είχα συναντήσει αυτούς καθώς και την συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ η οποία με τη διάσπαση έγινε χίλια κομμάτια.
Γεννήθηκα σε ένα σπίτι και σε μια οικογένεια με μια ιστορία που αγάπησα. Η επιλογή μου είναι ταξική, ιδεολογική. Δεν ανακάλυψα τώρα την πολιτική. Πράγματι, παρατηρείται το φαινόμενο να λέει κάποιος “Τα κάναμε όλα ας κάνουμε τώρα και λίγο πολιτική”.
Δεν έχω καμία σχέση με αυτό το μοντέλο. Ήμουν μαθήτρια και φοιτήτρια οργανωμένη. Στα είκοσί μου χρόνια ήμουν μέλος του Κουμουνιστικού κόμματος από το οποίο έφυγα με πολύ συγκεκριμένες αιτιάσεις, έμεινα «έξω» για ένα μεγάλο διάστημα και είμαι στο Συνασπισμό από την ιδρυτική του Πανελλαδική συνδιάσκεψη(1989).
Δεν είμαι αλεξιπτωτίστρια της πολιτικής. Στην Αχαΐα υπήρξα υποψήφια άλλες δυο φορές πριν από το 2012. Το 2007 ήμουν τρίτη, αν και μπήκα μόνο για να βοηθήσω το ψηφοδέλτιο. Το 2009 ήμουν δεύτερη. Αν με τη διάσπαση είχε παραιτηθεί ο Νίκος Τσούκαλης από την έδρα του ήμουν η επόμενη. Τότε ως Συνασπισμός ζούσαμε στο σκοτάδι γιατί είχαμε μικρά ποσοστά και κανείς δεν μας υπολόγιζε. Από το 2012 και μετά όπου το «μαγαζί έγινε γωνία» όλα ήρθαν στο φως και πήρε και εμένα η μπάλα και ειπώθηκε ότι επειδή ήμουν γνωστή έγινε ότι έγινε.
Αυτό είναι κάτι που αντιμετώπισα πάρα πολύ αυτά τα χρόνια. Έκανα ένα πολιτικό σχόλιο και μου απαντούσαν … «Ας πάει να πιεί ένα καφέ της χαράς»…
Τι σας στεναχώρησε περισσότερο σε αυτή την ιστορία;
Ένα από αυτά που με στεναχώρησε ήταν αυτό που λέγεται επαγγελματικός ρατσισμός. Βλέπω τι γίνεται και με τον διορισμό του Κιμούλη στο Ίδρυμα Νιάρχος. Όλοι μπορεί να έχουν πολιτική άποψη και γνώμη και να διεκδικούν μια θέση … αρκεί να είναι γιατροί, εκπαιδευτικοί, οικονομολόγοι… οτιδήποτε αλλά όχι καλλιτέχνες.
Υπάρχει ένα στερεότυπο που λέει ότι ο καλλιτέχνης δεν έχει άποψη και ότι ανήκει στο κοινό του. Δεν έχω ακούσει τίποτα πιο fake. Ο καλλιτέχνης που θέλει να είναι πολίτης του κόσμου είναι μέρος της κοινωνίας Ανήκω σε ένα κλάδο με 97% ανεργία. Ηθοποιός… «δε σημαίνει φως». Σημαίνει φως, νερό, τηλέφωνο, κλπ κλπ. Όπως για όλους.
Το ότι στο καθετί που έλεγα υπήρχε μια παραπομπή στο επάγγελμα μου με ενοχλούσε πολύ. Πιο πολύ ότι αυτό συνέβαινε ακόμα και μέσα στην ίδια την αριστερά. Με πλήγωνε ότι άνθρωποι μέσα στην αριστερά σκεφτόντουσαν με αυτό τον τρόπο. Ήμουν καλή, ήθελαν τις 25.000 ψήφους αλλά με άλλο ονοματεπώνυμο κι άλλο επάγγελμα.
Το μεγάλο τραύμα βέβαια είναι αυτή καθεαυτή η εξέλιξη. Ότι τα πράγματα για τα οποία μπήκαμε στην διαδικασία να διεκδικήσουμε, αυτά που ονειρευτήκαμε δεν καταφέραμε να τα ακουμπήσουμε. Γι ανθρώπους σαν κι εμένα αυτό είναι “εγκαυματικό”.
Τι συνέβη τελικά δεν τα καταφέρατε;
Δεν είχαμε εκτιμήσει πόσο βαρύς προγραμματισμός υπήρχε από την άλλη πλευρά. Ο Τσίπρας είπε: “Είχα την αυταπάτη…” Ναι. Δεν είναι έγκλημα. Το θέμα είναι… ποιος μας κάνει κριτική; Λυπάμαι που δεν τονίζεται αυτό από τους συντρόφους μου. Όχι σαν απαλλακτικό. Εάν εμένα μου λείπει κάτι είναι μια γερή δόση αυτοκριτικής. Υπάρχει ένα κενό εκεί. Όχι αυτομαστίγωμα. Να δούμε όμως και να παραδεχτούμε ότι έγιναν λάθη. Έγινε λάθος εκτίμηση. Δεν υπήρξε αυτοκριτική στο μέγεθος που θα με ικανοποιούσε. Συμβαίνουν πράγματα που εκθέτουν την αριστερά και δεν έχουν να κάνουν με αυτό που λέμε δημοσιονομικό κόστος. Αυτό είναι επίσης μια μεγάλη τραγωδία.
Η ιστορία όμως γράφεται ακόμα.
Από εδώ και πέρα;
Παραιτήθηκα από την βουλευτική μου θέση γιατί αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Είχε ξεσπάσει και μια ενδοκομματική έριδα στην οποία δεν ήθελα να πάρω μέρος. Ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου από εκεί που την άφησα. Να κάνω για το κόμμα αυτά που έκανα και πριν γίνω βουλευτής αλλά χωρίς αυτή τη θέση η οποία είναι μια ηλεκτρική καρέκλα. Την άφησα λοιπόν έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να μου πει πώς ό,τι κάνω το κάνω για την καρέκλα.
Έχουν πει για εμένα.. «πήρε την πλούσια βουλευτική της συνταξάρα και έφυγε». Δεν ξέρουν ότι για να πάρεις τέτοια σύνταξη πρέπει να συμπληρώσεις δυο τετραετίες; Δεν ξέρουν ότι ως ηθοποιός θα μπορούσα να έχω σύνταξη από τα 55. Υπάρχει μια σειρά από μικρές πληγές που φτιάχνουν ένα μεγάλο τραύμα σε αυτή την ιστορία.
Δεν θα φύγω ποτέ από το αντιφασιστικό κίνημα, δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι τους πρόσφυγες και να δουλεύω για το μεταναστευτικό. Δεν θα πάψω να είμαι μέλος του τμήματος πολιτισμού του Συριζα.
Πώς βλέπετε τα πράγματα για την Ελλάδα;
Για την Ελλάδα τα πράγματα εξελίσσονται τρομερά δύσκολα. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι μπορεί να γίνει ένα θαύμα. Το σχέδιο να μετατραπεί η χώρα μας σε Φιλιππίνες της νότιας Ευρώπης είναι σε εξέλιξη.
Ποια είναι η αγωνία σας προσωπικό επίπεδο πλέον;
Επειδή είμαι μεγάλη πια είναι ακόμα πιο επιτακτική η αξιοπρέπεια στην καθημερινότητα. Και εννοώ σε όλες της τις εκφάνσεις. Δεν θέλω να πω ή να κάνω κάτι που θα αλλοίωνε το πρόσωπο που θέλω να θυμάται ο κόσμος από εμένα.
Υπήρξαν πράγματα που σας έλειψαν στη ζωή σας;
Άπειρα. Η ζωή μου θα μπορούσε να μετρηθεί με τις ελλείψεις. Με το πόσο πολλά ήθελε και πόσα λίγα είχα τελικά. Ταυτόχρονα όμως υπήρχε κάτι σαν ζυγαριά. Εκεί που η ζωή σου παίρνει κάτι σου δίνει κάτι άλλο. Έχω την ικανοποίηση ότι ο κόσμος με αγάπησε και μου το έδειξε. Δε μιλάω σε επίπεδο ψήφων αλλά πραγματικής ζωής. Μου συμβαίνουν θαυμαστά πράγματα με αυτό.
Τι σχεδιάζετε για το άμεσο μέλλον;
Έχω πιο πολύ όνειρα παρά σχέδια. Το όνειρο ήταν συστατικό της δικής μου ζωής και νομίζω ήταν και της ζωής όλης της αριστεράς. Θα ήταν τρομερή ήττα αν το εγκαταλείψουμε…. Θέλω η αριστερά να ξεκινήσει ξανά. Να βρει πάλι την επαφή της με τα κινήματα. Οι ανάγκες της διαπραγμάτευσης καταπίνουν όλη την ενέργεια των ανθρώπων.
Υπάρχει μια ιδέα που είχα αρχίσει να δουλεύω πριν με καλέσει η Κάτια. Θέλω να κάνω την ιστορία μιας γυναίκας που είναι η συνισταμένη της ζωής πολλών από την εποχή της Εθνικής Αντίστασης. Συγγραφέας είναι η δημοσιογράφος Σοφία Αδαμίδου.ενώ την σκηνοθεσία θα κάνει η Άννα Χατζησοφιά. Η μουσική θα είναι της Αφροδίτη Μάνου. Επίσης μια γυναίκα της γενιάς του Πολυτεχνείου όπου το κείμενο θα είναι βασισμένο σε διήγημα της Μάρως Δούκα. Τέλος μια μάνα με μια κόρη όπου η κόρη θα είναι η γενιά του Γρηγορόπουλου. Για το τελευταίο έχω συζητήσει με την συγγραφέα Ευγενία Μπογιάνου. Σε αυτές τις δουλειές θα είναι όλοαφτιαγμένα από γυναίκες (σκηνοθετικά, ενδυματολογικά κλπ). Γυναικεία υπόθεση.
Τη συνέντευξη πήρε η Κωνσταντίνα Τσίχλα
Πηγή: the Best
