Ποιο τελικά είναι το διακύβευμα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο απολογισμός μιας πρωτόγνωρης, συγκλονιστικής και ταραγμένης περιόδου; Η πορεία της κυβέρνησης μέσα σε ένα εχθρικό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πλαίσιο; Η αυτονόητη “αριστερή μελαγχολία” μελών του κόμματος μετά την ήττα του καλοκαιριού του 2015, που βρίσκει χίλια εμπόδια στην προσπάθειά της να συναντήσει την αγωνιστική διάθεση, την αριστερή επιμονή, το πείσμα; Το έλλειμμα δημοκρατίας στο εσωτερικό μας, η απαράδεκτη απαξίωση του κόμματος, η υποβάθμιση του ρόλου του μέλους, η κυριαρχία της λογικής του κυβερνητισμού; Το Μνημόνιο, αποτέλεσμα αδίστακτου εκβιασμού, που κάποιοι εκ των δανειστών προκλητικά θέλουν να γίνει ιδιοκτησία μας, ενώ εμείς ως μοναδικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουμε το “παράλληλο” και αναζητούμε δρόμους απεγκλωβισμού από την επιτροπεία και το Μνημόνιο; Οι πολιτικές συμμαχίες στην Ευρώπη, αναγκαίες στις παρούσες συνθήκες ακόμα και με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά με πλήρη γνώση ότι έχουμε ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια -και όχι όμορα όπως κάποιοι υποστηρίζουν-, καθώς μέρος αυτών επιμένουν να συμπλέουν με τις δεξιές συντηρητικές δυνάμεις ή πρωτοστατούν σε ξενοφοβικές πολιτικές όπως στην Αυστρία ή και αντεργατικές – κατασταλτικές όπως στην περίπτωση της Γαλλίας;
Ενίοτε, η αποθέωση του ρεαλισμού, η υποβάθμιση της ιδεολογίας ως…. περιττή πολυτέλεια σε χαλεπούς καιρούς; Η αντιμετώπιση φαινομένων παραγοντισμού, αμετροέπειας, αλαζονείας, που ευτυχώς, ακόμα, αφορούν λίγες και λίγους; Η επανασύνδεσή μας με τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, με την κοινωνία των φτωχών; Η ταξική μεροληψία, ως αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρξει συνέχεια; Η ενίσχυση της διαχωριστικής γραμμής Αριστεράς – Δεξιάς;
Ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο
Θα έλεγα ότι το βασικό διακύβευμα του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι η διαμόρφωση ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου, που θα βρίσκεται σε απόλυτη αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς του αντιπάλου, σε Ελλάδα και Ευρώπη, που αφορούν είτε την εξόντωση είτε την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι σχεδιασμοί αυτοί, που είναι σε πλήρη εξέλιξη, σχεδόν από την αρχή, τους διακρίνουμε σε κάθε μας βήμα: από τους συνεχείς εκβιασμούς της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης ελίτ, με στόχο την υποταγή μας και την υιοθέτηση του “προγράμματος” έως τις άγριες επιθέσεις σε όποια ριζοσπαστική τομή επιχειρεί η κυβέρνηση. Για παράδειγμα, τις μέρες αυτές βλέπουμε να εξελίσσεται σφοδρή επίθεση από Εκκλησία και Ν.Δ. στις αυτονόητες για οποιοδήποτε “κοσμικό κράτος” εξαγγελίες του Νίκου Φίλη για το μάθημα των θρησκευτικών. Στο πρόσφατο παρελθόν, τέτοιου είδους επιθέσεις, ίσως και πιο σκληρές, τις βιώσαμε όταν η κυβέρνηση προχώρησε σε ριζοσπαστικές τομές που αφορούσαν τις φυλακές, το σύμφωνο συμβίωσης, την ιθαγένεια κ.ά.
Συνεπώς, το πολιτικό σχέδιο που πρέπει να εκπονήσουμε συμπεριλαμβάνει συγκρούσεις και τομές σε πολλαπλά επίπεδα. Από τη μονομερή, επιθετική αντιμετώπιση των εργασιακών ζητημάτων -η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι απόλυτη προτεραιότητα- έως τις τομές αυτές, που κινούνται εκτός μνημονιακού πεδίου, αλλά είναι ικανές να ανοίξουν απελευθερωτικούς δρόμους.
Να μην κρύψουμε τα προβλήματα κάτω από το τραπέζι
Υπάρχει η πολιτική βούληση; Προς ώρας, υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις, αν και ισχυρίζομαι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του κόμματος έχει κοινές αγωνίες, ίδια ερωτηματικά… Το ζητούμενο, όμως, είναι η αγωνία να μετατραπεί σε πείσμα και τα ερωτήματα σε θέση.
Στον αντίποδα, λοιπόν, μιας λογικής που αντιμετωπίζει το συνέδριο σαν μια μεγάλη πανηγυρική… εκδήλωση, άνευρη, χωρίς γωνίες, θα χρειαστεί να μιλήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια, αυτοκριτικά, αναστοχαστικά, μακριά από λογικές και αφηγήσεις που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αν κάνουμε το λάθος να κρύψουμε τα προβλήματα κάτω από το τραπέζι για να μην τα “τσιμπήσουν” οι αντίπαλοι ή για να αισθανθούμε εμείς καλύτερα, θα χάσουμε μια ισχυρή δυνατότητα να κάνουμε μια νέα αρχή, που εν δυνάμει, θα δώσει ώθηση στον κόσμο της Αριστεράς, θα αναπτερώσει την ελπίδα στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, που περιμένουν ακόμα, αλλά ως φαίνεται όχι για πολύ.
Το 2ο Συνέδριο μπορεί να είναι ιστορικό. Αρκεί, βέβαια, να βάλουμε όλοι και όλες μαζί την υπογραφή μας σε μια απόφαση ζωής ότι η ριζοσπαστική Αριστερά δεν ανέλαβε μια ιστορική ευθύνη για να διαχειριστεί, έστω και καλύτερα, τη μνημονιακή λιτότητα, αλλά για να την ανατρέψει, να ανοίξει δρόμους μετασχηματισμού, να αλλάξει τον κόσμο.
Ο Πάνος Λάμπρου είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: Η Αυγή
