Μια μεγάλη λαϊκή συσπείρωση, από την οποία θα συγκροτηθεί το πλατύ αντινεοφιλελεύθερο – αντικαπιταλιστικό μέτωπο, εκείνο που θα αναμετρηθεί νικηφόρα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη οψέποτε γίνουν εκλογές, είναι το εγχείρημα που ήδη λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Η διαρκώς επιχειρούμενη διεύρυνση, από τα κάτω και από τα πάνω, μελών και στελεχών, κρίνεται επιτυχής: όχι μοναχά διότι εμπλουτίζει το δυναμικό ενός κόμματος με φυσικές παρουσίες ώστε η επιρροή του στο κοινωνικό σώμα να αντιστοιχείται με τον αριθμό των μελών του, αλλά κυρίως διότι το ίδιο το κόμμα πλουτίζει εκεί όπου κάθε πολιτικός σχηματισμός έχει ανάγκη διαρκούς ανατροφοδότησης, στα επίπεδα, δηλαδή, της ιδεολογίας και της πολιτικής πείρας. Τα βιώματα από την εμπράγματη πολιτική όπως και οι ιδεολογικές διαδρομές των νέων συντρόφων, πολλούς από τους οποίους η πανουργία της Ιστορίας χώρισε για να επανενώσει, μπορούν να θεωρηθούν σημαντική παρακαταθήκη για τις μελλοντικές εξελίξεις.
Η ανακατασκευή της πραγματικότητας, έτσι κι αλλιώς, πέρα και μακριά από τη συστημική ενσωμάτωση και τη διαχείριση, έτσι όπως την ονειρεύεται ο αριστερός ανθρωπότυπος, είναι μακριά και εν κινήσει Ιστορία. Ακριβώς όπως και το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τούτο, στην πορεία του, αναλόγως της ανάγκης, ανοιγοκλείνει. Γίνεται, από μειοψηφικό κόμμα, «μέτωπο», όπως το ΕΑΜ, ή «παράταξη», πάντα για να υπηρετήσει τους χειμαζόμενους από κάτω.
Η επανεκμάθηση της πληθυντικής Αριστεράς είναι μια υπόθεση που αφορά όλους ανεξαιρέτως. Παλιοί σύντροφοι του κατασυκοφαντημένου πυρήνα του 3%, σύντροφοι που εγκατέλειψαν για να συνταυτιστούν με τη λεγόμενη «Αριστερά της ευθύνης», η οποία, με τη σειρά της, οδηγήθηκε στη συγκυβέρνηση με Σαμαρά – Βενιζέλο, σύντροφοι από το αριστερό όριο της Σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝ.ΑΛΛ. κ.ο.κ.) διαθέτουν διαφορετικές αισθήσεις, αντιλήψεις και αντανακλαστικά. Η εμπειρία τους, εμπειρία οδηγός για τα επόμενα βήματα, εμπειρία για την αποφυγή ολέθριων ή λιγότερο ολέθριων λαθών και παλινωδιών, είναι η προίκα, τρόπον τινά, για τη μεγέθυνση της Αριστεράς του μέλλοντος.
Έτσι, οι προερχόμενοι από τη Σοσιαλδημοκρατία σύντροφοι, έχοντας εσωτερικεύσει τη φθορά της διολίσθησης που σταδιακά έφερε ανά τον κόσμο τα κόμματά της σε τριτοτέταρτες θέσεις, μπορούν να διδάξουν πώς, με ποιον τρόπο, αποφεύγοντας τι ο νέος σχηματισμός δεν θα εκπέσει όπως ο προηγούμενος. Είναι σαφές ότι οι ψηφοφόροι την περίοδο 2012-2015, όπως και τα νέα μέλη σήμερα, ήρθαν στον ΣΥΡΙΖΑ όχι εκ των ουρανών, αλλά αναζητώντας συγκεκριμένο, αριστερό πρόσημο το οποίο εξέλειψε από το ΠΑΣΟΚ. Πολιτικές τεχνικές και συμπεριφορές, ιδεολογικές οπισθοχωρήσεις, σταδιακή εγκατάλειψη των στρωμάτων που παραδοσιακά εκπροσωπούσαν, ψευδολογίες και αισθητική που πόρρω απείχε από εκείνην της Αριστεράς, σε συνδυασμό με τον «μεγάλο συμβιβασμό», όχι α λα Μπερλινγκουέρ, αλλά με το κεφάλαιο και τη διαφθορά που αυτός εμπεριέχει, έτρεψαν σε φυγή κάθε υγιές κύτταρο. Έτσι, η πολιτική πείρα των συντρόφων/ισσών που έζησαν όλα ετούτα στο πετσί τους είναι συνεισφορά ύψιστης σημασίας ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία να μην εκπέσει σε τέτοια παρόμοια.
Το αυτό συμβαίνει και με τους προερχόμενους από τη ΔΗΜ.ΑΡ. συντρόφους. Η πικρά πείρα από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, κυβέρνηση που, επί παραδείγματι και εκτός όλων των άλλων, με υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης τον Αντώνη Μανιτάκη, με τον Νόμο 4093/2012 επέβαλε αυτοδίκαιη αργία για κάθε δημόσιο υπάλληλο από τη στιγμή που παραπεμπόταν στο πειθαρχικό συμβούλιο, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου, είναι επίσης πολύτιμος οδηγός. Έδωσαν και πήραν τότε οι πολιτικές διώξεις, την ώρα που ο εμπνευστής τού νόμου υπουργός ήταν πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ. Έτσι, η σωστή ανάγνωση της πολιτικής συγκυρίας ώστε να μην δίδονται εξ αριστερών άλλοθι στο βαθύ κράτος της συντήρησης και στις κυβερνήσεις του είναι από εκείνα στα οποία η αρωγή των συντρόφων που τα «λούστηκαν» μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμη.
Οι δε πέραν του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι, εκείνοι που εγκατέλειψαν το εγχείρημα του κυβερνητισμού το καλοκαίρι του 2015, και μένουν σήμερα άστεγοι πολιτικά, ας το ξανασκεφτούν, προσκομίζοντας τώρα στη νέα, χωρίς Μνημόνια, συγκυρία την αδιαμφισβήτητη ταξική τους μεροληψία.
Στην πληθυντική Αριστερά χωρούν άπασες και άπαντες, όσες/οι οραματίζονται ένα νέο κοινωνικό μοντέλο, σε μια άλλη Ευρώπη, σε έναν άλλο κόσμο, με άλλον πολιτισμό, αντιπαράδειγμα στον καπιταλιστικό. Οι βάσεις του οποίου θα τεθούν με διαρκή αναστοχασμό και αυτοκριτική: όχι μοναχά των πεπραγμένων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αλλά και εκείνων που δεν συμμετείχαν σ’ αυτήν στεκόμενοι κριτικά ή/και απέναντί της. Κανείς δεν περισσεύει. Τουναντίον.
Η Κατέ Καζάντη είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ο.Μ. Νεάπολης Εξαρχείων του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Η Αυγή
