Κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης και οι επαγγελματίες (δημοσιολόγοι, επικοινωνιολόγοι) που αναλαμβάνουν να εξωραΐσουν τις πρακτικές της, κάνουν συνεχώς λόγο για την «κουλτούρα της βίας», χρεώνουν τα περισσότερα κρούσματα παραβατικότητας στην άκρα Αριστερά, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι για να φαίνεται βαρυφορτωμένο τα πάντα – από τις καταλήψεις και τις μολότοφ μέχρι τις συνήθεις αψιμαχίες ανάμεσα σε διαδηλωτές και ΜΑΤ και τα τρικάκια με συνθήματα.
Παίρνοντας τοις μετρητοίς τις στατιστικές αλχημείες και δίνοντας βάση στις περιγραφές των δεξιών ΜΜΕ θα καταλήξεις σ’ ένα αποκρουστικό συμπέρασμα: οι μεγάλες πόλεις πολιορκούνται από τις λεγεώνες των ακροαριστερών, των αντιεξουσιαστών, των αναρχικών και των μπαχαλάκηδων. Οπότε πρέπει να «απελευθερωθούν» και την εκστρατεία κατά του εσωτερικού εχθρού θα διευθύνουν με σχεδόν λυμένα τα χέρια οι δυνάμεις της καταστολής. Αναφέρουν επίσης ότι την ανομία τη θρέφει η ατιμωρησία. Πληκτικές κοινοτοπίες, πολύ βολικές για κάθε εξουσία που νιώθει ανασφάλεια και αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις των διαφωνούντων με τις πολιτικές της ως εχθρικές ενέργειες.
Οταν η Δεξιά μιλάει για ανομία, εννοεί κυρίως τη δράση των αντιεξουσιαστών και την εγκληματικότητα του δρόμου. Αυτές κατά τη γνώμη της διασαλεύουν την τάξη. Με αυτή την ανομία θέλει να αναμετρηθεί και ζητά την ανοχή της κοινωνίας, τη συναίνεση της αντιπολίτευσης και την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης. Να κάνουν ακόμη και τα στραβά μάτια όταν η αστυνομία παραβιάζει τους νόμους. Δικαιολογούνται κάποιες εκτροπές όταν το απειλούμενο έννομο αγαθό είναι υπέρτερο.
Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στο «Βήμα» ανέφερε πως «είχα πει προεκλογικά ότι θα αφήσω την Αστυνομία ελεύθερη να κάνει τη δουλειά της. Οι πολίτες το άκουσαν και μας εμπιστεύτηκαν γιατί ζητούν ασφάλεια στις γειτονιές τους». Κάτι παρόμοιο είχε δηλώσει και ο πατέρας του την εποχή που ήταν πρωθυπουργός. Απευθυνόμενος στους αστυνομικούς είχε πει ότι «εσείς είστε το κράτος».
Μήπως όμως έχει μειωθεί η παραβατικότητα; Μήπως στις γειτονιές -όχι σ’ αυτές όπου συχνάζουν ο αρχηγός της Δεξιάς και οι όμοιοί του- επικρατεί τάξη και ασφάλεια; Τα στοιχεία κάθε άλλο παρά συνηγορούν υπέρ αυτής της ειδυλλιακής εικόνας που έχει κατασκευάσει η κυβέρνηση. Ακόμη και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης εκφράζουν την ανησυχία τους για τα φαινόμενα εγκληματικότητας, την οποία υποτίθεται πως θα τσάκιζε η νέα κυβέρνηση μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Και απαντώντας σε όσους εξεγείρονται εξαιτίας των κρουσμάτων βίας με πρωταγωνιστές άνδρες των ΜΑΤ και θύματα διαδηλωτές ή πολίτες που απαιτούν να τηρούνται οι νόμοι (το περιστατικό στο Κουκάκι), ο κ. Μητσοτάκης παρέπεμψε στη θέση του Μαξ Βέμπερ για το μονοπώλιο του κράτους στην άσκηση βίας.
Ο πρωθυπουργός όμως πρέπει να ξέρει ότι όταν το κράτος αυθαιρετεί, όταν οι κυβερνήσεις (μειοψηφία στην κοινωνία, πλειοψηφία στη Βουλή χάρη στα εκλογικά συστήματα) ψηφίζουν άδικους νόμους, τότε ο πολίτης έχει δικαίωμα να αντισταθεί. Κάποιος από τους πεπαιδευμένους συμβούλους του ας του μιλήσει για το δοκίμιο του Αμερικανού συγγραφέα Χένρι Ντέιβιντ Θόρο «Περί Πολιτικής Ανυπακοής». Δεν ήταν κομμουνιστής, δεν ήταν αναρχικός.
Για την άλλη ανομία πάντως που εκδηλώνεται στα υψηλά κλιμάκια του κράτους και της κοινωνικής πυραμίδας, δηλαδή για την εγκληματικότητα των ισχυρών, η οποία συστηματικά ξεφεύγει από τον έλεγχο και την τιμωρία; Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Δεν πρόκειται για βία με τη στενή έννοια του όρου (σωματική), δεν καταλαμβάνει περίοπτη θέση στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων (εκτός αν αφορά ανταγωνιστές των ιδιοκτητών τους στον επιχειρηματικό στίβο). Είναι όμως κι αυτή παρεκκλίνουσα συμπεριφορά και μάλιστα με μεγαλύτερες σε βάθος χρόνου συνέπειες γιατί προκαλεί εθισμό και παράγει μιμητικές στάσεις στον μικρόκοσμο του καθενός, διευρύνοντας έτσι τον κύκλο της διαφθοράς.
Τα ατομικά ή συλλογικά αγαθά και ελευθερίες απειλούνται και από την οικονομική και πολιτική εξουσία: «Αν το ποινικό δίκαιο δεν ανταποκριθεί σε αυτή την πρόκληση, στην καλύτερη περίπτωση χάνει τα κοινωνικά του ερείσματα και αποκτά στενά ταξικό χαρακτήρα αφού εξακολουθεί -και ορθά- να διώκει τον κλέφτη, τον βιαστή και τον δολοφόνο, ενώ παρέχει πλήρη ασυλία στους οικονομικά ισχυρούς» (Αθανάσιος Χουλιάρας από τον συλλογικό τόμο «Εγκλήματα των ισχυρών», σελ. 85, εκδόσεις ΕΑΠ).
Αραγε, ποια γνώμη σχηματίζουν οι πολίτες για το κράτος δικαίου και το πολιτικό σύστημα, βλέποντας να μένουν στο απυρόβλητο μεγαλόσχημοι παράγοντες του δημόσιου βίου; Αλλοτε να πέφτουν στα μαλακά όταν πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη (κατά κανόνα οι ποινές έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα) και άλλοτε να σέρνονται οι υποθέσεις τους επί χρόνια από τη μια δικαστική αίθουσα στην άλλη και τελικώς να οδηγούνται στην παραγραφή.
Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να τελεσιδικήσει (;) η ιστορία της Siemens με τους βασικούς κατηγορούμενους να δικάζονται ερήμην και να απολαμβάνουν την ελευθερία τους σε ξένες χώρες – ο Χριστοφοράκος στη Γερμανία, οι υπόλοιποι σε άγνωστα μέρη. Κάτι ανάλογο επιχειρείται και με την υπόθεση της Novartis. Η προσπάθεια να παρουσιαστεί ως σκευωρία ένα βροντώδες σκάνδαλο, με τη συμμετοχή γιατρών, μέσων ενημέρωσης, πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων, είναι σε εξέλιξη.
Τάσος Παππάς
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
