Υπάρχουν δύο ειδών επιχειρήματα που ακούγονται από τον συντηρητικό κόσμο, κι όχι μόνο.
Τα πρώτα αφορούν την υποτιθέμενη ανοχή που έχει κάποιος στους ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους, «δεν με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους, αλλά να μην προκαλούν».
Καταρχάς δεν σας ρώτησαν αν σας νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους ούτε και σας ζήτησαν να τους βλέπετε καθώς περπατούν στον δρόμο. Το δικαίωμα στην ορατότητα και τη χρήση του δημόσιου χώρου, όμως, δεν μπορεί να το αφαιρέσει κανείς από κανέναν και καμία.
Η δεύτερη δέσμη επιχειρημάτων είναι περί αποπροσανατολισμού, «ο κόσμος πεινάει κι εσείς ασχολείστε με τους γκέι και τις λεσβίες».
Αυτή η κατηγορία επιχειρημάτων είναι πιο ύπουλη, γιατί προσπαθεί να βγει από αριστερά τάχα μου, ενώ είναι βαθιά ομοφοβική και ακροδεξιά. Η σύντομη απάντηση σ’ αυτά τα επιχειρήματα είναι πως τα δικαιώματα δεν έχουν χρονικότητα έτσι ώστε κάποιος να μας δίνει το σήμα για να ξεκινήσουμε να ασχολούμαστε. Η συνεχής υπενθύμιση πως όλοι και όλες και ολ@ έχουν τα ίδια δικαιώματα είναι καθήκον κι όχι πολυτέλεια.
Για τη Βουλή των Ελλήνων τώρα.
Η φωταγώγηση στα χρώματα του ουράνιου τόξου, δηλαδή τα χρώματα ΟΛΩΝ μας, είναι στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Στη δημοκρατία δεν βάζουμε αστερίσκους στα δικαιώματα, «όλοι-ες τα έχουμε εκτός από τους ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους, όλοι-ες μπορούμε να διαδηλώνουμε εκτός από τους ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπους».
Να το καταλάβουμε αυτό για να απομονώσουμε τους μισάνθρωπους, τους ακροδεξιούς και τους ναζί.
Σ’ αυτή τη ζωή δεν θα πρέπει να περνάς καλά γιατί ζεις μέσα στον κύκλο των στερεοτύπων, σ’ αυτή τη ζωή όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος δέρματος, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού έχουν δικαίωμα στη ζωή, την εργασία, την οικογένεια, την διασκέδαση, την αγάπη, την ευτυχία.
Τίποτα λιγότερο για όλ@.
Πηγή: Left
