Tη συνέντευξη πήρε ο Βασίλης Ρόγγας
Θα γίνει το συνέδριο της Δημοκρατικής Αλλαγής; Ο κ. Θεοδωράκης διαρρέει στον κ. Παπαχρήστο: «ποιο Κίνημα Αλλαγής; Δουλευόμαστε μεταξύ μας τώρα»; Πού δεν τα βρίσκουν τα κόμματα του Κέντρου στην πραγματικότητα, πέρα από τις επίσημες δηλώσεις;
Το συνέδριο θα γίνει. Τα ερωτήματα είναι πού θα καταλήξει κι αν θα έχει μέλλον. Θα χρειαστεί να ξεπεραστεί η καχυποψία που επικρατεί μεταξύ των εταίρων. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι μικρές συνιστώσες φοβούνται ότι το ΠΑΣΟΚ τις θέλει για τσόντες στο νέο σχήμα, χωρίς ειδικό βάρος. Οι μικρές συνιστώσες χωρίς το Κίνημα Αλλαγής δεν θα έχουν καμία τύχη. Θα βρεθούν εκτός Κοινοβουλίου και θα εξαφανιστούν. Από την πλευρά του, το ΠΑΣΟΚ τις θέλει μαζί του για να δώσει την εντύπωση ότι μαζεύεται ο χώρος. Επιπλέον υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα. Το ΠΑΣΟΚ έχει κυβερνητικό παρελθόν και είναι υποχρεωμένο να το υπερασπιστεί. Ακόμη και τις κακόφημες πλευρές του. Τα μικρότερα κόμματα και οι πολιτικές ομάδες που δεν βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας, δεν αισθάνονται την υποχρέωση να απολογηθούν για τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ, όταν αυτό ήταν στην κυβέρνηση.
Προβληματική συνύπαρξη
Για τον κ. Βενιζέλο, «η ήττα των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πρέπει να είναι και θα είναι στρατηγική». Ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά φαίνεται να προκρίνει τη συνεργασία με τη ΝΔ. Ακούγεται και για το Επικρατείας του κόμματος. Η θέση της κ. Γεννηματά είναι εκείνη των ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο κόμμα;
Η συνύπαρξη τους είναι προβληματική. Είναι φανερό ότι ο κ. Βενιζέλος έχει επιλέξει το δρόμο της μετωπικής σύγκρουσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είναι πολύ επιεικής, σε βαθμό παρεξηγήσεως, με τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Άδωνη Γεωργιάδη. Ο κ. Βενιζέλος θέλει να εκδικηθεί, θέλει να πάρει τη ρεβάνς. Ζει γι αυτό. Πιστεύει με φανατισμό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική ανωμαλία και εγκυμονεί κινδύνους για τη δημοκρατία. Συνεπώς, ό,τι τον βλάπτει, είναι θεμιτό. Άλλωστε, η συμπόρευση με τη Δεξιά δεν είναι έγκλημα καθοσιώσεως για το ρεύμα της Κεντρο-Αντι-αριστεράς. Επιβάλλεται προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα από τους παρείσακτους, που μπήκαν σφήνα στο συναινετικό δικομματισμό.
Φαίνεται μια πολιτική προσέγγιση μεταξύ Θεοδωράκη – Τσίπρα πριν και έπειτα από τη συνάντησή τους τη Δευτέρα για το ζήτημα του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, ενώ μη αρνητικά διακείμενος στα πάντα σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται και ο κ. Δανέλλης. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ βουτάει στα σκάνδαλά για μια ακόμη φορά. Τελικά, το πολιτικό μέλλον του Ποταμιού θα έπρεπε να περνάει μόνο μέσα από το Κίνημα Αλλαγής;
Ο κ. Θεοδωράκης προσπάθησε να φτιάξει ένα κόμμα-μπαλαντέρ, που θα είναι χρήσιμο για να σχηματίζονται κυβερνήσεις συνεργασίας. Δεν τα κατάφερε. Πλαγιοκοπείται και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Για την ώρα η ΝΔ έχει αποσπάσει τη μερίδα του λέοντος. Ορθά σκεφτόμενος ο κ. Θεοδωράκης για να αποτρέψει την πλήρη λεηλασία του κόμματος του, έσπευσε να εμπλακεί στην υπόθεση ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς. Ήταν μια καθαρά αμυντική κίνηση. Το Ποτάμι είναι σχήμα χωρίς ιδεολογική συνοχή και πολιτική ταυτότητα. Στο κεντρικό επίπεδο πρόκειται για ένα άθροισμα στελεχών με διαφορετική προέλευση και διαφορετικές επιδιώξεις. Το ακροατήριο του κλίνει περισσότερο προς την Κεντροδεξιά. Εκτιμώ ότι αν αποτύχει το Κίνημα Αλλαγής να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα, τα περισσότερα στελέχη του Ποταμιού θα προτιμήσουν να συνεργαστούν με τη Νέα Δημοκρατία. Εξαιρέσεις σίγουρα θα υπάρξουν, θα είναι όμως εξαιρέσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνιστά στρατηγικό εταίρο των κομμάτων του Κέντρου; Βλέπετε εφικτή μια τέτοια προοπτική, έστω και ως «αναγκαστική» μετεκλογική συνεργασία;
Θα εξαρτηθεί από το εκλογικό αποτέλεσμα. Συλλογικότητες σαν το Κίνημα Αλλαγής δοκιμάζονται όταν καλούνται είτε να κυβερνήσουν, είτε να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις. Όσο βρίσκονται στην αντιπολίτευση όλα είναι καλά. Μπορούν να λένε ανέξοδα τα πάντα. Όταν όμως η συγκυρία τις βάζει απέναντι σε μεγάλα διλήμματα, τότε δεν έχουν την πολυτέλεια της υπεκφυγής. Τούτη την ώρα οι δυνάμεις στο εσωτερικό του Κέντρου που δεν θα έλεγαν όχι σε μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μειοψηφικές.
Πασοκοποίηση στην Ευρώπη
Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο η σοσιαλδημοκρατία, όταν κάνει νεοφιλελεύθερη στροφή, δεν φαίνεται να μπορεί να κρατήσει εκλογικές δυνάμεις. Με νωπό ακόμα το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία, πόσο εφικτή είναι η επανάκαμψη του χώρου; Με ποιον τρόπο θα μπορούσε να επιτευχθεί;
Η πασοκοποίηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είναι γεγονός. Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν φαίνεται να ανακάμπτει. Παρά τις ήττες που έχουν υποστεί τα κόμματα της, ο διάλογος στο εσωτερικό είναι σε νηπιακή φάση. Υπάρχουν στελέχη που ανησυχούν και προβληματίζονται, ωστόσο μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει να επηρεάσουν τις διεργασίες. Οι ηγετικές ομάδες και η γραφειοκρατία των κομμάτων αντιστέκονται σε κάθε προσπάθεια αναστοχασμού, αυτοκριτικής και αναζήτησης αριστερής εναλλακτικής. Είδαμε τι έγινε στη Γερμανία. Το SPD σημείωσε τη χειρότερη επίδοση στην μεταπολεμική ιστορία του, αλλά τα μέλη του κόμματος αποφάσισαν να συνεχιστεί η σύμπλευση με τη Χριστιανοδημοκρατία. Κι ας ήταν αυτή η συμμαχία η αιτία για την καθίζηση των ποσοστών του SPD. Η ζημιά που έχει γίνει από την πλήρη προσχώρηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελευθερισμό είναι μεγάλη. Το δυσάρεστο είναι ότι ούτε η ριζοσπαστική Αριστερά βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Κι έτσι το κενό καλύπτουν σε πολλές χώρες ευρωσκεπτικιστικά κόμματα, ρατσιστικές και ξενοφοβικές δυνάμεις, επιβεβαιώνοντας μια παλιά παραδοχή: η Άκρα Δεξιά διαχειρίζεται καλύτερα την απελπισία, το φόβο, το θυμό των πολιτών.
Πηγή: Η Εποχή
