Όσο υπάρχει καπιταλισμός θα βγαίνουν Τζόκερ
Οι παλινωδίες της εποχής του ύστερου καπιταλισμού συμπυκνώνονται στα υπαρξιακά ερωτήματα «ποιος είμαι» ή «τι κάνω και τι θέλω να κάνω», μιας και συλλογικές/κινηματικές ή κρατικές/οργανωμένες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Το χώρο γεμίζει το φονικό θέαμα. Αυτή είναι και η συλλογική αδυνατότητα της εποχής μας: «είναι πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, παρά το τέλος του καπιταλισμού», όπως έλεγε και ο Φρέντρικ Τζέημσον το 2005.