Ιουλιανά

Τα «Ιουλιανά» ως τεράστια κίνηση μαζών επιστέγασε μια διαδικασία προώθησης των εργατικών θέσεων που είχε συντελεστεί από τα 1954 όταν η Αριστερά, 5 μόλις χρόνια μετά την καταστροφή που επέφερε ο εμφύλιος, αποσπούσε, στις δημοτικές εκλογές, στις 21 και 28 Νοεμβρίου, τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας (εκτός από τους τρεις μεγαλύτερες δήμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και του Πειραιά, απέσπασε και τους πέντε στους οκτώ με πληθυσμό πάνω από 40.000 όπως τον Βόλο, τη Λάρισα, την Καβάλα, τη Νίκαια, το Κερατσίνι κλπ καθώς και τους περισσότερους της περιφέρειας πρωτευούσης),  όταν στα 1956 διεμβόλιζε με την παρουσία της την πολιτική σκηνή και εξασφάλιζε σημαντική παρουσία στο εκλογικό μέτωπο κατά της ΕΡΕ με τη συμμετοχή της στη Δημοκρατική Ένωση, όταν αναδεικνυόταν σε αξιωματική αντιπολίτευση στα 1958, όταν έστρεφε το «Κέντρο» αριστερά στον «ανένδοτο» και τις εκλογές του 1963-64, όταν εξωθούσε στην εκλογική του τιμωρία στις δημοτικές του 1964, επειδή ως κρατικός πλέον διαχειριστής δεν ανταποκρίθηκε στις κοινωνικές απαιτήσεις. Αυτή ακριβώς η πορεία ήταν εκείνη που έβγαλε τις μάζες στα πεζοδρόμια στα 1965, που έθεσε τα θέματα εξουσίας σε κινηματική βάση.

15-7-1965: Βασιλικό πραξικόπημα. Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάζεται σε παραίτηση. Κυβέρνηση αποστατών υπο τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Ο λαός ξεκινά ανένδοτο αγώνα για την τήρηση της Συνταγματικής νομιμότητας(114). Οι διαδηλώσεις οι πορείες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία θα διαρκέσουν 70 ημέρες (16-7-1965/25-9-1965). Η χώρα, με την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965, βυθίζεται σε μια περίοδο πολιτικής αστάθειας που θα οδηγήσει στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου 1967. Η περίοδος αυτή είναι γνωστή και ως Αποστασία του 1965 αφού μετά την παραίτηση Γ. Παπανδρέου οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν διαδοχικά από βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου ήταν αποτέλεσμα χρηματισμού και υποσχέσεων ανάληψης πολιτικών αξιωμάτων. Έτσι, μερίδα του Τύπου και του λαού απέδωσε το χαρακτηρισμό του «αποστάτη» στους βουλευτές που ανέβαιναν στην εξουσία. Η περίοδος αυτή χρωματίστηκε και από την έντονη ανάμειξη του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, παραβιάζοντας τις διατάξεις του Συντάγματος του 1952.

Τα Ιουλιανά και η «αποστασία» του 1965 ήταν κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Κορυφαίες τόσο ως προς την ένταση που απέκτησε ο κοινωνικός αγώνας, όσο και ως προς τις ιστορικές δυνατότητες που διάνοιξε, τέτοιες που επέβαλαν στο αστικό καθεστώς να τις ακυρώσει μέσω της επιβολής μιας ειδεχθούς δικτατορίας. Γιατί ήταν η κορωνίδα μιας διαδικασίας «ηγεμονίας» στην πολιτική ζωή της χώρας που έφερε την Αριστερά, και μάλιστα με τη μορφή της άμεσης παρέμβασης των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο, θέτοντας ζητήματα μετασχηματισμού του συνόλου του αστικού πολιτικού μηχανισμού με άξονα την ανακίνηση του πολιτειακού αλλά και του εκδημοκρατισμού και της εκκαθάρισης των κρατικών μηχανισμών. Η αποστασία του 1965 επιτάχυνε αντί να αποτρέψει την εισβολή των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο. Ειδικά από τον Σεπτέμβριο του 1964 όπου συγχωνεύονται η νεολαία της ΕΔΑ με τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη μαζικοποιείται και η νεανική διαμαρτυρία, αν και δεν θέτει μια αντίστοιχα αιχμηρή στοχοθεσία. Γιατί είναι η ίδια περίοδος που εμφανίζονται στους κόλπους της επίσημης Αριστεράς η ηττοπάθεια και λεγκαλισμός, εξαιτίας του φόβου για ένα ενδεχόμενο πραξικόπημα και αυτή αρκείται να αρθρώνει την επιχειρηματολογία της στην κατεύθυνση της θεσμικής διασφάλισης της «δημοκρατίας». Δεν είναι τυχαίο ότι διατυπώνει τις κεντρικές πολιτικές της προτάσεις 5 μήνες μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα του Ιουλίου του 1965, τον Ιανουαρίου του 1966, με τα «πέντε σημεία της δημοκρατικής διεξόδου», όπου ζητά συνεργασία του πολιτικού κόσμου για να αποκηρυχθούν οι όποιες δικτατορικές τάσεις, αλλά και για να συμπεριλάβει στο μέτωπο αυτό και τους μοναρχικούς αρνείται να θέσει πολιτειακό.

Τα Ιουλιανά και η «αποστασία» του 1965 ήταν κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Κορυφαίες τόσο ως προς την ένταση που απέκτησε ο κοινωνικός αγώνας, όσο και ως προς τις ιστορικές δυνατότητες που διάνοιξε, τέτοιες που επέβαλαν στο αστικό καθεστώς να τις ακυρώσει μέσω της επιβολής μιας ειδεχθούς δικτατορίας. Γιατί ήταν η κορωνίδα μιας διαδικασίας «ηγεμονίας» στην πολιτική ζωή της χώρας που έφερε την Αριστερά, και μάλιστα με τη μορφή της άμεσης παρέμβασης των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο, θέτοντας ζητήματα μετασχηματισμού του συνόλου του αστικού πολιτικού μηχανισμού με άξονα την ανακίνηση του πολιτειακού αλλά και του εκδημοκρατισμού και της εκκαθάρισης των κρατικών μηχανισμών.