εργασιακές σχέσεις

Το κοινωνικό ζήτημα που υπήρξε στη χώρα τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης ήταν αναμφίβολα η αύξηση της ανεργίας -και ιδιαίτερα της ανεργίας των νέων- και η μακροχρόνια ανεργία. Με αυτό το δεδομένο, λοιπόν, για τη χώρα μας και καθώς όλες οι αναλύσεις διεθνώς, από την αρχή κιόλας της επιδημιολογικής κρίσης, επεσήμαιναν το γεγονός των πολλαπλών επιπτώσεων στον τομέα της εργασίας, θα ήταν αυτονόητο για μια κυβέρνηση, με μια έστω και μικρή κοινωνική ευαισθησία και επίγνωση των πραγματικών δεδομένων στην αγορά εργασίας, να κινηθεί και στην πρώτη και στη δεύτερη φάση με επίκεντρο τη στήριξη της εργασίας και όχι την επιδότηση της ανεργίας, με αυστηρή τήρηση της ρήτρας των μη απολύσεων και με διασφάλιση των εγγυήσεων για την εργασία, προφανώς μέσα από οικονομικά προγράμματα υποστήριξης κατευθείαν των εργαζομένων, μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών και βέβαια των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που εγγυώνται την πλειονότητα αυτών των θέσεων εργασίας. Αντίθετα, βλέπουμε μια προσπάθεια υποστήριξης της οικονομίας, η οποία όμως εμπεριέχει, ως προϋπόθεση και ως δυνατότητα προς τις επιχειρήσεις, αφενός την περαιτέρω «ευελιξία» και αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και, αφετέρου,την άμεση ή έμμεση μείωση του εισοδήματος, κάτι το όποιο δεν έγινε στην πλειονότητα των άλλων χωρών της Ε.Ε., που βεβαίως δεν είχαν και ως αφετηρία εκκίνησης την εξαιρετικά δυσμενή κατάσταση την οποία προαναφέραμε. Περί αυτού πρόκειται. Προειδοποιήσαμε έγκαιρα ότι ο «αυτόματος πιλότος» της αγοράς και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές αντενδείκνυνται απολύτως σε πρωτοφανείς ιστορικά φάσεις, με lockdown, με μεγάλο περιορισμό της ζήτησης και με αποδυνάμωση βασικών πυλώνων της οικονομίας, όπως ο τουρισμός. Δυστυχώς, εις ώτα μη ακουόντων. H εμμονική τους προσήλωση στα νεοφιλελεύθερα δόγματα έχει προκαλέσει πολύ μεγάλη αβεβαιότητα στην αρχή -και σήμερα πλέον εξαιρετική δυσφορία- όχι μόνο στους εργαζομένους, αλλά και σε πολλούς κλάδους όλων των βαθμίδων των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα των μικρών και μικρομεσαίων.