Μετά το πρωτοσέλιδο αθλητικής εφημερίδας που αφιερώθηκε στην «ημέρα του αγέννητου παιδιού», στρατευόμενο κατά των αμβλώσεων με αριθμούς απίστευτα διογκωμένους, επί το μελοδραματικότερον και συναισθηματικά εκβιαστικότερο, ιδού τα έμβρυα και σε αναλόγου περιεχομένου αφίσες που αναρτήθηκαν σε σταθμούς του μετρό. Πνευματικός πατέρας της διαφημιστικής εκστρατείας το «Κίνημα υπέρ της ζωής» –υπέρ της ζωής του εμβρύου, όχι γενικά υπέρ της ζωής, και μάλιστα της αξιοπρεπούς, της όντως ανθρώπινης. Υπό το εμβρυοφόρο λάβαρό του κινητοποιούνται χριστιανικές οργανώσεις, επιστημονικές ομάδες και φοιτητικοί σύλλογοι. Η πραγματική παρουσία στο κοινωνικό πεδίο αρκετών από τους συνεκστρατεύοντες νομιμοποιεί την εικασία ότι πρόκειται για οργανώσεις-σφραγίδες, που φυτοζωούν στον παραεκκλησιαστικό χώρο, αν δεν παρασιτούν στα πέριξ του κράτους.
Την «ημέρα του αγέννητου παιδιού», την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα (ώστε να διευκολυνθούν και οι συνειρμοί, και μάλιστα σε μια χώρα όπου πολλοί πιστεύουν ακόμα ότι όσα παιδιά γεννιούνται στις 25 Δεκεμβρίου είναι καταραμένα, οι δε γονείς τους αμαρτωλοί) την ανακήρυξε προ μηνών η Ιερά Σύνοδος. Δικαίωμά της. Αλλά δεν είναι δικαίωμά της να αντιστρατεύεται με κάθε τρόπο την πολιτεία και τους νόμους της, εκμεταλλευόμενη στυγνά το μεταφυσικό κεφάλαιο που διαθέτει και τους φόβους του πληρώματός της για το επέκεινα. Δεν είναι δικαίωμά της να αξιώνει να γίνουν δικά της και τα του παπά και τα του ζευγά.
Η Εκκλησία (όπως άλλωστε και τα πρωτοσέλιδα του κατακίτρινου εθνικιστικού Τύπου) εξακολουθεί να πιστεύει στα θαύματα, τα οποία βεβαίως συντελούνται μόνο υπέρ των Ελλήνων και κανενός άλλου χριστιανικού λαού. Δυστυχώς, όμως, τα θαύματα δεν είναι τόσο συχνά ώστε να πείθουν την κυοφορούσα να μην προχωρήσει σε άμβλωση, αν το έμβρυο διαγνώστηκε ανίατα άρρωστο.
Δεν είναι σπορ η άμβλωση ούτε χόμπι. Ανάγκη είναι. Ούτε οι γονιδιακές νόσοι εξαλείφθηκαν στην ευλογημένη πατρίδα μας, ως εκ θαύματος, ούτε οι βιασμοί (για τους οποίους δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι μουσουλμάνοι ή οι Εβραίοι, όπως θα ισχυριζόταν το ρατσιστικό-ναρκισσιστικό κλισέ μας) ούτε τα περιστατικά αιμομειξίας και η ανέχεια. Κατά την Εκκλησία και τους παραεκκλησιαστικά εμβρυοθεολογούντες, δεν πρέπει να διακόπτεται ούτε καν μια εγκυμοσύνη που προέκυψε από βιασμό ή αιμομειξία. Δηλώνουν «υπέρ της ζωής», αλλά στην πραγματικότητα τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ της δυστυχίας της στιγματισμένης εγκυμονούσας και του κυοφορούμενου. Στρεβλή «αγάπη».
Παντελής Μπουκάλας
Πηγή: Καθημερινή
