Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και την κατάσταση που διαμορφώνεται πλέον στη Τουρκία η συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας καθίσταται απολύτως μη εφαρμόσιμη ως προς το σκέλος της επιστροφής Σύρων προσφύγων από την Ελλάδα προκειμένου άλλοι Σύροι πρόσφυγες να μετεγκατασταθούν στην Ευρώπη.
Αυτή η νέα πραγματικότητα μας θέτει ενώπιον της ευθύνης για τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, χωρίς καθυστερήσεις και προσωπικές πολιτικές, με ψύχραιμο και συντονισμένο σχεδιασμό, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί τόσο η αξιοπρεπής φιλοξενία αλλά και η ένταξη στον κοινωνικό ιστό των ανθρώπων που θα παραμείνουν στη χώρα μας, όσο και η αποφυγή διαμόρφωσης πολυπληθών γκέτο προσφύγων στα νησιά και στην ενδοχώρα με κίνδυνο εκρήξεων είτε του προσφυγικού-μεταναστευτικού είτε του ντόπιου πληθυσμού.
Αν σε μια πρώτη φάση η πολιτική της κυβέρνησης πέτυχε η Ελλάδα της ανθρωπιστικής κρίσης να αντιμετωπίσει το προσφυγικό με αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη, ανθρωπιά και χωρίς πυροδότηση ρατσιστικών-φοβικών αντανακλαστικών, σήμερα η κατάσταση βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και οι προοπτικές μοιάζουν αμφίβολες.
Ήδη από την ανακοίνωση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας επισημάνθηκε ότι επρόκειτο για μια «λύση» που δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα και αποδυνάμωνε τη μέχρι τότε ασκούμενη κυβερνητική πολιτική στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, μια πολιτική που αποδείκνυε έμπρακτα τη διαφορά Αριστεράς και Δεξιάς, κινητοποιούσε κοινωνικές δυνάμεις και μας έκανε περήφανους/ες.
Πράγματι από την εφαρμογή της αναδείχθηκαν σοβαρά προβλήματα διαχείρισης ενώ μια σειρά ενδείξεων επιβεβαίωναν την εκτίμηση ότι η αποφασισμένη από την Ευρώπη πολιτική αποτροπής όσον αφορά την Ελλάδα, οδηγεί σε υιοθέτηση αντιλήψεων και πρακτικών που απομακρύνονται από τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς. και συγκεκριμένα:
– Η αιφνιδιαστική κατάθεση στη Βουλή από τον αρμόδιο υπουργό τροπολογίας προκειμένου να αλλάξει άμεσα η σύνθεση των δευτεροβάθμιων επιτροπών ασύλου και η αντικατάστασή τους με άλλες ενδεχομένως περισσότερο ευθυγραμμισμένες με την πολιτική επιστροφών προσφύγων (κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης και του προσφυγικού δικαίου), όπως επιθυμεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
– Η παρέμβαση του υπουργού, διά της παρουσίας του νομικού του συμβούλου, στο Διοικητικό Εφετείο Πειραιά, προκειμένου να μην ανασταλεί η απέλαση Σύρου πρόσφυγα.
– Η δήλωση του υπουργού στη Βουλή: «Τα γεγονότα στην Τουρκία θα έχουν πιθανότατα επιπτώσεις στο προσφυγικό. Θα πρέπει ενωμένα η Βουλή, με υποχωρήσεις της συμπολίτευσης με υποχωρήσεις της αντιπολίτευσης να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε έγκαιρα, γιατί το πρόβλημα μπορεί να δυσκολέψει…».
– Η έκφραση συγγνώμης στον Ν. Δένδια, εμπνευστή του «Ξένιου Δία», της μαζικής βίας και καταστολής, των κέντρων κράτησης και των ρατσιστικών πογκρόμ.
– Η επαναλειτουργία κέντρων κράτησης με άθλιες συνθήκες.
– Η λογική του μικρότερου κακού με την επιλογή φιλοξενίας ανθρώπων σε ακατάλληλους χώρους και η έλλειψη σχεδιασμού για τη δημιουργία μικρών χώρων εντός του αστικού ιστού, προκειμένου να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία οι άνθρωποι που θα μείνουν στη χώρα μας.
– Η αναιτιολόγητη και απολύτως καταδικαστέα βίαιη εκκένωση καταλήψεων στέγης όπου φιλοξενούνταν πρόσφυγες και η σύλληψη των αλληλέγγυων, όποιος και αν τη διέταξε. Τη στιγμή μάλιστα που επείγει η ίδια η Πολιτεία να προσανατολιστεί προς την αξιοποίηση ακατοίκητων κτιρίων, μέσα στις πόλεις, για τη δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών διαμονής προσφύγων και μεταναστών για όσο διάστημα είναι αναγκαίο.
– Η απαξίωση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των αυτόνομων πρωτοβουλιών στην αντιμετώπιση του προσφυγικού από έτερο υπουργό, και κατά συνέπεια η απαξίωση της συμπόρευσης πολιτείας και κοινωνίας σε μια στάση αλληλεγγύης και ανθρωπισμού, που σφράγισε για μήνες την αντιμετώπιση των αυξημένων προσφυγικών ροών και λειτούργησε ως πανευρωπαϊκό παράδειγμα.
– Η σύνδεση της βίαιης εκκένωσης των καταλήψεων με αόριστα συμφέροντα της Πατρίδας και ρευστές γεωπολιτικές συνθήκες, που εύλογα γεννά στην κοινωνία ανησυχία και αμυντική διάθεση.
Όλα τα παραπάνω, όχι στον ίδιο βαθμό αλλά στην ίδια κατεύθυνση, αυτήν της αποδοχής ως μόνης εφικτής και ρεαλιστικής της πολιτικής των υποχωρήσεων, της πολιτικής των «απέναντι», γεννούν τεράστια ερωτηματικά και ανησυχίες και δεν πρέπει να συνεχιστούν.
Είναι ευθύνη όλων μας, ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος και της νεολαίας, να μην επιβληθεί η αντίληψη του «εφικτού» ή του «τι να κάνουμε;» σε αυτό το κορυφαίο για την Αριστερά ζήτημα. Πρέπει, με κάθε τρόπο, να αναδείξουμε ως κεντρικό πολιτικό μας πρόταγμα την αλληλεγγύη σε όσους δικαιούνται διεθνούς προστασίας, στους ανθρώπους που, κατατρεγμένοι από τον πόλεμο, τη φτώχεια και την καταστροφή, τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, φτάνουν στην Ευρώπη ζητώντας καταφύγιο. Να διεκδικήσουμε και να οργανώσουμε την ομαλή ένταξή τους στην Ελλάδα, αλλά και την υλοποίηση της συμφωνίας μετεγκατάστασης στις χώρες της Ευρώπης. Να αναδείξουμε σε όλους τους τόνους το προσφυγικό ως ευρωπαϊκό και όχι ως ελληνοτουρκικό ζήτημα, ενάντια στη λογική της Ευρώπης-φρούριο και των κλειστών διαδρόμων.
Σε κάθε περίπτωση ο σεβασμός της νομιμότητας, η τήρηση των αρχών της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και του σεβασμού των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η εμπιστοσύνη στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς είναι η μόνη ασφαλής επιλογή, ο μόνος σίγουρος δρόμος, σε μια ταραγμένη εποχή όπως η σημερινή, μια εποχή που η ελευθερία περιορίζεται στο όνομα της ασφάλειας και η δημοκρατία υποχωρεί στο όνομα της προστασίας.
COMMONALITY
