Ας ακολουθήσουμε τη λογική των αριθμών και των γεγονότων. Το «πλατύ προοδευτικό κάλεσμα» δεν αναφέρεται στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Από τα περίπου 2 εκατομμύρια της εκλογικής βάσης του παλαιού ΠΑΣΟΚ, το 75% έχει έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το 2012 και έχει επιβεβαιώσει την εμπιστοσύνη του σε αυτόν και το 2015 (δύο φορές) και το 2019. Το υπόλοιπο παραμένει στο ΚΙΝΑΛ, το οποίο έχει οριοθετήσει πλέον και αυτό τη βάση του. Άρα, μιλάμε αποκλειστικά για στελέχη του πρώην ΠΑΣΟΚ. Ποια στελέχη; Όχι προφανώς εκείνα του «εκσυγχρονισμού», διότι τα περισσότερα από αυτά είτε παραμένουν στη «σαμαρική συνιστώσα» του ΚΙΝΑΛ είτε αισθάνονται εγγύτερα στη ΝΔ. Επίσης, δεν μιλάμε για τα στελέχη του παλιού «αντιμνημονιακού» ΠΑΣΟΚ, διότι αυτά έχουν έρθει στο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το 2012 με το «Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο». Τι απέμεινε; Το στελεχιακό δυναμικό της «μεταμοντέρνας τεχνοκρατίας» του ΠΑΣΟΚ της «πράσινης ανάπτυξης», της Eldorado Gold, των εξορύξεων υδρογονανθράκων, των ΣΔΙΤ, των «μανατζερ», κ.λπ. Άρα, το ερώτημα δεν είναι τόσο σε ποιους απευθύνεται, αλλά ποιες πολιτικές υποστηρίζουν αυτοί που τελικά θα συμμετάσχουν στο «πλατύ προοδευτικό κάλεσμα».
Προφανώς, οι λογής λογής παρατάξεις του πάλαι ποτέ κραταιού εκλογικά ΠΑΣΟΚ παραμένουν ισχυρές σε Δήμους, Περιφέρειες, Επιμελητήρια, Συνδικάτα, Συλλόγους και Σωματεία παντός είδους. Πρόκειται για μια θεσμοποιημένη κοινωνία πολιτών που δεν αντιστοιχεί στην εμβέλεια του πολιτικού φορέα από τον οποίο στηρίζεται ή στηρίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να ριζώσει κοινωνικά, πρέπει να αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ του σε όλα τα παραπάνω πεδία, σεβόμενος την αυτονομία τους. Ο τρόπος γι’ αυτό δεν είναι διαζευκτικός: είτε νέες ή ενδυναμωμένες παρατάξεις με αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ είτε εγκόλπωση των περισσότερων από εκείνες που έχουν αναφορά στο ΠΑΣΟΚ. Η μέθοδος είναι δοκιμασμένη ήδη από το 2001, και ενάντια στο ασφαλιστικό Γιαννίτση και για τη συγκρότηση του Κοινωνικού Φόρουμ. Συγκροτημένες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που συμφωνούν σε κοινές δράσεις ή σε προγραμματικό επίπεδο φυσικά συμμετέχουν στην ευρύτερη συμμαχία, με προσοχή πάντα στο ήθος και το ύφος της εξουσίας της κατά το παρελθόν διακυβέρνησής τους. Ωστόσο, η αναγκαία αυτή συνθήκη δεν είναι και ικανή για το ποθούμενο κοινωνικό ρίζωμα. Μια τέτοια συνθήκη αφορά και τη συμμετοχή πολιτών που βρίσκονται από επιλογή εκτός τέτοιων θεσμίσεων, μιας και αυτές, όπως θεωρούν, δεν τους επιτρέπουν την ισοτιμία στη λήψη των αποφάσεων. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο, λοιπόν, είναι ακριβώς αυτός. Αν δεν επινοηθούν τρόποι τόνωσης της κοινωνικής εκπροσώπησης, αυτή θα φθίνει -όπως συμβαίνει από τη δεκαετία του 1990 μέχρι τώρα- και στο θανατοκουκούλι της θα μένουν μόνο «παράγοντες του τόπου». Και η τόνωση συνδέεται με γνωστούς στα κινήματα της τρέχουσας δεκαετίας αξιακούς οδοδείκτες: εμπλουτισμός της εσωκομματικής λειτουργίας με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης.
Και μια κουβέντα για την πλατφόρμα i-syriza: Τέτοιου είδους πλατφόρμες ή θα είναι διαδραστικές ή δεν έχουν λόγο να υπάρχουν. Και, όταν λέμε διαδραστικές, εννοούμε πως οι ροές δεν πρέπει να κινούνται μόνο από πάνω προς τα κάτω, αλλά και από κάτω προς τα πάνω, καθώς και οριζόντια μεταξύ των μελών και των τοπικών οργανώσεων. Το δε βασικό αντικείμενο εργασίας αυτής της πλατφόρμας πρέπει να είναι όχι η υποκατάσταση της τηλεόρασης που δεν ελέγχουμε, αλλά η μετατροπή του παθητικού τηλεθεατή σε παραγωγό λόγου και προτάσεων. Η ψηφοφορίες είναι ήσσονος σημασίας ζήτημα για τον ενεργό πολίτη, η διαβούλευση και η συλλογική επεξεργασία πολιτικών προγραμμάτων είναι το μείζον.
Συνοψίζοντας, το αν το «πλατύ προοδευτικό κάλεσμα» απευθύνεται σε παράγοντες και κλακαδόρους ή στους ενεργούς προοδευτικούς πολίτες όλων των ηλικιών θα φανεί από τη μεθοδολογία που θα επιλεγεί για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: Η Αυγή
