Είμαι χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ ανάμεσα σε τόσους και τόσες συντρόφους και συντρόφισσες, ελεύθερη να καταθέσω τη σκέψη μου ως συμβολή στην ίδρυση του κόμματος της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ που έχουμε όλες και όλοι ανάγκη.
Για να διατηρήσουμε ζωντανή την ελπίδα σε μια Αριστερά που, πιστή στην παράδοση των καλύτερων στιγμών της ιστορίας της, παλιάς και πρόσφατης, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων του λαού μας για ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη.
Για να ανακτήσουμε την πίστη στην συντροφικότητα και στη δύναμη της κοινής στράτευσης, στο συλλογικό-διανοούμενο που πρέπει και μπορεί να γίνει το κόμμα μας, ώστε να καταστεί χρήσιμο για το λαό μας και να ανακτήσει η Αριστερά ξανά τη θέση που τις αξίζει στο πολιτικό σκηνικό.
Μια Αριστερά μέρος του λαού και χρήσιμη για το λαό, αντιμέτωπη με μια κυβέρνηση μιας ακραία νεοφιλελεύθερης και αυταρχική δεξιάς που, από την πρώτη θητεία της ακολουθεί μια σταθερή στρατηγική: την αποκαθήλωση των εργασιακών δικαιωμάτων, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, τον απόλυτο έλεγχο της κοινωνίας μέσα από τη συρρίκνωση των ελευθεριών, του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Δεν διστάζει πλέον, κραδαίνοντας αλαζονικά το 41%, να παραβιάσει το Σύνταγμα με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Παρά την αισιοδοξία μας, η οικοδόμηση του νέου κόμματος δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε η απήχησή του δεδομένη. Η ιδέα του σοσιαλισμού είναι άγνωστη ή αφηρημένη έννοια για τη σημερινή νεολαία, που δεν συγκινεί τις μάζες, όταν αυτές δεν την αποστρέφονται, ταυτίζοντάς την με την αρνητική εμπειρία των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Η Ιδρυτική μας Διακήρυξη μιλάει για την ανάγκη επανίδρυσης της Αριστεράς και ότι τα καύσιμα του παρελθόντος έχουν εξαντληθεί, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις. Είναι καιρός να κάνουμε αυτό που δεν κάναμε μετά το 1989. Να αντλήσουμε τα συμπεράσματα για τη δική μας πορεία, όχι μόνο από την εμπειρία της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά και από τη στρατηγική ήττα του ευρωκομμουνισμού και της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας.
Να αξιοποιήσουμε επίσης το γενικό συμπέρασμα για την κρίση της ευρωπαϊκής αριστεράς τις τελευταίες δεκαετίες, σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, από τον οδυνηρό συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015. Αυτός έδειξε ότι οι εναλλακτικές λύσεις που προτείνει η ριζοσπαστική Αριστερά σε εθνικό επίπεδο δεν εξαρτώνται μόνο από τον πολιτικό βολονταρισμό και τη λαϊκή κινητοποίηση, αλλά καθοριστικά από τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς συσχετισμούς δύναμης.
Αντίθετα, οι ευνοϊκοί συσχετισμοί δύναμης που διαμορφώθηκαν σε επίπεδο Ε.Ε. εξαιτίας της πανδημικής κρίσης, και επέτρεψαν την αναστολή του Σύμφωνου Σταθερότητας και την άσκηση επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο, τον κοινό ευρωπαϊκό δανεισμό και την ίδρυση του Ταμείου Ανάκαμψης, ήταν αυτοί που οδήγησαν στη οικοδόμηση του κοινωνικού συνασπισμού δυνάμεων, που έδωσε τη νίκη στη ΝΔ στις εκλογές του 2023.
Προτείνω λοιπόν στην Ιδρυτική μας Διακήρυξή να λέμε ρητά, ότι η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα επιδιώξει να συνδιαμορφώσει μια ευρωπαϊκή στρατηγική για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα στην ήπειρο, μαζί με άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Αυτό αποτελεί επιτακτική ανάγκη, μπροστά στο φάσμα της ανερχόμενης άκρας δεξιάς και της πιθανής συμμαχίας της με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, της επιστροφής στην λιτότητα με το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας, της στροφής της Γερμανίας στην ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας και της Ε.Ε. συνολικά στους εξοπλισμούς.
Η Ιδρυτική μας Διακήρυξη παρουσιάζει επίσης έλλειμμα ως προς το ρόλο της εργασίας, στο κεφάλαιο που αναφέρεται στο παραγωγικό μοντέλο που προτείνουμε ως εναλλακτικό προς αυτό της ΝΔ. Η αναβάθμιση της εργασίας δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο επίκεντρο της αναπτυξιακής πρότασης της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, στην κατεύθυνση μιας βιώσιμης και κοινωνικά δίκαιης «οικονομίας της γνώσης». Κι αυτό διότι η πλήρης απασχόληση, η προστασία της εργασίας, η αύξηση των μισθών, η αποκατάσταση και επέκταση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των μισθωτών, και η προώθηση της δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς αποτελούν αφενός ακρογωνιαίους λίθους για εργασία και ζωή με αξιοπρέπεια, την αναδιανομή εισοδήματος και ισχύος υπέρ των εργαζομένων και τη μείωση των ανισοτήτων, αφετέρου προϋποθέσεις αξιοποίησης των παραγωγικών δυνατοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού και αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, ανάσχεσης του συνεχιζόμενου brain drain και αντιμετώπισης των ελλείψεων εργατικού δυναμικού σε κλάδους με χαμηλούς μισθούς και κακές συνθήκες εργασίας.
Το κείμενο έχει στοιχεία έπαρσης και μεγαλοστομίας. Λέει ότι έχουμε σαφή και συγκεκριμένη πρόταση για το πώς θα αλλάξουν οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί στη χώρα μας. Δεν έχουμε ακόμα τέτοια πρόταση. Λέει ότι είμαστε ο καταλύτης και θα γράψουμε ιστορία. Δεν είμαστε ακόμα, θέλουμε να γίνουμε. Με υπερβολές δεν κερδίζουμε αξιοπιστία.
Αυτό που πρέπει να εκπέμψουμε προς τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης, είναι ότι είμαστε στρατευμένοι στην υπόθεση της επανίδρυσης Αριστεράς και ότι θα αναζητήσουμε, με τόλμη, κριτική και αυτοκριτική διάθεση απέναντι στις μέχρι τώρα παθογένειες και αδυναμίες της, το δρόμο της πολιτικο-ιδεολογικής και οργανωτικής ανανέωσης και κοινωνικής γείωσης, το δρόμο του ριζοσπαστικού ρεαλισμού και της διεύρυνσης των ορίων του εφικτού, για τη διατύπωση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης στην ηγεμονία μιας ακραία νεοφιλελεύθερης και αυταρχικής δεξιάς.
Μαρία Καραμεσίνη
