Έχουμε μια ολόκληρη στρατιά δημοσιολόγων που βγήκε στην επιφάνεια λέγοντας τη μνημειώδη φράση: «ναι, αλλά για τη Μαρφίν δε λέτε τίποτα.» Αυτό κατέληξε στην τελευταία δήλωση του Κ. Μητσοτάκη, ότι η βία προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από την αριστερά τα τελευταία χρόνια. Είχε προηγηθεί η προσπάθεια επιστημονικοφανούς ανάλυσης της αντιμνημονιακής καμπάνιας των προηγούμενων χρόνων ως «αντιδημοκρατική, λαϊκιστική, βίαιη, εκτός της κοινωνίας των πολιτών». Αυτή η ανάλυση δημιούργησε το αξίωμα, κι άρα καμία ανάγκη επιχειρηματολόγησης, ότι η οποιαδήποτε εναντίωση στους πολιτικούς σχεδιασμούς της δεξιάς έχει χαρακτηριστικά βίας που μας οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς. Οι εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και η συμμετοχή των πολιτών στα κοινωνικά κινήματα μάλλον διέψευσαν τους πολιτικούς «επιστήμονες» που σε καθημερινή βάση προπαγάνδιζαν τα παραπάνω.
Επιπροσθέτως, γίνεται προσπάθεια για βενεζουελοποίηση της πολιτικής της κυβέρνησης. Πέραν του ότι αυτό τείνει προς έναν χωρίς καμία πολιτική αιτιολόγηση αντίστροφο οριενταλισμό, που καταντά αστείος όσο και οι «Παραιτηθείτε», δημιουργεί τις προϋποθέσεις για εμβάθυνση ως και αλλαγή της πλαισίωσης από τη «θεωρία των δύο άκρων» στην «αριστερή βία» και άρα στην κοινωνική απονομιμοποίηση της παράταξης. Αυτό μάλιστα εκτείνεται χρονικά αρκετά πίσω, σε μια προσπάθεια συνολικής αναθεώρησης και διαστρέβλωσης ιστορικών συμβάντων και πολιτικών, έτσι ώστε η σημερινή δεξιά να έχει την ιστορική δικαίωση και ταυτόχρονα τη λήθη που είναι αναγκαία για να διαμορφώσει την εικόνα που χρειάζεται για την πολιτική της αναζωογόνηση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ό,τι θα μπορούσε να υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Δεξιά και το Ακραίο Κέντρο -τόσο χάλια δηλαδή. Προσπαθεί να αποδράσει από τον προσδιορισμό του επιθέτου του, που φέρει το βάρος εξαιρετικά αρνητικών συμπαραδηλώσεων, καταφεύγοντας ολοένα και πιο συχνά σε μια ατζέντα που αντλεί από την ιδεολογική σκευή της πιο συντηρητικής δεξιάς των ΗΠΑ και της Αγγλίας. H ανακήρυξη λοιπόν της Αριστεράς ως loony left (ο Πάσχος Μανδραβέλης την μετέφραζε «παλαβή αριστερά») και η εναντίωση στην πολιτική ορθότητα συγκροτούν το περιεχόμενο της ελληνικής δεξιάς, με έναν κάπως βαλκανικό τρόπο.
Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό που προσπαθεί να επινοήσει είναι περίπου σαφές ως προς το περιεχόμενο, χωρίς όμως θετικές προκείμενες ή προγραμματικό περιεχόμενο. Και τα δυο αυτά είναι πολύ δύσκολα για ένα κόμμα που έχει απόλυτη ανάγκη όχι επικοινωνιολόγους, αλλά κοινωνική βάση από την οποία θα προέρχονται οι πραγματικοί παραγωγοί πολιτικής. Με αυτό κατά νου, δεν είναι δύσκολο για τη ΝΔ να θέσει στο πρόγραμμά της μια σειρά από προτεραιότητες που η διακυβέρνηση Τραμπ έχει υποσχεθεί ή ήδη δρομολογεί.
Ακόμα και στα υποτιθέμενα πιο δυνατά σημεία της ρητορικής της, η παράταξη δεν τραβάει. Ο κ. Μητσοτάκης δε μπορεί ακόμα να εξηγήσει με ποιον τρόπο θα μειώσει τη φορολογία στις μεσαίες τάξεις. Προοικονομεί απολύσεις στο δημόσιο τομέα και ραγδαία αύξηση του ρυθμού των ιδιωτικοποιήσεων. Επιστρατεύει τα ακροδεξία/σαμαρικά του εξαπτέρυγα όταν στριμώχνεται αλλά και για να μαζέψει το εν δυνάμει εκλογικό κοινό του που έχει αλυτρωτικές, συνομωσιολογικές κ.λπ. ανησυχίες. Πουλάει εκδούλευση σε έναν επιχειρηματία που μπορεί να αγοράζει με τον παρά του ό,τι μπορεί, που τελευταία μάλιστα έχει επεκταθεί και σε αριστερά περιοδικά, εκπομπές και ιστοσελίδες, αλλά κάπου υπάρχουν και 3 τόνοι ηρωίνης. Η έννοια της αριστείας που θέλει να εισαγάγει σε αντιπαραβολή με τη δίκαιη ανάπτυξη δεν φαίνεται στον τρόπο που συγκροτεί το κόμμα του το οποίο βρίθει από αργόμισθους, άεργους και λογιών λογιών απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου. Ακόμα βεβαίως δεν έχει μιλήσει για το ψευδές της κλιματικής αλλαγής ή την επικινδυνότητα των εμβολιασμών, αλλά δεν θα φαινόταν περίεργο αν κρίνουμε από τη διοίκηση Τραμπ.
Του μένει, λοιπόν, η στημένη αμερικανιά στους αγρούς και οι φωτογραφίες της οικογένειάς του σε διάφορες στιγμές, προσωπικές και μη. Για παράδειγμα, με το να βάλουμε αγρότες να κάθονται σε μπάλες σανό στη μέση τού πουθενά και να κρατάμε γκλίτσα θα τονώσουμε το φιλοαγροτικό προφίλ, παρόλο που στα δικά μας χρόνια διακυβέρνησης λεηλατήθηκε το αγροτικό εισόδημα και απουσίαζε παντελώς ο αγροτικός σχεδιασμός. Στη συνέχεια βρίσκουμε τον κύριο Ζαμπούκα για να μας αγιογραφήσει στο liberal με τέτοιο τρόπο που θα έκανε ακόμα και τον Κιμ να κοκκινίσει από ζήλια. Να πούμε, επίσης, για τα Εξάρχεια, ωσάν να πρόκειται για το σημαντικότερο θέμα. Να πούμε τελικά πως η βία είναι αριστερή χωρίς αιτιολόγηση και με όση αξιοπιστία είχε και η φράση «πολιτικός κρατούμενος 6 μηνών». Να μιλήσουμε εν γένει για την ατζέντα Νόμος και Τάξη.
Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι του ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας. Είναι γνωστό πως η παράταξη αυτή έχει νουνεχείς συντηρητικούς όσο όμως και δημοκρατικούς πολιτικούς που ασφυκτιούν. Όσο η αντιπολίτευση δεν έχει στρατηγικό βάθος, τόσο ευτελίζεται σε ήσσονος σημασίας αντιπαραθέσεις, γίνεται ακόμα περισσότερη φοβική, ακροδεξιά, εθνικιστική. Κι αν νομίζει κανείς πως από την πλευρά της Αριστεράς αυτά δεν πρέπει να ενδιαφέρουν κάνει λάθος. Διότι πόσο δεξιά ή πόσο αριστερά θα είναι τοποθετημένο το κέντρο του πολιτικού συνεχούς είναι μια εξίσωση που περιλαμβάνει στις μεταβλητές της και τον τρόπο που συγκροτείται η τρέχουσα ιδεολογική τοποθέτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για να το πούμε πιο απλά: αν ο Κυριάκος θέλει να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών, εμείς πρέπει να ανοίξουμε τη συζήτηση κι άρα και τις διεκδικήσεις για μια κοινωνία ανοιχτή, κι όχι ανεκτική, πολύμορφη και με τη συμμετοχή όλων.
