Νέοκοπος εκδότης -κληρονόμος, μικρής πλην δίχως χρέη, δάνεια κ.ο.κ. εφημερίδας που πρόσκειται στη δεξιά- αποφάσισε πως δεν χρειάζεται να εξοφλήσει στο σύνολό τους τις αποζημιώσεις τριών (3) απολυμένων εργαζομένων, όχι επειδή του έλειπε η ρευστότης –πετυχημένος επιχειρηματίας γαρ- αλλά επειδή έτσι του άρεσε. Εννοείται, επιπλέον, πως, σύμφωνα με τα νέα ήθη στον εργασιακό χώρο των ΜΜΕ, στο ίδιο έντυπο, έχουν πολλάκις παραβιαστεί τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Η μικρή τούτη ιστορία προστίθεται στην άλλη, τη μεγάλη, με τη σωρεία των αυθαιρεσιών κατά την επταετία της κρίσης: η ανακατανομή του χρήματος, από τα κάτω προς τα πάνω, πέτυχε με τη μείωση του κόστους της εργασίας, την ώρα που οι εργοδότες ξεπερνούσαν όχι μοναχά κάθε όριο ηθικής –προσωπική, άλλωστε, υπόθεση του καθενός- αλλά και τους νόμους του κράτους. Οι δε ελεγκτικοί μηχανισμοί ήσαν περίπου ανύπαρκτοι ενώ για την προηγούμενη κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, με τη γνωστή ταξική μεροληψία, όλα τα παραπάνω ενέπιπταν σε ό,τι αποκαλούμε ελευθερία της αγοράς.
Η αλλαγή της κυβέρνησης έφερε και αλλαγή στην πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος. Η δημοσιοποίηση των αυθαιρεσιών και οι παροτρύνσεις να καταγγέλλονται από τους εργαζόμενους άλλαξαν την εικόνα: όχι πως έπαψε η σπάθη της ανεργίας να αποτελεί τροχοπέδη, όχι πως δεν περπατούν πια με κατεβασμένο το κεφάλι οι, κάθε λογής, εργάτες, όχι πως δεν θα γίνονται απολύσεις για τα φρονήματα αλλά, τουλάχιστον, μπορεί κανείς να μιλά ξανά για την καταπάτηση του δίκιου του εργάτη δίχως τούτο να θεωρείται αυτονόητο και ο αιτών το δίκιο του ιστορικό απολίθωμα, γραφικό.
Να προσφεύγεις, βέβαια, στη δικαιοσύνη αποτελεί υπόθεση που απαιτεί υπομονή. Εκεί βασίζονται τα αφεντικά, αφού και το ελληνικό είναι «ένα δίκαιο που θεμελιώθηκε στην ανισότητα, όπως κάθε άλλο».
Απειράριθμες φορές, ακόμα κι αν ο εργαζόμενος δικαιωθεί, ακόμα κι αν βγει διαταγή πληρωμής από δικαστήριο απέναντι στην εταιρεία, οι εργοδότες δεν πληρώνουν. Ακολουθούν, φυσικά, ασφαλιστικά μέτρα, κατασχέσεις σε λογαριασμούς κ.ο.κ., υπόθεση όμως φθοροποιός και χρονοβόρα με την περάτωσή της να εναπόκειται στις αντοχές του καθενός. Και τούτο αποτελεί μεγάλο όπλο των εργοδοτών, οι οποίοι και ενίοτε προτείνουν εξευτελιστικούς συμβιβασμούς.
«Το δίκαιό σας είναι η θέληση της τάξης σας που αναγορεύτηκε σε νόμο, θέληση που το περιεχόμενό της καθορίζεται από τις υλικές συνθήκες ύπαρξης της τάξης σας», λένε οι Μαρξ – Ένγκελς στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».
Ουδείς έχει, προφανώς, αυταπάτες για τα όρια της αστικής δικαιοσύνης. Μπορούν όμως τα εργατικά δικαστήρια να συντομεύουν το χρόνο απονομής της δικαιοσύνης, μπορούν να μπουν δικλείδες ασφαλείας για την καταβολή εκείνων που θα επιδικάσει η έδρα. Άλλωστε, για τους αριστερούς και την αριστερά υπέρτατος «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Κατέ Καζάντη
Πηγή: artinews
