Κυβέρνηση Αριστεράς και όχι εθνικής σωτηρίας σημαίνει σύγκρουση, όχι συναίνεση. Σύγκρουση με το αλάθητο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σύγκρουση με όλους εκείνους που θεωρούν πως για τα λάθη της Μεταπολίτευσης και την καταστροφή που προκάλεσαν στη χώρα φταίνε ο Μαδούρο και ο Ζαχαριάδης…
Κυβέρνηση Αριστεράς και όχι εθνικής σωτηρίας. Την προηγούμενη πενταετία και ιδιαίτερα μετά το 2012, ως ΣΥΡΙΖΑ αποπειραθήκαμε να απαντήσουμε στο κυρίαρχο ερώτημα που ταλανίζει την Αριστερά εδώ και δεκαετίες, τη σχέση κυβέρνησης – κόμματος – κράτους, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης. Πτυχές αυτού του σχεδίου, μετά την ήττα του περασμένου Ιουλίου, ξεθώριασαν μπροστά στην ανάγκη μιας «χωρίς αυταπάτες» κυβερνητικής πρότασης. Στο συνέδριο αυτό λοιπόν καλούμαστε να προτάξουμε τον στόχο πάνω από τον ρεαλισμό και να πλάσουμε ως κόμμα ένα σχέδιο ικανό να μας βγάλει από τον ρόλο του παρακολουθητή των εξελίξεων. Επειδή ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση, πράγματα που σε ένα κείμενο «έξω από τον χορό» θα εκλαμβάνονταν απλώς ως πλαίσιο, τώρα μέσα στον χορό έχουν σημασία. Ενδεικτική η περίπτωση του Ελληνικού, όπου αφού δεν ήταν εφικτή η ακύρωση, η συμφωνία βελτιώθηκε προς τη δική μας κατεύθυνση, αυτή του συλλογικού αγαθού. Στα χαρτιά αυτό μπορεί να μην ικανοποιεί τα «αριστερόμετρα», στην πραγματική ζωή όμως κάνει διαφορά. Αυτές τις μάχες καλούμαστε να δώσουμε και να τις κερδίσουμε.
Κυβέρνηση Αριστεράς και όχι εθνικής σωτηρίας. Αυτός ο ένας χρόνος διακυβέρνησης πρέπει αναλυθεί βαθιά, όχι με όρους αυτομαστιγώματος ή πασαρέλας έργου υπουργών, αλλά για να εξακριβώσουμε τα περιθώρια άσκησης πολιτικής που μας αφήνει η συμφωνία του περασμένου Ιουλίου. Το κλείσιμο της αξιολόγησης δεν μπορεί να φέρνει success story και αναπτυξιακές κορώνες, αλλά προβληματισμό και σκέψεις για τις «ουρές» της συμφωνίας που οι έξω μας επέβαλλαν, για τη στάση του ΔΝΤ την ώρα που ευρωπαϊκά κράτη εκφασίζονται -τα είδαμε με το προσφυγικό- η Ευρώπη όχι μόνο δεν ολοκληρώνεται αλλά αλλάζει με πρωτόγνωρους ρυθμούς και η γειτονιά μας είναι σαν κινούμενη άμμος.
Κυβέρνηση Αριστεράς και όχι εθνικής σωτηρίας. Ανεργία – επισφάλεια και Δημοκρατία. Με λίγα λόγια, καθημερινότητα. Όσα επιδόματα και αν μοιραστούν στους κατατρεγμένους, το πρόβλημα θα ανακυκλώνεται αν δεν δημιουργηθούν σταθερές θέσεις εργασίας με δικαιώματα – που περνούν και μέσα από την διαπραγμάτευση της δεύτερης αξιολόγησης. Η καταπολέμηση της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας, που τα αποτελέσματα της δεν μας περιποιούν τιμή, και η ανάγκη όλοι αυτοί, ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες που ζουν στο περιθώριο να μπορέσουν να δημιουργήσουν, να σκεφτούν και να συνδράμουν στο χτίσιμο της μετα-μεταπολιτευτικής Ελλάδας, οφείλει να είναι δικός μας στόχος. Μονάχα με άμεσες και απτές αλλαγές στην καθημερινότητα θα επανακτηθεί η διαρρηχθείσα με αυτά τα στρώματα σχέση εκπροσώπησης. Να μην αφήσουμε τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκε και τον Ιανουάριο και τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβρη να υιοθετήσει το -βολικό- για τον αντίπαλο, καταστροφικό για εμάς- «όλοι ίδιοι είναι». Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε θέλουμε να γίνουμε, και γι’ αυτό μιλάμε για κυβέρνηση της Αριστεράς που θα μετακυλίσει τα βάρη σε εκείνους που ποντάρουν ακόμα και σήμερα στην ισχύ που τους χάρισαν απλόχερα οι προηγούμενοι έναντι ανταλλαγμάτων.
Κυβέρνηση Αριστεράς και όχι εθνικής σωτηρίας σημαίνει σύγκρουση, όχι συναίνεση. Σύγκρουση με το αλάθητο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σύγκρουση με όλους εκείνους που θεωρούν πως για τα λάθη της Μεταπολίτευσης και την καταστροφή που προκάλεσαν στη χώρα φταίνε ο Μαδούρο και ο Ζαχαριάδης. Σύγκρουση με αυτούς που θεωρούν το κράτος τσιφλίκι τους και τα προγράμματα ΕΣΠΑ μαγαζί τους. Η εξουσία βρίσκεται ακόμη στα χέρια τους, μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρέπει να αρκεστεί σε μέτρα κατά της φοροδιαφυγής -ιδιαίτερα κρίσιμα- αλλά στη μετακύλιση της εξουσίας από τα χέρια των λίγων στους πολλούς.
Κυβέρνηση Αριστεράς και όχι εθνικής σωτηρίας δεν μπορεί να υπάρξει δίχως ένα κόμμα ριζωμένο και με αναφορά στον κόσμο που εμείς εκπροσωπούμε. Δεν νοείται κόμμα που ο σχεδιασμός του εξαντλείται στις επιταγές του Μεγάρου Μαξίμου. Διαλεκτική σχέση κόμματος-κινήματος-κυβερνήσεως, με αυτόνομο σχεδιασμό που δεν περιορίζεται σε ανακοινώσεις έκφρασης διαφωνίας ή συμφωνίας με την κυβερνητική πολιτική, που δικαιούται να διαφοροποιείται. Κόμμα που να ελέγχει την κυβέρνηση, τμήματα που λειτουργούν και είναι υπόλογα στη βάση με επεξεργασίες και απαντήσεις έτοιμες χθες, όχι μεθαύριο. Κόμμα αριστερό με ταχύτητα, οξυδέρκεια και αντανακλαστικά. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο η έννοια του χρόνου είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Αν δεν πετύχουμε τώρα, η πατρότητα του προγράμματος θα είναι στον πάτο της λίστας με τις ανησυχίες μας σε ένα βαρέλι που η στάθμη του γεμίζει πολύ γρήγορα.
Αναστασία Γιάμαλη
Πηγή: Η Αυγή
