Θυμάστε την πανέξυπνη μαύρη κωμωδία (30 χρόνια πίσω και βάλε) του Ρόμπερτ Ζεμέκις, με Μέριλ Στριπ, Γκόλντι Χόουν, Μπρους Γούλις, «Ο θάνατος σου πάει πολύ»; Θυμίζω εν συντομία το στόρι: πλαστικός χειρουργός βρίσκεται ανάμεσα σε δυο γυναίκες σε θανάσιμο ανταγωνισμό, οι οποίες πίνουν ένα μαγικό φίλτρο που τις κάνει αιώνια νέες, κουκλάρες, χυμώδεις, λαμπερές, ατσαλάκωτες. Στην προσπάθειά τους να εξοντώσουν η μια την άλλη, ανακαλύπτουν ότι εκτός από αιώνια νέες είναι και απέθαντες. Ετσι, ακόμα και κομματάκια να κάνει η μια την άλλη, αυτές ζουν και χρειάζονται τον πρώην σύζυγο/εραστή πλαστικό χειρουργό για να τις… συναρμολογεί.
Γιατί ανακαλώ την ταινία; Διότι, πείτε μου αληθινά, δεν σας θυμίζει η Γηραιά (και σκατόψυχη) Ηπειρος, δυτική και ανατολική, τις θανάσιμες ανταγωνίστριες-ζόμπι που σχεδόν απολαμβάνουν μαζοχιστικά να ζουν και να ξαναζούν την αλληλοεξόντωση, τους θανάτους και τις αναγεννήσεις τους μέσα από τα διαμελισμένα σώματά τους; Θεωρητικά, οι τέσσερις γενιές ανθρώπων που έχουν περάσει από την Ευρώπη μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κουβαλώντας κάθε μια στην πλάτη το βάρος του χαμού των προγόνων της στις πιο αιματηρές συγκρούσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, θα έπρεπε να έχουν επιβάλει εκείνο το κοινότοπο «Ποτέ πια!». Κι αν υποθέσουμε ότι στον Μεσοπόλεμο δεν είχε γίνει και τόσο ξεκάθαρο πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει το πράγμα σε έναν ακόμα παγκόσμιο πόλεμο, ήρθε ο Δεύτερος να επιβεβαιώσει ότι ο απέθαντος μιλιταρισμός και ο αιωνίως αναγεννώμενος πολεμικός καπιταλισμός μπορούν να μετατρέψουν σε κόλαση όλη την ήπειρο, όλο τον πλανήτη.
Στην καταπληκτική έρευνα που έκανε ο Γιάννης Μαυρής στο ένθετο για τις «Δημοσκοπήσεις στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου» που πρόσφερε η «Εφ.Συν.» το προηγούμενο Σάββατο (31/5/2025), αποκαλύπτεται ότι οι κοινωνίες της Δύσης, σε ΗΠΑ και Ευρώπη, βγήκαν από την κόλαση του Πολέμου το 1945 γεμάτες ελπίδα και αισιοδοξία για ειρήνη και συνύπαρξη, αλλά και γεμάτες θυμό και αποφασιστικότητα να εξουδετερωθούν για πάντα οι εμψυχωτές, χρηματοδότες και οι ιδεολογικοί πάτρωνες του πολεμικού ολέθρου και του φασισμού.
«Η ζωή ξαναρχίζει για μας/με τραγούδια και γέλια…» τραγουδούσε, σε μια αντιστοιχία με τις δημοσκοπήσεις αυτές, στο γνωστό μεταπολεμικό tango habanera η Κάκια Μένδρη, το 1946. Βεβαίως, στην Ελλάδα ο πόλεμος είχε ήδη ξαναρχίσει στα ελληνικά βουνά, με τους πρώην Αγγλοαμερικανούς συμμάχους να βομβαρδίζουν τους απελευθερωτές της χώρας και να συνδράμουν τους συνεργάτες των ναζί. Ο Ελληνικός Εμφύλιος, από πολλές απόψεις, ήταν η πρόβα ενός θερμού πολέμου σε μικροκλίμακα, με φόντο τον μεγάλο Ψυχρό Πόλεμο που είχε ήδη ξεκινήσει με επίκεντρο την Ευρώπη.
Ακριβώς όπως τις αμετανόητες πρωταγωνίστριες-ζόμπι του Ζεμέκις, η «παλιά Ευρώπη» επιστρέφει σαν τον δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος, σαν τον απέθαντο στο πεδίο της κόλασης. Οσοι απορούν γιατί η ηγεσία της Ε.Ε. είναι βασιλικότερη του βασιλέως στη σύρραξη Ρωσίας – Ουκρανίας και γιατί παρακολουθεί απρόθυμα τις διαμεσολαβήσεις του ανεξέλεγκτου Τραμπ υπέρ μιας εκεχειρίας και συμφωνίας ειρήνευσης, ίσως πρέπει να ρίξουν μια ματιά στα ταμπλό των ευρωπαϊκών χρηματιστηρίων. Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, οι μετοχές των ευρωπαϊκών πολεμικών βιομηχανιών μπήκαν σε κατάσταση συναγερμού. Από τη στιγμή που η Ε.Ε., με την ενθάρρυνση της κυβέρνησης Μπάιντεν, άρχισε να μπαίνει στο παιχνίδι του εξοπλισμού της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας, οι μετοχές των ίδιων εταιρειών άρχισαν να προσελκύουν το ζωηρό ενδιαφέρον των παικτών του χρηματιστηριακού τζόγου. Από την ώρα που η Ε.Ε. αποφάσισε να γίνει «εκ του σύνεγγυς» στρατιωτικός αντίπαλος της Ρωσίας, άρχισε αληθινό πάρτι ανόδου. Και από τη στιγμή που αποφάσισε να μετατραπεί η Ε.Ε. σε πολεμική-μιλιταριστική ένωση, να οπλιστεί σαν αστακός με βασικό στόχο τη Ρωσία, οι αμυντικές μετοχές απογειώθηκαν.
Στο φαινόμενο αποτυπώνεται όχι μόνο ο παλιός κανόνας του χρηματιστηριακού τζόγου, «Οταν βλέπεις αίμα, αγόραζε, αγόραζε, αγόραζε!», αλλά και η ολική επανα-στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, με πρωταγωνίστριες τις ίδιες χώρες, και πρώτη τη Γερμανία. Κι αυτό είναι ένα ζοφερό, ανατριχιαστικό ντεζαβού!
Από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, λοιπόν, οι πολεμικές βιομηχανίες της Ευρώπης έχουν καταγράψει τεράστια κέρδη. Η μετοχή της βρετανικής ΒΑΕ (British Aerospace) έχει αυξηθεί 250%, της ιταλικής Safran 140%, της Airbus 50%, της γαλλικής πολυεθνικής Thales 50% –φτωχή συγκομιδή που ίσως εξηγεί γιατί ο Μακρόν υπερθεματίζει στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών–, η ιταλική Leonardo 800%! Αλλά το απόλυτο ρεκόρ το κατέγραψε η γερμανική Rheinmetall, η μετοχή της οποίας έχει εκτοξευτεί κατά 1.800%. Οι αγορές γιόρτασαν με τις δέουσες τιμές την ένταξη της γερμανικής εταιρείας στον δείκτη Euro Stoxx 50, με τις 50 πολυτιμότερες μετοχές της ευρωζώνης, από όπου εκτόπισε τη γαλλική Kering, που διαθέτει μερικές από τις πιο διάσημες φίρμες μόδας (Yves Saint Laurent, Guzzi, Alexander McQueen κ.ά.), που θα μπορούσαν να διασωθούν στο μέλλον της στρατόκαυλης Ευρώπης αν το στρίψουν σε ρούχα παραλλαγής, χακί στολές, κάλτσες και άρβυλα του στρατιώτη.
Η Rheinmetall, που στη διάρκεια του πολέμου έφτασε την κεφαλαιοποίησή της στα 87 δισ. ευρώ, είναι μόνο μία από τις παλιές καραβάνες του γερμανικού μιλιταρισμού, υπεραιωνόβια, με καθοριστική συμβολή και στο σφαγείο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά πολύ περισσότερο στο ναζιστικό μακελειό του Β΄. Οι νικητές Σύμμαχοι, Αμερικανο-αγγλο-γάλλοι από τη μια και Ρώσοι απ’ την άλλη, κατέστρεψαν ή μετέστρεψαν την πολεμική παραγωγή της Rheinmetall και κάθε άλλης γερμανικής στρατιωτικής βιομηχανίας που τροφοδότησε τους ναζί σε ειρηνικής χρήσης προϊόντα. Γραφομηχανές και ηλεκτρικές σκούπες στην Ανατολική Γερμανία, ψυγεία και οχήματα μεταφοράς στη Δυτική. Το 1945, παρά τη γρήγορη εκκίνηση του Ψυχρού Πολέμου και του εξοπλιστικού ανταγωνισμού ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, υπήρχε μάλλον η κοινή συναίσθηση ότι η διαιρεμένη τότε Γερμανία πρέπει να μείνει έξω από το επικίνδυνο παιχνίδι, να κρατηθεί όσο γίνεται πιο μακριά όχι μόνο από την προοπτική επανεξοπλισμού της, αλλά και από την παραγωγή όπλων προς εξαγωγή. Να καταστραφεί δηλαδή η υλική βάση του γερμανικού μιλιταρισμού και φασισμού. Αλήθεια, ποιος από την ηγεσία της Ε.Ε. μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι η εκτοπισμένη από τον θρόνο της πιο εξαγωγικής και πλεονασματικής χώρας του πλανήτη δεν θα πάρει ξανά το όπλο της;
