Η πολιτική κυριαρχία -όλοι το ξέρουν- βασίζεται πρωτίστως στην ιδεολογική: εκείνο που καθορίζει την πρωτοκαθεδρία, την περιβόητη ηγεμονία, ενός πολιτικού -κομματικού ή άλλου- σχηματισμού είναι η διάχυση και η εμπέδωση, από τις μάζες, των ιδεών του. Η κατάφαση στα ιδεολογικά του μέσα, δηλαδή, είναι αυτό που εξασφαλίζει τη συναίνεση του λαού στην εξουσία του. Έτσι, κατά πως λέει ο Γκράμσι, η ιδεολογική διαπάλη είναι “πάνω απ’ όλα μια πολιτισμική μάχη για το μετασχηματισμό της λαϊκής νοοτροπίας”. Και ακριβώς σ’ αυτήν τη δυνατότητα μετασχηματισμού των συνειδήσεων εδράζεται η προοπτική της ηγεμονίας.
Τούτο το γκραμσιανό παιχνίδι φαίνεται να το ξέρει καλά η δεξιά. Γι΄ αυτό, ανέκαθεν μάζευε στο πλευρό της κάθε ταλαντούχο, τέτοιον που θα μπορούσε να προσδώσει θεωρητικό περίβλημα σε μια, κατά τα άλλα απλουστευτική, ιδεολογία, η οποία και βασίζεται στην αρχή της δύναμης και του ανταγωνισμού.
Ο κολεγιόπαις, λοιπόν, Μαυρουδής Βορίδης, από μικρός ζυμωμένος, με ιδέες και δράση, στον ακροφιλελευθερισμό, είναι από εκείνους τους τύπους με σημαντικό ρόλο στην κατασκευή της ηγεμονίας της παράταξής που, διευρυμένα, τον συμπεριλαμβάνει πλέον. Προφανώς, δεν ανήκε στους παραδοσιακούς διανοούμενους, ούτε όπως τους ορίζει ο Γκράμσι ούτε κατά κανέναν άλλον τρόπο.
Συμπεριλαμβάνεται όμως στους οργανικούς διανοούμενους. Αυτή την κατηγορία των πολιτικά δρώντων, που, μετά παρρησίας και με κάθε ευκαιρία, ζυμώνουν την κοινή γνώμη σε ό,τι χρειάζεται να ζυμωθεί, προκειμένου να ζει αδιαμαρτύρητα εντός ενός καταπιεστικού πλαισίου που η κυρίαρχη τάξη επιβάλλει.
Σήμερα, το μείζον ζήτημα για την ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας είναι η ιδεολογική στοιχειοθέτηση του αυταρχισμού. Και είναι μείζον, διότι το περιβόητο “τάξις και ασφάλεια”, στο οποίο η κυβέρνηση προεκλογικά επένδυσε, δεν είναι παρά ο παλιός, ατόφιος αυταρχισμός , όπως τον ξέρουμε από το βαθύ κράτος της Δεξιάς.
«Η επιβολή του νόμου θα ευχόμασταν παντού στον κόσμο να γίνεται με προσφορά τριαντάφυλλων. Δεν έχει καταστεί αυτό δυνατόν”, είπε στον ΣΚΑΪ, ο Βορίδης. Η επιβολή του νόμου εμπεριέχει σε αυτούς που δεν συμμορφώνονται στοιχεία αναγκαστικότητας. Το λέω γλυκά”, πρόσθεσε, για να τονίσει: “το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας (…). Η άσκηση νόμιμης βίας, ελπίζω να μην σας σοκάρω μ’ αυτό που λέω, είναι αυτό που κάνει η αστυνομία”. Θα συνεχίσει η κυβέρνηση, ρώτησε ο δημοσιογράφος. “Φυσικά!”, ήρθε η κοφτή απάντηση.
Επιβεβαιώνοντας τον Πουλαντζά, ο νόμος τώρα γίνεται “ο κώδικας της οργανωμένης δημόσιας βίας». Έτσι, ο Βορίδης θεωρεί δικαίωμα του κράτους, και της τάξης που το διαχειρίζεται, να βιαιοπραγεί απέναντι σε όποιον ανθίσταται, αφαιρώντας το δικαίωμα της διεκδίκησης από εκείνους που θεωρούν ότι η οργανωμένη πολιτεία τους αδικεί. Η αντι-βία, η εναντίωση στις επιβαλλόμενες αδικίες, ποινικοποιείται και στην πράξη και στις συνειδήσεις.
Η πιο σκληρή δεξιά εξαπολύει το πυροβολικό της και συναντά το κοινό της: την αστυνομία και τους ευεπίφορους στο δόγμα της τάξεως “νοικοκυραίους”.
Οι αριστερά σκεπτόμενοι, όλου του πολιτικού φάσματος, δεν πρέπει να αφήσουν, αυτό και άλλα παρόμοια, έτσι.
Κατέ Καζάντη
Πηγή: Left
