Η κακόβουλη βλασφημία και η καθύβριση θρησκευμάτων επρόκειτο να γίνουν (ξανά) ποινικά αδικήματα αν δεν σηκωνόταν σάλος. Ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε πως θα το ξανασκεφτεί και αν συνεχιστούν οι αντιδράσεις, θα αποσύρει την επίμαχη διάταξη. Θα δούμε σήμερα.
Η ηγεσία της Ν.Δ., στην προσπάθειά της να ηρεμήσει το ακροδεξιό ακροατήριό της, που είναι στα κεραμίδια επειδή νιώθει ότι το άδειασαν στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών και στο προσφυγικό, σχεδιάζει πράγματα για να το ικανοποιήσει, μη διστάζοντας να φλερτάρει με τη γελοιότητα.
Και επειδή ο κατήφορος δεν έχει πάτο και επειδή οι ακροδεξιοί της Ν.Δ. δεν βάζουν φρένο και επειδή οι σκληροπυρηνικοί της Ιεραρχίας έχουν ισχυρές προσβάσεις στο βαθύ κόμμα και επειδή το άγχος αυτού του συνονθυλεύματος που διοικεί τη χώρα είναι πώς θα περιθωριοποιήσει τις ιδέες της Αριστεράς, μην αποκλείετε να δούμε σύντομα άλλες… ομορφιές. Ρίχνω ιδέες: Γιατί η μοιχεία να μη θεωρείται αδίκημα όπως στο μακρινό παρελθόν; Δεν θα είναι διδακτικές οι σκηνές με τους αμαρτωλούς τυλιγμένους σε σεντόνια; Τώρα που έχουμε ιδιωτική τηλεόραση θα διασκεδάζουμε τρελά με τη διαπόμπευσή τους. Η ομοφυλοφιλία γιατί να είναι νόμιμη σεξουαλική προτίμηση; Η άμβλωση γιατί να επιτρέπεται;
Μήπως είναι ευκαιρία τώρα που έχουμε κυβέρνηση των φυσικών ιδιοκτητών της χώρας, οι οποίοι πάνω απ’ όλα βάζουν την οικογένεια και τη θρησκεία (είναι κακόβουλος όποιος ισχυρίζεται ότι κάποια μέλη της έχουν παραβιάσει τις εννιά από τις δέκα εντολές), να επιστρέψουμε στις παλιές καλές εποχές όπου ήταν υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός στα σχολεία και η συμμετοχή στα κατηχητικά; Οι ποδιές γιατί καταργήθηκαν; Επ’ αυτού γιατί σιωπά η υπουργός; Γιατί να ισχύουν ο πολιτικός γάμος και η πολιτική κηδεία; Ασε πια με κείνο το σύμφωνο συμβίωσης που είναι γροθιά στο στομάχι των ευσεβών πολιτών. Ο άθεος γιατί πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα με τον πιστό σε μια χώρα όπου υπάρχει επικρατούσα θρησκεία;
Ο αγνωστικιστής γιατί να μην υποχρεώνεται να ενταχθεί σε θεραπευτικά προγράμματα για να εξουδετερώσει τις αμφιβολίες που έχει για το αν υπάρχει Θεός; Γιατί να κυκλοφορούν ελεύθερα και να μολύνουν την κοινωνία τα βιβλία στοχαστών που καθυβρίζουν τα θρησκεύματα; Εδώ μπορούμε να κάνουμε κάποιες εξαιρέσεις. Ας είμαστε επιεικείς με όσους επιτίθενται στο Ισλάμ και στον αιρετικό Πάπα. Βεβαίως στην πορεία μπορεί να προκύψουν ορισμένα ζητήματα ερμηνείας.
Για παράδειγμα, αναρωτιέμαι αν συνιστά κακόβουλη καθύβριση θρησκεύματος η εξής άποψη: «Πώς είναι δυνατόν κάποιος που είναι βαθύτατα ανθρωπιστής να πιστεύει στην αιώνιο τιμωρία. Είναι βέβαιο ότι ο Χριστός, όπως μας τον περιγράφουν τα Ευαγγέλια, πίστευε πράγματι στην αιώνιο τιμωρία και διαπιστώνει κανείς επανειλημμένα μια εκδικητική μανία εκ μέρους του, που στρέφεται εναντίον όσων δεν άκουγαν το κήρυγμά του. Για παράδειγμα, δεν θα τη βρείτε αυτή τη στάση στον Σωκράτη».
Δύσκολο να την κατατάξεις τη συγκεκριμένη θέση. Ο συγγραφέας κατηγορεί τον Χριστό για εκδικητική μανία. Πρόκειται χωρίς δεύτερη σκέψη για βλασφημία. Είναι όμως κακόβουλη, άρα ποινικώς κολάσιμη σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο της κυβέρνησης που βρήκε την απόλυτη στήριξη του αρχιεπισκόπου, ή μήπως είναι καλόβουλη, οπότε δεν απαιτείται τιμωρία; Επίσης, κάνει αναφορά στον Σωκράτη. Η κυβέρνησή μας και η Ιεραρχία της Εκκλησίας υπηρετούν τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.
Ο Σωκράτης, τον οποίο ο συγγραφέας βάζει σε αντιπαράθεση με τον Χριστό, ήταν εμβληματικό πρόσωπο της Αρχαίας Ελλάδας. Στην περίπτωση αυτή υπάρχει κάποιο αδίκημα; Δυσκολεύομαι. Και για να μην ψάχνεστε, συντάκτης της βέβηλης φράσης είναι ο Μπέρτραντ Ράσελ («Κείμενα για τη Θρησκεία», μτφρ. Αρης Μπερλής, εκδόσεις Scripta, 2006).
Τάσος Παππάς
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
