Στις 25 Γενάρη κλείνουν δύο χρόνια από την ημέρα που για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία, μια πολιτική δύναμη που προέρχεται κατ” ευθείαν από τη μήτρα του μεγάλου παγκοσμίου κοινωνικού ρεύματος, που κοντά δύο αιώνες προσπαθεί να αλλάξει την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες.
Αυτά τα δύο χρόνια τα πράγματα δεν ήλθαν όπως θα θέλαμε. Το παράδοξο όμως θα ήταν να ερχόντουσαν έτσι. Εμείς οι άνθρωποι, επειδή πάντα ζούμε στο παρόν, έχουμε την τάση να ξεχνάμε ότι η ιστορία «πλάθει τον εαυτό της» μέσα από «αμέτρητες διασταυρούμενες ενέργειες και άπειρες σειρές παραλληλόγραμμων δυνάμεων».
Η Αριστερά, ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες μέσα σε συνθήκες βαριάς και πρωτόγνωρης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον δυτικό κόσμο. Φιλοδόξησε και φιλοδοξεί να αποτελέσει η Ελλάδα το «άλλο παράδειγμα» της απάντησης των λαών απέναντι σε αυτή την κρίση. Αυτός είναι ο λόγος που από την πρώτη στιγμή οι προσπάθειες όλων των γερασμένων δυνάμεων σε Ελλάδα και Ευρώπη θέλησαν και θέλουν να την σβήσουν από το χάρτη, να κάνουν, αυτή, να αποτελέσει «παρένθεση».
Δυο χρόνια μετά, αποδεικνύεται ότι σε ένα πράγμα οι αντίπαλοι αλλά και φίλοι είχαν δίκιο: Ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει». «Δεν ήταν έτοιμος», με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ποτέ δεν είναι έτοιμος κάποιος ο οποίος επιχειρεί να αλλάξει την ροή της ιστορίας. Όταν το μόνο που γνωρίζει με σιγουριά είναι αυτό που αφήνει πίσω του, όχι τι θα βρει μπροστά του.
Ολοι και όλες μας γνωρίζαμε και γνωρίζουμε τι αφήσαμε πίσω μας. Αν υπάρχει έστω και μια πιθαμή νέου χώρου που έχουμε κατακτήσει, αυτό μόνο με το παρελθόν μπορούμε να το συγκρίνουμε, όχι με τις επιθυμίες μας. Οι μεγάλες ιστορικά κοινωνικές αλλαγές εξελίσσονται στον χρόνο μέσα από έναν ιδιόμορφο «πόλεμο θέσεων» όπου ο κόσμος «των από κάτω» δημιουργεί συνεχώς «νέες κανονικότητες» για τον εαυτό του, «δηλαδή «χώρους ελευθερίας» για αυτόν, περιορίζοντας τον χώρο δράσης του αντιπάλου.
Από την «ελεύθερη πρόσβαση των ανέργων στις μετακινήσεις», μέχρι την «ελεύθερη πρόσβαση για όλους στο σύστημα υγείας» από το «κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης« μέχρι το «διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης για ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια» από την «καθιέρωση της απλής αναλογικής¨ μέχρι τον «νόμο για την ιθαγένεια«, όλα αυτά και πολλά άλλα στο ενδιάμεσο είναι που χαρακτηρίζουν αυτές τις «νέες κανονικότητες» και δείχνουν την γενική τάση.
Δύο χρόνια μετά η «νέα ιστορία» έχει αρχίσει να γράφεται. Προφανώς δεν είμαστε στο «σημείο χωρίς επιστροφή». Είμαστε όμως στο σημείο, που ακόμα και αν υπάρξει επιστροφή, έχουμε πάρα πολλές κατακτήσεις, πολλές «νέες θέσεις» να υπερασπιστούμε!
Πηγή: Τα Μπλόκια
