Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ως νέο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ (μετά τις εκλογές του 2019), θα ήθελα να αποτυπώσω τη βιωματική μου εμπειρία και τις σκέψεις μου πάνω στον άξονα διαδικασιών που έχει δρομολογηθεί, με το βλέμμα στο Συνέδριο.
Καταρχάς, αναρωτιέμαι, αν αυτά τα δύο χρόνια, υπάρχει oυσιαστικό ενδιαφέρον ανατροφοδότησης από τα ανώτερα πολιτικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, για το τι συμβαίνει «κάτω», σε αυτό που αποτελεί το θεμέλιο της πολιτικής οργάνωσης του κόμματός μας, την Ομάδα Μελών. Αναστοχάζεται κάποιος εκεί «έξω», πως λειτούργησε η συμπερίληψη στις ΟΜ, των νέων μελών, ποιες δυναμικές αναπτύχθηκαν, πως είναι τα πράγματα εν γένει;
Με δεδομένη την παραδοχή ότι υπάρχει αυτό το ενδιαφέρον, δεν μπορεί να μην έχουν, έστω ανιχνευθεί, οι παρακάτω διαπιστώσεις:
Μετά τις εκλογές για την ανάδειξη των συντονιστικών στις ΟΜ, παρά τους περιορισμούς του covid-19 και των lock-down, έγινε μεγάλη προσπάθεια από τους/τις Συντονιστές/στριες μας για την ενεργοποίηση των νέων μελών, την όσμωση νέων και παλιών συντροφισσών και συντρόφων, τη γνωριμία μαζί τους, την εισαγωγή τους στη λειτουργία της οργάνωσης, σε ότι, τέλος πάντων, αναφέρει το καταστατικό του κόμματος για το πως οφείλουν να κινητοποιούνται τα μέλη του.
Πως; Kαταρχάς, με την παρουσία τους.
Ε, αυτό δεν το είδαμε. Λίγο πολύ, πέραν λίγων νέων προσθηκών, στις γενικές συνελεύσεις, στα καλέσματα για συμμετοχή σε κομματικές, κοινωνικές εκδηλώσεις (πορείες,ομιλίες κλπ), τα πρόσωπα που εμφανίζονται είναι τα ίδια που μετείχαν στον ΣΥΡΙΖΑ και τα προηγούμενα χρόνια.
Ναι, προφανώς η πανδημία, έχει παίξει το ρόλο της. Φυσικά και όλες/οι δεν είναι εξοικειωμένοι ή δεν έχουν τη δυνατότητα της εξ αποστάσεως επικοινωνίας. Όλα αυτά, προφανώς, δεν είναι αμελητέα.
Όμως, παραμένει αναμφισβήτητο το φαινόμενο ότι πολλές/οι συντρόφισσες/οι που έγιναν μέλη, κυρίως μετά τις εκλογές του 2019, ουδέποτε έχουν εκδηλώσει κάποιο ενδιαφέρον γι αυτό που θα λέγαμε «κομματική ζωή». Είναι αυτό που λέμε «αόρατοι». Απλά «δεν υπάρχουν». Δεν υφίστανται καν ως «κοινωνική γνωριμία».
Δεν έχει προβληματίσει κανέναν αυτό;
Ταυτόχρονα, ζητείται εκλογή προέδρου, άμεσα από τα μέλη, χωρίς να έχει σφυρηλατηθεί, επί της ουσίας κάποια σχέση, ανάμεσα σε πολλά από αυτά και το κόμμα.
Γενικά, υπάρχει μια «αγωνία» για την αποτύπωση, σε επίπεδο οργανωτικό, της διεύρυνσης που καταγράφηκε στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Και δεν υπολείπεται σε ένταση, η συζήτηση για το ποιος θέλει και ποιος όχι αυτή τη διεύρυνση.
Μα η διεύρυνση δεν είναι εκλογικό ζητούμενo από όλες και όλους;
«Βομβαρδιζόμαστε», κυριολεκτικά, τα δύο τελευταία χρόνια, με άπειρα κείμενα τεκμηρίωσης, ανάλυσης, διατύπωσης θέσεων και όλα τα συμπαρομαρτούντα, τα οποία πρέπει να διαχυθούν και να αποτελέσουν αντικείμενο ανάλυσης, συζήτησης κλπ.
Ωστόσο, ποτέ δεν έλαβα ως μέλος της Ο.Μ και του Συντονιστικού της Οργάνου, ένα e-mail από κάποιο ανώτερο όργανο, που να θέτει ερωτήματα, που να ζητά να αποτιμήσουμε, πως πάει αυτή η διεύρυνση, ποια είναι τα ποσοτικά και τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Και βέβαια υπάρχουν τα ερευνητικά και μεθοδολογικά εργαλεία για να γίνει αυτό. Και βέβαια είναι απαραίτητο να γίνει. Έχει γίνει; Δεν κρίθηκε οργανωτικά και επιχειρησιακά απαραίτητο; Η όλη διαδικασία έχει στοιχεία «ότι να ναι».
Ε, αυτό το «ότι να ναι», φοβάμαι ότι αποτελεί μια γενικότερη κακοδαιμονία μας, την οποία αναπαράγουμε συνεχώς και επικαλύπτει σε μεγάλο βαθμό, το έργο, τους ανθρώπους, τη συλλογική μνήμη , το θετικό αξιακό φορτίο, που ανέδειξε και, πρέπει να αναδείξει και πάλι, τον ΣΥΡΙΖΑ, ως επιλογή άσκησης εξουσίας, που δεν αγνοεί όσες και όσους ζητούν να βρουν το δίκιο τους για μια καλύτερη ζωή.
Γιατί, σε τελική ανάλυση, αυτό που τράβηξε πολλούς ανθρώπους στο ΣΥΡΙΖΑ κι ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ, τόσο πριν την ανάληψη της εξουσίας το 2015, όσο και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ήταν οι παρουσίες.
Οι παρουσίες των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ στα κινήματα, στις συλλογικότητες, στη δράση του πεδίου, εκεί που οι άνθρωποι γνωρίζονται πραγματικά μεταξύ τους, αλληλεπιδρούν, οργανώνονται, επιχειρούν την αλλαγή, ή, τουλάχιστον καθιστούν ορατή τη δυνατότητά της, είναι η δυναμική που έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες που έχουν εντοπιστεί και αποτυπωθεί σε πολυάριθμα κείμενα. Σίγουρα όχι οι απουσίες. Και μέσα στις ΟΜ, οι απουσίες μελών, πραγματικά ενεργών μελών, είναι πολλές.
Αυτή η προσπάθεια που γίνεται έτσι ώστε, η διεύρυνση του ποσοστού των εκλογών, να αποτυπωθεί στην «κομματική ορατότητα», με την προσθήκη νέων μελών, έχει προσδώσει στη όλη διαδικασία, στοιχεία ενός «αγώνα δρόμου», χωρίς πραγματική στόχευση, η οποία, πολλές φορές, τείνει να έχει διεκπεραιωτικά χαρακτηριστικά, σχεδόν «δημοσιοϋπαλληλικά».
Και όχι μόνο.
Έχει απομακρύνει τον πυρήνα του κόμματος, από αυτό που είναι και η ουσία του, «εξ ών συνετέθη», δηλαδή, τα κινήματα, τη ζωντανή συνομιλία με την κοινωνία και τη διαμόρφωση ανάλογης πολιτικής ατζέντας.
Αναμφισβήτητα, μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, ο συνδετικός κρίκος εμπιστοσύνης ανάμεσα στα κοινωνικά κινήματα και στο ΣΥΡΙΖΑ, έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό. Κι όμως αυτός είναι ο σύνδεσμος που πρέπει να ισχυροποιηθεί εκ νέου.
Από αυτόν θα προέλθει η κοινωνική στήριξη που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίσει τις εκλογές, από αυτόν θα μπορέσει να διατηρηθεί στην εξουσία, αυτά τα κινήματα πρέπει να συμβουλεύεται και να στηρίζει.
Κι όμως πολλές φορές, ακόμα και μέσα στον εσωκομματικό διάλογο στις ΟΜ, αλλά και στις ρητορικές του κόμματος υπάρχει μια τάση απομάκρυνσης από τη δυναμική των κινημάτων, ωσάν η Αριστερά να είναι η αγάπη «που δεν τολμά να πει τ΄ όνομά της», ωσάν να θέλουμε να μη «φοβίσουμε» τους καινούριους ψηφοφόρους, ταυτιζόμενοι με κινήματα διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης ή με θέσεις μη «πολιτικά ορθές».
Και βλέπουμε παλινωδίες θέσεων, έξω από το όραμα που εκφράζεται στο καταστατικό του κόμματος, απόψεις τύπου «τι θα πιάσει στον κόσμο», μια νοοτροπία περί διαχείρισης εξουσίας άλλων εποχών, που ο λαός έκρινε και έστειλε στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας».
Κι όμως εκεί έξω, οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι, οργανώνονται, συσπειρώνονται, διεκδικούν, αμφισβητούν. Με νέα μέσα επικοινωνίας και έκφρασης, πάντα όμως σθεναρά, απέναντι στην προάσπιση των δικαιωμάτων, την αναχαίτιση των ανισοτήτων, την ενδυνάμωση μιας προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας, σ’ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
Πως γίνεται στο ΣΥΡΙΖΑ, να συμμετέχουν τόσοι άνθρωποι με έντονη κοινωνική ενσυναίσθηση, με έννοια για τον Άλλο και το συλλογικό αποτέλεσμα των δράσεων να μην έχει το κοινωνικό έρεισμα, το αντίκτυπο που θα έπρεπε;
Είπαμε να χάσουμε την εξουσία, όχι και τη φαντασία…
Το ζήτημα λοιπόν είναι, εάν θα προστεθούν στο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικά μέλη, οι ψηφοφόροι του 2019, ειδικά με τον πρόχειρο, κατά τη γνώμη μου, τρόπο, που γίνεται αυτό;
Για να επέλθει η ανατροπή, δεν πρέπει το κόμμα, τα κινήματα, ο κόσμος, να είναι συγκοινωνούντα δοχεία;
Δεν δικαιούνται οι άνθρωποι που εμπιστεύθηκαν το ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές του 2019, αλλά και οι άνθρωποι που δεν πήγαν να ψηφίσουν, απαντήσεων;
Τι έγινε; τι πήγε καλά; τι δεν πήγε;
Ζητούνται αρχές αριστερής διακυβέρνησης, όχι κυβερνησιμότητας με οποιοδήποτε τίμημα.
Τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, τα κοινωνικά ζητήματα που έχουν αναδειχθεί μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα άμεσα αντανακλαστικά, κυρίως των νέων ανθρώπων, απέναντι στην αδικία, την ευτέλεια, τη χυδαιότητα ( βλ. αγώνας e-food, συμπαράσταση στα θύματα της πατριαρχικής βίας), μας υποχρεώνουν να δούμε το αυταπόδεικτο:
Εκεί έξω, περισσεύει ο κόσμος, με αριστερό αξιακό πρόσημο, αλλά λείπει το κόμμα του.
Συνεπώς, το διακύβευμα είναι τι πιστεύει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για τις αρχές του, για τον τρόπο που κυβέρνησε και κυρίως για το πως θα αντιμετωπίσει τα ερωτήματα που θέτει σήμερα η κοινωνία, συμμεριζόμενος τη σκοπιά των «από κάτω».
Τίποτε από τα παραπάνω δεν έχει γίνει επί της ουσίας και αυτή η έλλειψη μιας σαφούς και μαχητικά υπερασπίσιμης ιδεολογικής διαχωριστικής γραμμής, στοιχίζει πολύ. Σε δημοσκοπικό επίπεδο, είναι, σαφώς, σοβαρό, αλλά όχι το σοβαρότερο.
Η χώρα, έχει ανάγκη από ένα αριστερό κόμμα, ισχυρό, να μπορεί να υπερασπιστεί τους «αβράκωτους» της σύγχρονης εποχής, να «εργαλειοποιήσει» την εμπειρία της τετράχρονης θητείας, να σταθεί με θάρρος και ειλικρίνεια απέναντι στα λάθη της κυβερνητικής περιόδου και να προετοιμαστεί λειτουργικά για την εκ νέου διαχείριση της χώρας, χαράσσοντας δημόσια διακυβέρνηση με κοινωνικό πρόσημο.
Μόνη επιλογή λοιπόν, η μάχη για το δίκιο, η μάχη για τον άνθρωπο, η μάχη για μια γη που να χωρά όλες και όλους.
Ελπίζοντας σε δημιουργικούς λόγους και αντιλόγους, «αναλύοντας, διαλύοντας, συνθέτοντας», όπως έλεγε ο Μπελογιάννης.
* Η Λίνα Πανταζή είναι μέλος του Συντονιστικού της Ο.Μ Λυκόβρυσης-Πεύκης
Πηγή: left
