Θα μπορούσε κανείς να αποδώσει τον αυταρχικό κατήφορο που παρακολουθούμε στην ανάγκη της κυβέρνησης Μητσοτάκη να δημιουργήσει αντιπερισπασμό για τις αποτυχίες και τις κωλοτούμπες της και να διασκεδάσει το κακό κλίμα που επικρατεί μεταξύ των ψηφοφόρων της.
Εξελίξεις και επιλογές όπως η πλήρης αλλαγή στάσης στο “Μεκεδονικό”, το ναυάγιο στο προσφυγικό, η εγκατάλειψη της μεσαίας τάξης στο φορολογικό και το ασφαλιστικό, οι προκλητικά χαριστικές ρυθμίσεις προς τους ημέτερους και το μεγάλο κεφάλαιο, που μάλιστα έρχονται να τονίσουν τη διάψευση των προσδοκιών των μεσαίων στρωμάτων, όλα αυτά θα δημιουργούσαν σε κάθε κομματικό επιτελείο την ανάγκη κινήσεων αντιπερισπασμού.
Πολλώ δε μάλλον που, παρά την προστασία και τις συνεχείς αγιογραφίες, ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης δεν εμφανίζει μια «πρωθυπουργικότητα» που να εμπνέει εμπιστοσύνη στο κοινό του. Τα εσωτερικά μαχαιρώματα, δημόσια αλλά και πίσω από τα φώτα των προβολέων, δίνουν και παίρνουν, σε βαθμό που δεν δικαιολογείται για κόμμα το οποίο προ μόλις τριών μηνών κατήγαγε μια σημαντική και αδιαμφισβήτητη εκλογική νίκη.
Όμως η κυβέρνηση δεν έχει και τόσο μεγάλη ανάγκη τον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό, όχι επειδή τα πεπραγμένα της το επιτρέπουν ούτε επειδή εμφανίζει πτυχές επιτυχίας που αντισταθμίζουν τις αποτυχίες. Αλλά, απλά και καθαρά, λόγω της μιντιακής παντοκρατορίας μέσω της οποίας έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί μια εικονική πραγματικότητα και να απαλείφει από τη δημοσιότητα και τον δημόσιο διάλογο κάθε αγκάθι. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα και συντηρητικοί σχολιαστές έφτασαν να χλευάζουν τις γελοιωδώς στημένες και αβανταδόρικες «συνεντεύξεις» που παραχωρεί κάθε λίγο ένας πρωθυπουργός ο οποίος κατά τα άλλα κρύβεται και δεν έχει το ηγετικό ανάστημα να εκπροσωπήσει την πλειοψηφία ελέω της οποίας κυβερνά ούτε καν στη Βουλή.
Η Ν.Δ. λοιπόν μάλλον επιλέγει, παρά καταφεύγει σ’ αυτό το μονοπάτι αυταρχισμού. Η ενοχική Δεξιά της Μεταπολίτευσης, μια συντηρητική παράταξη η οποία είχε αντιληφθεί το βάρος της Ιστορίας καταθλιπτικό στους ώμους της την επαύριο της χούντας και στις δεκαετίες που ακολούθησαν, έχει δώσει τώρα τη θέση της σε μια νέα, ακομπλεξάριστη και απενοχοποιημένη Δεξιά, η οποία όχι μόνο δεν αισχύνεται, αλλά καμαρώνει για τα κρίματα των πολιτικών προγόνων της. Μια Δεξιά η οποία δεν παίζει το βλέφαρό της ούτε καν για τα πρόσφατα, δηλαδή για τη χρεοκοπία της χώρας και τη μνημονιακή περιπέτεια που ακολούθησε.
Η νέα Νέα Δημοκρατία δεν είναι δεξιά, είναι ακροδεξιά, είναι alt-right και κουβαλάει ως ιδεολογική και πολιτική της σκευή το σύνολο των αντικοινωνικών ιδεοληψιών, της απανθρωπιάς, της αντιεπιστημοσύνης, της θρησκοληψίας και των θεωριών συνωμοσίας που αποτελούν το φέρον σήμα της νέας αυτής Δεξιάς σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στην Ελλάδα χρεώνουμε την κατεύθυνση αυτή στον ακροδεξιό εσμό Σαμαρά – Γεωργιάδη – Βορίδη και των νεόκοπων τζουτζέδων που ανέδειξαν. Όμως πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και η υπογραφή του υπάρχει ανεξίτηλη, μαζί με την αντικειμενική ευθύνη σε καθετί που αυτή η κυβέρνηση κάνει ή πρεσβεύει
Οι προοδευτικοί πολίτες κατανοούν σιγά – σιγά ότι, παρά το λούστρο του φιλελεύθερου κοσμοπολίτη και χορτασμένου ηγέτη, επιστρέφουμε και πάλι στην περίοδο του χωροφύλακα. Το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» θα ακούγεται σύντομα όλο και πιο συχνά, όλο και πιο εκκωφαντικά.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
