του Μαρουάν Μπαργούτι, 16 Απριλίου 2017
Φυλακές Χανταρίμ, Ισραήλ
Έχοντας περάσει τα τελευταία 15 χρόνια στις ισραηλινές φυλακές έχω γίνει μάρτυρας και θύμα του παράνομου συστήματος των μαζικών αυθαίρετων συλλήψεων και της κακομεταχείρισης των παλαιστινίων κρατουμένων από το Ισραήλ. Μετά την εξάντληση όλων των άλλων επιλογών, αποφάσισα ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την αντίσταση μέσω της απεργίας πείνας.
Περίπου 1.000 παλαιστίνιοι κρατούμενοι αποφάσισαν να λάβουν μέρος σε αυτή την απεργία πείνας, που αρχίζει σήμερα, την Ημέρα των Παλαιστινίων Κρατουμένων. Η απεργία πείνας είναι η πιο ειρηνική μορφή αντίστασης και προκαλεί πόνο μόνο σε εκείνους που συμμετέχουν και στους αγαπημένους τους, με την ελπίδα ότι τα άδεια στομάχια τους και η θυσία τους θα βοηθήσουν στο να ακουστεί το μήνυμα πέρα από τα όρια των σκοτεινών κελιών τους.
Δεκαετίες εμπειρίας έχουν αποδείξει ότι το απάνθρωπο σύστημα της αποικιοκρατίας και της στρατιωτικής κατοχής του Ισραήλ αποσκοπεί στο να καταρρακώσει το ηθικό των κρατουμένων και του έθνους στο οποίο ανήκουν, βασανίζοντας το σώμα τους, χωρίζοντάς τους από τις οικογένειες και τις κοινότητές τους και χρησιμοποιώντας εξευτελιστικά μέτρα για να τους αναγκάσουν να υποταχθούν. Παρά τη μεταχείριση αυτή, εμείς δεν πρόκειται παραδωθούμε.
Το Ισραήλ, η δύναμη κατοχής, παραβιάζει το διεθνές δίκαιο με πολλούς τρόπους για σχεδόν 70 χρόνια σε καθεστώς ατιμωρησίας. Έχει διαπράξει σοβαρές παραβιάσεις των Συμβάσεων της Γενεύης ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Οι κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένων των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών, δεν αποτελούν εξαίρεση.
Ήμουν μόνο 15 ετών όταν φυλακίστηκα για πρώτη φορά. Ήμουν μόλις 18 ετών όταν ένας ισραηλινός ανακριτής με ανάγκασε να ανοίξω τα πόδια μου, ενώ στεκόμουν γυμνός στο δωμάτιο ανάκρισης, και με χτύπησε στα γεννητικά μου όργανα. Λιποθύμισα από τον πόνο και έπεσα κάτω, με αποτέλεσμα ένα σημάδι στο μέτωπό μου που έμεινε για πάντα. Αργότερα ο ανακριτής με χλεύασε, λέγοντάς μου ότι πρέπει να μείνω ανίκανος, αφού άνθρωποι σαν εμένα γεννούν μόνο τρομοκράτες και δολοφόνους.
Λίγα χρόνια αργότερα, ενώ βρισκόμουν και πάλι σε ισραηλινή φυλακή κάνοντας απεργία πείνας, γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος. Αντί για γλυκά που συνήθως μοιράζουμε για να γιορτάσουμε μια τέτοια είδηση, μοίρασα αλάτι στους άλλους κρατούμενους. Όταν ήταν σχεδόν 18 ετών, κι εκείνος με τη σειρά του, πέρασε τέσσερα χρόνια σε ισραηλινές φυλακές.
Ο πρωτότοκος από τα τέσσερα παιδιά μου είναι τώρα ένας άντρας 31 ετών. Ωστόσο, εγώ είμαι ακόμα εδώ, αγωνιζόμενος για την ελευθερία μαζί με χιλιάδες άλλους κρατούμενους, μαζί με τα εκατομμύρια των Παλαιστινίων και μαζί με πολλούς υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο. Το θέμα με την αλαζονεία των κατακτητών και καταπιεστών, και των υποστηρικτών τους, είναι ότι δεν καταλαβαίνουν αυτή τη μοναδική αλήθεια: ότι οι αλυσίδες μας θα σπάσουν πριν σπάσουμε εμείς, επειδή είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να απαιτεί την ελευθερία ανεξάρτητα από το κόστος.
Το Ισραήλ έχτισε σχεδόν όλες τις φυλακές στο εσωτερικό του, αντί στα Κατεχόμενα. Με αυτό τον τρόπο, μεταφέρει παράνομα και με τη βία τους παλαιστίνιους αμάχους σε αιχμαλωσία, περιορίζει τις οικογενειακές επισκέψεις και βασανίζει τους κρατούμενους με μεγάλες διαδρομές κάτω από σκληρές συνθήκες. Έχει διαπιστωθεί πως βασικά δικαιώματα που έχουν διασφαλιστεί βάσει του διεθνούς δικαίου – συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που έχουν επώδυνα εξασφαλιστεί μέσα από προηγούμενες απεργίες πείνας – μετατρέπονται σε προνόμια που η Υπηρεσία των Φυλακών αποφασίζει να μας χορηγήσει ή να μας στερήσει.
Οι παλαιστίνιοι φυλακισμένοι και κρατουμένοι, υπόκεινται σε βασανιστήρια, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση και ιατρική αμέλεια. Κάποιοι έχουν δολοφονηθεί κατά την κράτησή τους. Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Συλλόγου Παλαιστινίων Κρατουμένων, περίπου 200 παλαιστίνιοι κρατούμενοι, έχουν πεθάνει από το 1967 λόγω τέτοιων ενεργειών. Οι παλαιστίνιοι κρατούμενοι και οι οικογένειές τους παραμένουν ο πρωταρχικός στόχος της πολιτικής τής συλλογικής τιμωρίας που επιβάλλει το Ισραήλ. Μέσα από αυτή την απεργία πείνας επιδιώκουμε το τέλος της κακομεταχείρησης.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε δεκαετιών, σύμφωνα με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Addameer, πάνω από 800.000 Παλαιστίνιοι έχουν φυλακιστεί ή κρατηθεί από το Ισραήλ, ένας αριθμός που ισοδυναμεί με περίπου το 40 τοις εκατό του ανδρικού πληθυσμού της παλαιστινιακής επικράτειας. Σήμερα, περίπου 6.500 εξακολουθούν να κρατούνται, μεταξύ των οποίων και κάποιοι που έχουν τη θλιβερή διάκριση να κατέχουν παγκόσμια ρεκόρ για τις μεγαλύτερες περιόδους κράτησης πολιτικών κρατουμένων. Σχεδόν δεν υπάρχει μια ενιαία οικογένεια στην Παλαιστίνη που να μην έχει υποστεί τα δεινά που προκαλεί η φυλάκιση ενός ή περισσοτέρων μελών της.
Ποιος θα λογοδοτήσει για αυτή την απίστευτη κατάσταση;
Το Ισραήλ έχει καθιερώσει ένα διπλό νομικό καθεστώς, μια μορφή δικαστικού απαρτχάιντ που ουσιαστικά δεν τιμωρεί τους Ισραηλινούς για τα εγκλήματα που διαπράττουν εναντίον των Παλαιστινίων, ενώ ποινικοποιεί την παλαιστινιακή υπόσταση και αντίσταση. Τα δικαστήρια του Ισραήλ είναι μια παρωδία της δικαιοσύνης και προφανώς όργανα της αποικιακής στρατιωτικής κατοχής. Σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ το ποσοστό καταδίκης για τους Παλαιστίνιους στα στρατιωτικά δικαστήρια είναι σχεδόν 90 τοις εκατό.
Ανάμεσα στους εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους, που το Ισραήλ έχει αιχμαλωτίσει, είναι παιδιά γυναίκες, βουλευτές, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, ακτιβιστές, υποστηρικτές, μέλη των οικογενειών των κρατουμένων. Και όλα αυτά γίνονται με έναν στόχο: να θάψουν τις νόμιμες προσδοκίες ενός ολόκληρου έθνους.
Αντ’ αυτού, όμως, οι φυλακές του Ισραήλ έχουν γίνει το λίκνο ενός ζωντανού Κινήματος για την παλαιστινιακή αυτοδιάθεση. Αυτή η νέα απεργία πείνας θα αποδείξει, για μια ακόμα φορά, πως το Κίνημα των κρατουμένων είναι η πυξίδα που καθοδηγεί τον αγώνα μας, τον αγώνα για Ελευθερία και Αξιοπρέπεια, το όνομα που έχουμε επιλέξει για αυτό το νέο βήμα στον μεγάλο δρόμο μας προς την ελευθερία. Το Ισραήλ έχει προσπαθήσει να μας στιγματίσει ως τρομοκράτες για να νομιμοποιήσει τις παραβιάσεις του, όπως οι μαζικές αυθαίρετες συλλήψεις, τα βασανιστήρια, τα κατασταλτικά μέτρα και οι αυστηροί περιορισμοί. Ως μέρος των προσπαθειών του Ισραήλ να υπονομεύσει τον Παλαιστινιακό αγώνα για την ελευθερία, ένα ισραηλινό δικαστήριο με καταδίκασε σε πέντε φορές ισόβια και 40 χρόνια στη φυλακή, σε μια πολιτική παρωδία δίκης που καταγγέλθηκε από τους διεθνείς παρατηρητές.
Το Ισραήλ δεν είναι η πρώτη αποικιακή δύναμη Κατοχής που καταφεύγει σε τέτοια μέσα. Κάθε εθνικό απελευθερωτικό κίνημα έχει αντιμετωπίσει ανάλογες πρακτικές στην ιστορία του. Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι που πολέμησαν εναντίον της καταπίεσης, της αποικιοκρατίας και του απαρτχάιντ μας στηρίζουν. Η Διεθνής Εκστρατεία για την Απελευθέρωση του Μαρουάν Μπαργούτι και όλων των Παλαιστινίων Κρατουμένων που ξεκίνησαν το σύμβολο κατά του απαρτχάιντ Ahmed Kathrada και η σύζυγός μου Fadwa, το 2013, μέσα από το κελί του Νέλσον Μαντέλα στο Robben Island, έχει δεχτεί την υποστήριξη οκτώ βραβευθέντων με Νόμπελ Ειρήνης, 120 κυβερνήσεων και εκατοντάδων ηγετών, βουλευτών, ακαδημαϊκών και καλλιτεχνών σε όλο τον κόσμο.
Η αλληλεγγύη τους εκθέτει την ηθική και πολιτική αποτυχία του Ισραήλ. Τα Δικαιώματα δεν παραχωρούνται από τους καταπιεστές. Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι οικουμενικά αναπόσπαστα δικαιώματα για να τα απολαμβάνει κάθε έθνος και κάθε άνθρωπος. Οι Παλαιστίνιοι δεν θα είναι η εξαίρεση. Μόνο το τέλος της κατοχής θα τερματίσει αυτή την αδικία και θα σηματοδοτήσει τη γέννηση της ειρήνης.
Μετάφραση: Ά.Ζ. Ιωαννίδου
