Για πρώτη φορά ο μεγαλύτερος δημοσιογραφικός όμιλος της χώρας είναι πιθανόν να σταματήσει να εκδίδει της εφημερίδες του, να ανανεώνει τα site του, να εκπέμπει το ραδιόφωνό του. Το deal με τον Σαββίδη δεν έκλεισε και τα περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ του δανεισμού του δεν κουρεύτηκαν από τους τραπεζίτες στο ποσοστό που ζητούσε ο επενδυτής.
Τέσσερα σημεία σε σχέση με τις δικαστικές περιπέτειες του Σταύρου Ψυχάρη και του δανεισμού του ΔΟΛ που έχουν ενδιαφέρον.
– Οι σοβαρές ενδείξεις ενοχής για 10 στελέχη της Alpha Bank και για ηθική αυτουργία του Σταύρου Ψυχάρη σε σχέση με τα δάνεια του ΔΟΛ οδήγησαν το 2015 την υπόθεση σε άσκηση ποινικής δίωξης, η οποία και βρίσκεται σε εξέλιξη.
– Περίπου 3,5 εκατομμύρια ευρώ πήρε ο Ψυχάρης το 2006 για ανέγερση κτιρίων στο Πόρτο Χέλι. Πλήρωσε το 1,3 και τα υπόλοιπα 2,3 έχουν πάρει παράταση…7 φορές.
– Ο εισαγγελέας, μετά από έρευνα που έκανε το ΚΕΦΟΜΕΠ, άσκησε σε βάρος του εκδότη ποινική δίωξη για τα αδικήματα της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, καθώς υπήρξαν ενδείξεις «τρύπας» στα εισοδήματά του από το 2000 και μετά που ξεπερνούν τα 40 εκατ. ευρώ.
– Το 2017 ο Σταύρος Ψυχάρης θα κληθεί επίσης να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου για το πλημμέλημα της παράβασης του νόμου περί πόθεν έσχες, καθώς φέρεται ότι δεν είχε υποβάλει τη δήλωση ως υπόχρεος για συνεχείς χρονιές.
Το αφεντικό και οι δημοσιογράφοι
Μέσω των κύριων αρθρογράφων του, ο ΔΟΛ συνέχισε σταθερά να στηρίζει τις πολιτικές της λιτότητας, να λοιδορεί κάθε κοινωνική διαμαρτυρία και φυσικά να υπερασπίζεται τα απίστευτα ανοίγματα του τραπεζικού συστήματος. Για το τελευταίο δε μας πληροφορεί και η Λώρη Κέζα με σχετικό ποστ της στο facebook, εμφανής πρακτική για όποιον/α παρακολουθούσε το οικονομικό ρεπορτάζ. Ο Ψυχάρης, ένας δημοσιογράφος χωρίς άλλη περιουσία, έγινε ιδιοκτήτης του ομίλου με προσωπικό δανεισμό από τις τράπεζες. Ο ίδιος φαίνεται πως ήταν εξαιρετικά αξιόπιστος πελάτης και τα δάνεια του χορηγούνταν χωρίς εγγυήσεις, χωρίς καλύμματα μόνο «με αέρα».
Ο αέρας, που γιος του με περηφάνια κοκορευόταν ότι διέθετε η οικογένεια, οδηγεί εκατοντάδες εργαζόμενους σε απόλυση. Ο τρόπος διαχείρισης της πολιτικής αλλά και οικονομικής εξουσίας που είχε ο ΔΟΛ είναι ο υπαίτιος αυτών των επικείμενων δυστυχώς απολύσεων. Η απόλυτη ανευθυνότητα με την οποία χειρίστηκαν τα οικονομικά τους οι ιδιοκτήτες του ΔΟΛ και οι τραπεζίτες, οφείλεται στο ότι πίστευαν πως ποτέ δεν χάσουν την πρωτοκαθεδρία τους στο πλέγμα εξουσίας. Άλλωστε, ο ΔΟΛ αποτέλεσε για χρόνια τη ναυαρχίδα διαμόρφωσης πλαισιώσεων, νοημάτων και λύσεων για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Σε καμία δε περίπτωση δεν ήταν μια απλή επιχείρηση που είχε κάπως παραπάνω δανειστεί, όπως οποιοσδήποτε άλλος, τότε που το «πάρτυ» κανείς δεν ήθελε να τελειώσει.
Ο Ψυχάρης είναι πιθανό να ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις, να περνούσε τροπολογίες, να έβρισκε διόδους επικοινωνίας με την τρόικα και τον ΣΕΒ, να δολοφονούσε χαρακτήρες, να τρομοκρατούσε πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, μερίδες της κοινωνίας και –όποτε τον συνέφερε– να τους πατρόναρε, να τους αποθέωνε.
Η σαπίλα αυτή μερίδας του κυρίαρχου τύπου δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ο διδακτισμός των ΜΜΕ, η επιφανειακή ανάλυση, η προσπάθεια καθοδήγησης των κοινωνιών από τα αφεντικά τους, ο κιτρινισμός είναι ζητήματα παγκόσμια. Η κεντρική τους θέση στον καταμερισμό της εξουσίας είναι απολύτως κομβική για την εμπέδωση των περιοριστικών πολιτικών του κυρίαρχου οικονομικοπολιτικού υποδείγματος. Οι δημοσιογράφοι-περσόνες όμως δεν ταυτίζονται με τους εκατοντάδες ανθρώπους που ενημερώνουν, δουλεύουν μαύρα και πληρώνονται ψίχουλα ή έστω τα βασικά. Ο πολιτισμικός, μορφωτικός και ενημερωτικός πλούτος που κόμισαν χωρίς αμφιβολία και τα έντυπα αυτά είναι καρπός της προσπάθειας αυτών των ανθρώπων. Τα Νέα και το Βήμα έχουν καταγράψει στις σελίδες τους, με τον κόπο των δημοσιογράφων τους, σχεδόν όλες τις σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Ο κανιβαλισμός τους δεν έχει σχέση με το οργή για τα αφεντικά τους ή τους λακέδες τους. Τουναντίον. Ο δημόσιος χώρος που με τις πένες τους διεύρυναν όλα αυτά τα χρόνια είναι υπερασπίσιμος ως τέτοιος, ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς στο πλαίσιο ή στα επιμέρους.
ΥΓ: Κάποτε πρέπει να γράψουμε την ιστορία του Ψυχάρη και του ΔΟΛ όχι ως αφηγηματικό κέντρο για την εξέλιξη των πραγμάτων στη μεταπολίτευση, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο απίθανοι και χωρίς κανένα έλεγχο τύποι διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας, με αποτέλεσμα την «εκσυγχρονιστική» πτώχευσή μας.
