Διαμελισμένα πτώματα, πτώματα τουμπανισμένα, ξεβρασμένα στη στεριά, πόλεις χαλάσματα με καταπλακωμένους: ο πόλεμος και τα θύματά του, άνθρωποι «σαν κι εμάς», ως κανονικότητα, ενταγμένος πλήρως στις αστικές δυτικές δημοκρατίες, υπερβαίνει τον Κλαούζεβιτς: πόλεμος δεν είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα αλλά αποτελεί συνειδητή επιλογή, ιδιοσυστατικό του καπιταλιστικού ρεαλισμού.
Το σύστημα μπορεί να διαχειρίζεται επικοινωνιακά και ιδεολογικά αυτή την «ένοπλη ειρήνη» με τον ίδιο παραλογισμό που διαχειρίζεται πλέον τις ιδέες αδελφοσύνη-ελευθερία-ισότητα. Ο δυτικός διαφωτισμός άνετα μπορεί να λογαριάζεται ως ψεύδος, άρα και η ειρήνη μπορεί να είναι επίσης ψεύδος. Ψεύδος, φυσικά, και η τέχνη.
Ό,τι συναποτελεί την αποκαλούμενη σόου μπιζ, ό,τι, δηλαδή, παράγει η βιομηχανία της κουλτούρας, που πωλείται και αγοράζεται ως προϊόν, με την υπεραξία των διαφημιστών να μεγεθύνει τον κύκλο εργασιών της αντίστοιχης αγοράς, εύκολα αγνοεί τη βαρβαρότητα του θανάτου. Το ίδιο και όσοι την υπηρετούν, είτε ως «καλλιτέχνες» είτε ως οι πελάτες – αγοραστές: το σύστημα τους έφτιαξε στα μέτρα του και τους παραχωρεί τυράκι και ψωμάκι ώστε να το υπηρετούν.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, αφού ο διαρκής πόλεμος που διεξάγεται στα χώματα της Παλαιστίνης είναι από εκείνα που έχει χωνέψει από καιρό ο ευρωπαϊκός πολιτισμός -μαζί με το συριακό και τόσα άλλα-, να γίνονται δίπλα στα άταφα, ακόμα, πτώματα πολυδάπανα πανηγύρια είναι η επισφράγιση μιας κανονικότητας που αναπαράγει τις θανατηφόρες ανεπάρκειες του σύγχρονου πολιτισμού.
Τα μουσικά υποπροϊόντα, που συνωστίζονται κάθε χρονιά στην Eurovision, και οι φυσικοί εκφραστές–δημιουργοί τους ανήκουν σε ένα ιδιότυπο καλλιτεχνικό προλεταριάτο. Γι’ αυτούς η Eurovision αποτελεί εφαλτήριο δημοσιότητας στη χώρα τους ή, εάν σ’ αυτήν τους ξέρουν, σε άλλες χώρες. Λούσο, λούστρο, πολιτικός αμοραλισμός και οι αντίστοιχες γνωριμίες βεβαίως, ιδού τα χαρακτηριστικά για την ταξική, επί της ουσίας, ανέλιξή τους, για να εισπράξουν χρήμα και δόξα.
Και αφού η σόου μπιζ είναι κατ’ ουσία δεξιά, αναπαράγει δηλαδή με ευλάβεια το αγοραίο ανθρωπολογικό μοντέλο και τις συμπεριφορές του, «φτασμένοι» μουσικάντηδες ή μη, κλίνουν το γόνυ αδιαμαρτύρητα. Τα ίδια αγόρια και κορίτσια που θα ορκίζονταν στην «παγκόσμια ειρήνη» και θα επαναλάμβαναν κάθε πασιφιστική κοινοτοπία, μπορούν τώρα, εξ ίσου εύκολα, να το διασκεδάσουν δίπλα στους σφαγιασμένους. Κάποτε δηλώνοντας την αδιαφορία τους για τα πολιτικά, κάποτε την πίστη τους στη «δύναμη της τέχνης».
Ο βαθιά ανταγωνιστικός, μιλιταριστικός χαρακτήρας της συγκρότησης της καπιταλιστικής κοινωνίας μοιάζει να αποτελεί θεμελιώδες κακό που, σχεδόν, φαίνεται να εγγυάται την αποτυχία κάθε ειρηνιστικού κινήματος. Τώρα, στο Τελ Αβίλ, αντί για μεγαλειώδη κινήματα για την ειρήνη, έχουμε πάρτι. Με την συνενοχή των Ευρωπαίων, οι οποίοι συντηρούν και αναπαράγουν όλη τη φρίκη της δολοφονικής «ένοπλης ειρήνης».
Για τα τριάκοντα αργύρια της διαφημιστικής πίτας ή για λόγους –άχρηστης μάλλον- διπλωματίας, η ντροπή βαραίνει όλους. Και τους διοργανωτές και τους εθισμένους στην ελαφρότητα πολίτες – τηλεθεατές.
Κατέ Καζάντη
Πηγή: Arti News
