Τη συνέντευξη πήρε ο Αργύρης Παναγόπουλος
Η CGIL, το μεγαλύτερο ιταλικό συνδικάτο, στοιχηματίζει σε μια άλλη Ιταλία σε μια άλλη Ευρώπη, της δημοκρατικής ολοκλήρωσης και της υποδοχής, στο ξεπέρασμα της νεοφιλελεύθερης λιτότητας και την αντιμετώπιση του λαϊκισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας προτείνοντας την επανεκκίνηση της Ευρώπης με άξονα τη διεύρυνση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως τόνισε στην «ΑΥΓΗ» ο Φάουστο Ντουράντε, ο υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων της CGIL.
H CGIL θα πραγματοποιήσει τον Ιανουάριο το επόμενο συνέδριό της, όπου η απερχόμενη γενική γραμματέας της Σουζάνα Καμούσο πρότεινε για διάδοχό της τον πρώην γραμματέα του συνδικάτου Εργατών Μετάλλου Μαουρίτσιο Λαντίνι, με ένα τμήμα των ευρωπαϊκών συνδικάτων να στηρίζουν την εκλογή της Καμούσο στην ηγεσία της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Συνδικάτων. Οι Καμούσο και Λαντίνι στάθηκαν στην πρώτη γραμμή εναντίον του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού, αποτελούν δύο δοκιμασμένους φίλους των Ελλήνων εργαζομένων και του ελληνικού λαού και στάθηκαν από τις αρχή της κρίσης στο πλευρό τους.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟ
* Πώς είδατε ως CGIL τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης Κ5Α και Λέγκας;
Είδαμε τον προϋπολογισμό με πολύ μεγάλη ανησυχία, γιατί εμφανίζει εξαιρετικά ακραία αυταρχικά στοιχεία, που μερικές φορές μας φέρνουν στη μνήμη τον χειρότερο φασισμό που αντιμετωπίσαμε και που αρκετές φορές εκφράζεται από τους εκπροσώπους αυτής της κυβέρνησης. Ο Ματέο Σαλβίνι κάνει διαρκείς αναφορές, χρησιμοποιώντας ακόμη και φράσεις, συνθήματα και ορολογίες που προέρχονται από την περίοδο του φασισμού και τον ίδιο τον Μουσολίνι.
Στην CGIL ανησυχούμε γιατί είδαμε να παγιώνεται μια ιδιαίτερα ανώμαλη συμμαχία ανάμεσα στο Κ5Α και τη Λέγκα, που δεν είχε παρουσιαστεί σε καμία περίπτωση πριν από τις εκλογές στους ψηφοφόρους, γιατί πριν από τις εκλογές αυτά τα δύο κόμματα δεν ήταν σύμμαχοι.
Ανησυχούμε γι’ αυτή τη συμμαχία ανάμεσα σε μια δύναμη όπως η Λέγκα, που έχει αντιευρωπαϊκές τάσεις και στηρίζεται στον εθνικισμό και τον τοπικιστικό εγωισμό, με ένα κίνημα όπως το Κ5Α, που σε πολλά θέματα, όπως τα κοινωνικά προβλήματα, την καταπολέμηση της φτώχειας, τα προβλήματα των πολιτών, είχε θεωρητικά θέσεις που θα μπορούσαν να είναι κοντά στον κόσμο της εργασίας. Στην πράξη όμως φαίνεται ότι απέχει πολύ από τις προεκλογικές του υποσχέσεις και ότι δεν είναι σε θέση να κερδίσει την πολιτική και πολιτιστική ηγεμονία που ο Σαλβίνι επιβάλλει στην κυβέρνηση.
* Στα κοινωνικά μέτρα του προϋπολογισμού συμπεριλαμβάνεται και το εισόδημα των πολιτών, το κοινωνικό εισόδημα…
Ασφαλώς είναι και αυτό ένα θέμα, αλλά αναφέρομαι γενικότερα στη σχέση του Κ5Α με το εκλογικό του σώμα. Το Κ5Α πήρε πολλές ψήφους, κυρίως στη νότια Ιταλία, προτείνοντας διάφορα σχέδια, τα οποία όμως δεν υλοποιεί από τη στιγμή που έγινε κυβέρνηση, όπως την κατάργηση του νόμου ελαστικοποίησης της εργασίας Jobs Act και την επαναφορά του άρθρου 18 του Καταστατικού των Εργαζομένων για την προστασία των εργαζομένων. Δύο θέματα για τα οποία η CGIL έδωσε μεγάλες μάχες. Είπαν ότι θα καταργήσουν τον Jobs Act και όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά επανέφεραν και τα voucher, τα οποία είχε αποσύρει η κυβέρνηση Τζεντιλόνι του Δημοκρατικού Κόμματος, και μάλιστα με έναν αμφισβητήσιμο τρόπο, όταν η CGIL κινητοποιήθηκε και συγκέντρωσε υπογραφές για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την κατάργησή τους.
Είπαν ότι θα καταργούσαν τη μεταρρύθμιση της πρώην υπουργού Εργασίας Έλσα Φορνέρο, η οποία… δακρύζοντας αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης. Είπαν ότι θα ψήφιζαν το εισόδημα των πολιτών, το κοινωνικό εισόδημα, για όλους τους Ιταλούς που δεν έχουν μια απασχόληση.
Ανάμεσα στις προεκλογικές υποσχέσεις και το σχέδιο του προϋπολογισμού που κατατέθηκε στις Βρυξέλλες βλέπουμε τεράστιες διαφορές. Στο οικονομικό και φορολογικό πεδίο μειώνουν τη φορολογία στις επιχειρήσεις, μειώνουν τις απαλλαγές της μισθωτής εργασίας σε θέματα που αφορούν την υγεία και τα στεγαστικά δάνεια, δεν βλέπουμε μια δίκαιη παρέμβαση στο θέμα των συντάξεων, δεν προβλέπεται η επιστροφή στη θέση εργασίας τους για τους εργαζόμενους που απολύθηκαν άδικα, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει μια τεράστια επίθεση σε ότι αφορά την Ευρώπη, τη δημοκρατική της ολοκλήρωση, την ευρωπαϊκή διάσταση της αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων της χώρας, που η CGIL απορρίπτει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο.
Η CGIL είναι απολύτως πεπεισμένη ότι η Ιταλία πρέπει να παραμείνει στην Ευρώπη, για να οικοδομήσουμε μια διαφορετική Ευρώπη, για να αλλάξουμε τους σημερινούς κανόνες της και σε καμία περίπτωση δεν σκεφτόμαστε ότι θα πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, να εγκαταλείψουμε το ευρώ ή να φτιάξουμε «Σχέδια Β» και «Σχέδια Γ», όπως μας λέει ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Πάολο Σαβόνα. Η CGIL απορρίπτει με τον πλέον κατηγορηματικό και ξεκάθαρο τρόπο αυτές τις λογικές.
* Ο Όρμπαν ήρθε στο Μιλάνο και η Λεπέν στη Ρώμη. Φαίνεται ότι διαμορφώνονται και ευρωπαϊκές πολιτικές συμμαχίες που δεν πρέπει να αφήνουν αδιάφορα τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους…
Στις 4 Οκτωβρίου συνεδρίασε για πρώτη φορά η επιτροπή που θα προετοιμάσει τα ντοκουμέντα για το Συνέδριο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Στο επίκεντρο των ανησυχιών μας υπάρχουν:
* Πρώτον, το μέλλον της Ευρώπης, πού πάμε, τι Ευρώπη θέλουμε να οικοδομήσουμε, ποια λάθη έγιναν στο επίπεδο της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, τη λιτότητα και το δημοσιονομικό σύμφωνο που απομάκρυναν τους πολίτες από το ευρωπαϊκό όραμα.
* Δεύτερον, το μέλλον της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Τα συνδικάτα σε όλη την Ευρώπη ανησυχούν πάρα πολύ για το γεγονός ότι ορισμένες δυνάμεις μπορούν να έρθουν στην εξουσία διά μέσου δημοκρατικών εκλογών, όπως συνέβη και στην Ιταλία, στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Πολωνία. Δυνάμεις που από τη στιγμή που φτάσουν στην εξουσία ναρκοθετούν τα θεμέλια, τις αρχές και την ποιότητα της δημοκρατικής ζωής μας. Ας δούμε τι γίνεται στην Ουγγαρία του Όρμπαν, που ανήκει στην Ε.Ε., τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στην Πολωνία, ό,τι αφορά τα πολιτικά δικαιώματα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
* Τρίτον, μας απασχολεί το μέλλον της κοινωνικής Ευρώπης. Στην Ευρώπη υιοθετήθηκε ο κοινωνικός πυλώνας, που έμεινε στα χαρτιά και στο επίπεδο μιας διακήρυξης αρχών και πολλές κυβερνήσεις δεν θέλουν να τις εφαρμόσουν ή να τις διευρύνουν.
Ζητάμε από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων να περάσει από τη φάση συντονισμού και εκπροσώπησης σε μια φάση αντεπίθεσης και να πιέσει σε αυτή την κατεύθυνση την επόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ακόμη περισσότερο γιατί φοβούμαστε ότι το επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα επηρεάζεται ακόμη περισσότερο από όσο σήμερα από τις αντιδραστικές, αυταρχικές και μερικές φορές νεοφασιστικές και νεοναζιστικές δυνάμεις, που είναι αντίθετες στο σχέδιο της δημοκρατικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης.
Για τον κόσμο της εργασίας η δημοκρατική ολοκλήρωση της Ευρώπη αποτελεί βασικό στοιχείο και έναν ορίζοντα, γιατί όσο η Ευρώπη προχώρησε με ένα σχέδιο δημοκρατικής ολοκλήρωσης τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα διευρύνθηκαν από τις χώρες που γεννήθηκαν σε άλλες χώρες, όπως αυτές του ευρωπαϊκού Νότου που δοκιμάστηκαν σκληρά από πολύχρονες δικτατορίες.
Η Ευρώπη όσο προχωρούσε σε μια δημοκρατική ολοκλήρωση κατάφερε να εγγυηθεί την κοινωνική και οικονομική ευημερία, μια σχετική σταθερότητα και την ανάπτυξη όλων των συνιστωσών των κοινωνιών της. Αυτή τη στιγμή το σχέδιο αυτό έχει μπλοκάρει και άρχισαν να εμφανίζονται διαφορές και αποκλίσεις.
Πριν από την κρίση οι αποδοχές, οι κοινωνικές συνθήκες και το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα, είχαν καταγράψει μια πορεία σύγκλισης, ενώ με την κρίση και τη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση της Ε.Ε. ενισχύθηκαν οι αποκλίσεις, που εάν παραταθούν για ένα ακόμη χρονικό διάστημα θα οδηγήσουν στο τέλος της Ευρώπης.
Το τέλος της Ευρώπης δεν θα είναι κάτι καλό για τους εργαζόμενους, γιατί εάν επιστρέψουμε στην εθνική λογική, θα υποστούμε έναν άγριο ανταγωνισμό, ακόμη και ο ένας εναντίον του άλλου, και έναν χωρίς κανόνες ανταγωνισμό, γιατί η παγκοσμιοποίηση είναι ανεξέλεγκτη. Η διακυβέρνηση της οικονομίας έχει εγκαταλειφθεί στα ένστικτα και τις ορέξεις των πολυεθνικών, που οι κυβερνήσεις τις αφήνουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Θα είμαστε όλοι πιο αδύναμοι. Ακόμη και η ισχυρή Γερμανία από μόνη της δεν θα μετρούσε τίποτα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό μπροστά στην Κίνα, την Ινδία, τις ΗΠΑ και τις οικονομικές συμμαχίες ανάμεσα σε άλλες χώρες.
Πρέπει να επανέλθουμε στο σχέδιο της δημοκρατικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως σημείο επανεκκίνησης της Ευρώπης των δικαιωμάτων, των λαών και των εργαζομένων της.
Πηγή: Η Αυγή
