Οι διθυραμβικοί τόνοι, κατά την υπογραφή της συμφωνίας για τον East-Med, όπως πάντοτε σ΄ αυτές τις περιπτώσεις που διαμορφώνεται ένα «εθνικό κλίμα υποστήριξης», καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την κριτική για όποιον/α την τολμούσε. Όμως θα ήταν λάθος να μην τεθούν κάποια ζητήματα, πολύ περισσότερο που τίποτα δεν έχει τελειώσει, απέχουμε πολύ από την υλοποίηση του έργου.
Οι αναγνώστες μας θα έχουν διαβάσει τα όσα καλά της καταμαρτυρούν, τα μηνύματα που έστειλαν οι διπλωματικοί συντάκτες. Όμως κάποιες πτυχές της πραγματικότητας δεν κρύβονται. Πρώτον, τα τεχνικά προβλήματα, τα οποία από έγκυρους επιστήμονες θεωρούνται αξεπέραστα. Δεύτερον, το κόστος κατασκευής, που εξοργιστικά υποεκτιμάται (5,6 δισ.) όταν ο Nord-Stream αγωγός μικρότερος σε μήκος και με πιο εύκολη διαδρομή έχει ξεπεράσει τα 10 δισ. Τρίτον, το εμπορικό κόστος, το οποίο ως δια μαγείας θεωρείται ικανοποιητικό. Τέταρτον, οι πολύ ισχυροί λόγοι που έχουν Αίγυπτος και Ιταλία οι οποίες δεν προσήλθαν στην υπογραφή και το πιθανότερο είναι να μην προσέλθουν ποτέ. Πέμπτον, το γεγονός ότι η πιο εύκολη διαδρομή θα ήταν μέσω Τουρκίας. Έκτον, βασική προϋπόθεση είναι η επίλυση πριν του Κυπριακού, τουλάχιστον.
Έβδομον, για να υπηρετούμε την άποψή μας για την υπερθέρμανση του πλανήτη με συνέπεια, δεν θα έπρεπε να μην αβαντάρουμε –αυτό αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ– την εξόρυξη των υδρογοναθράκων; Ποιος/α δεν άκουσε τα συνθήματα των διαδηλωτών στην Αυστραλία, που τρέχοντας αλλόφρονες να αποφύγουν τις φωτιές ξεφώνιζαν τον πρωθυπουργό της χώρας, γιατί προχώρησε σε εκτεταμένες εξορύξεις και αποψιλώσεις με αποτέλεσμα τις πυρκαγιές;
Άφησα τελευταία την πτυχή που αφορά τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας και τους στόχους του αγωγού. Ο Αντώνης Λιάκος, με όπλο την κρίση του ιστορικού, παρατηρεί «ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί η Τουρκία από τα όποια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, ότι είναι έωλη και τυχοδιωκτική η συμμαχία Ελλάδας – Κύπρου (που έχει ιδιαίτερες ευθύνες)- Ισραήλ και Αιγύπτου, και ότι μπλέκουμε σε διαμάχες που η Ελλάδα δεν μπορεί να ελέγξει».
Παύλος Κλαυδιανός
Πηγή: Η Εποχή
