Λίγες ημέρες νωρίτερα από την αθώωση του Γκίκα, την περασμένη εβδομάδα, η σημαντικότερη ίσως είδηση που -προφανώς- πέρασε στα ψιλά της πλειοψηφίας των ΜΜΕ της χώρας ήταν ότι μία απλή πολίτης και πανεπιστημιακός, η Ηριάννα, καταδικάστηκε από την ίδια δικαιοσύνη σε δεκατρία χρόνια φυλάκιση για τρομοκρατία, με μόνη ένδειξη μία αμφιβόλου ακρίβειας «μερική» ταύτιση του DNA της με σχετικά με την τρομοκρατία ευρήματα.
Μόνο «στοιχείο» εμπλοκής της στον χώρο της τρομοκρατίας, η σχέση της με έναν αθωωμένο κατηγορούμενο για τρομοκρατία. Έναν άνθρωπο δηλαδή που κατηγορήθηκε, δικάστηκε και αθωώθηκε πανηγυρικά από τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν. Ακόμα λίγες ημέρες πιο πριν, ένα άλλο δικαστήριο, ανηλίκων, καταδίκασε μαθητές από το Ρέθυμνο σε 80 ώρες καταναγκαστικής εργασίας, επειδή τόλμησαν να προχωρήσουν σε κάποια κινητοποίηση στο σχολείο τους.
Την ίδια ώρα, ένας άλλος απλός πολίτης, ο Τάσος, δικάζεται εκ νέου για τρομοκρατία χωρίς στοιχεία, χωρίς μάρτυρες εναντίον του. Η πρόταση της εισαγγελέως, η ενοχή του. Όχι μόνον για όσα έχει καταδικαστεί πρωτόδικα, αλλά και για όσα έχει αθωωθεί.
Ο Τάσος, η Ηριάννα και τα παιδιά από την Κρήτη δεν αποτελούν «κεφάλαιο» για το σύστημα όπως ο Γκίκας. Αντίθετα, η καταδίκη των τριών πρώτων είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο που μπορούν να προσφέρουν στη διαιώνιση της εξουσίας του τέταρτου.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός επιστήμονας για να αναγνωρίσει αυτή τη ζοφερή, κραυγαλέα και δηλητηριώδη ανισότητα στη δικαιοσύνη. Εδώ και πολλά χρόνια, στη χώρα μας γνωρίζουν άπαντες πως η δικαιοσύνη έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Όπως δεν απαιτείται ειδική μόρφωση για να καταλάβει κανείς πως αν η τρομοκρατία είναι μια αυτοσχέδια, αδέξια και αδιέξοδη προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη, εμείς σε αυτούς που την επιχειρούν θα θέλαμε να μπορούμε να αντιτάξουμε ότι υπάρχει μια δικαιοσύνη που δεν είναι για γέλια. Όταν οι θεσμοί της δικαιοσύνης αστοχούν τόσο οικτρά, υπονομεύεται η δυνατότητά μας να επικαλούμαστε αυτούς τους θεσμούς για να πούμε ότι κακώς καταφεύγει κανείς στην αυτοδικία.
Και, ευτυχώς, ετούτο μπορούμε ακόμα να το γράψουμε. Διότι όταν περάσει και η «κοινοτική» διάταξη του υπουργού Δικαιοσύνης για την τρομοκρατία, τότε μάλλον θα πρέπει να εξαντλούμε την κριτική μας στη δικαιοσύνη απλώς γράφοντάς την με… πεζό δέλτα!
Πηγή: thepressproject
