Τον Ιανουάριο του 1996 ανέλαβα το υπουργείο Μεταφορών που έπρεπε να διαχειριστεί τρισεκατομμύρια δραχμές προμηθειών, από τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής μέχρι τις ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ. Ζήτησα από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να απαντήσουμε ξεκάθαρα στο ερώτημα πώς θα γίνει η διαχείριση του κολοσσιαίου αυτού ύψους προμηθειών, αλλά και άλλων έργων, διότι τα γιγαντιαία συμφέροντα τα οποία συγκρούονται γύρω από τα δημόσια έργα και τις προμήθειες, ακόμη και όταν τηρούνται ευλαβικά όλες οι διαδικασίες υγιούς ανταγωνισμού, επειδή κάποιος χάνει από κάποιους άλλους, δημιουργούν παρενέργειες στο πολιτικό σκηνικό. Είχα τότε προτείνει τη σύσταση ανεξάρτητης Αρχής, στην οποία με διακομματική συνεννόηση θα επελέγοντο πρόσωπα υψηλού κύρους, που θα είχε την ευθύνη, μακράν των επιχειρηματιών και της πολιτικής, να ελέγχει τις διαδικασίες υγιούς ανταγωνισμού. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση απεδέχθησαν αυτήν την πρόταση [...]
Στη συνέχεια της ομιλίας του περιέγραψε το πώς ανεξήγητα ανατράπηκαν όλα με το επιχείρημα ότι το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο είναι επαρκές. Ακολούθησαν δικές του συμβιβαστικές προτάσεις που δεν έγιναν δεκτές από τον Κ. Σημίτη με τελική κατάληξη την παραίτησή του το καλοκαίρι του 1997. Στο μεταξύ όμως πολύ πριν από το 1997 είχε ξεκινήσει ο βαρύς χειμώνας της Siemens για την Ελλάδα της ανάπτυξης, των Ολυμπιακών και της χρεοκοπίας.