Τόσο μακριά, τόσο κοντά
Οι «Φρουροί του Δάσους» ηττήθηκαν. Οχι μόνο επειδή αρκετοί σκοτώθηκαν σ’ έναν πόλεμο εκ προοιμίου άνισο, αλλά και επειδή στη χώρα τους από τον Νοέμβριο του 2018 ηγεμονεύει κάποιος που καμαρώνει να τον αποκαλούν «Λοχαγό Αλυσοπρίονο»: ο ακροδεξιός Ζαΐρ Μεσσίας Μπολσονάρο. Μεσσίας είναι το ενδιάμεσο όνομά του, αλλά κάπως έτσι πρέπει να νιώθει, ένας Εκλεκτός, όπως το πρότυπό του, ο Ντόναλντ Τραμπ. Για τον Μπολσονάρο, οι φυλές του Αμαζονίου είναι «παράσιτα», οι Αφρικανοί μετανάστες «απόπατος», η κλιματική κρίση «μύθος» και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που (λένε ότι) ανησυχούν για την καταστροφή του Αμαζονίου «αποικιοκράτες». Οι μη κυβερνητικές οικολογικές οργανώσεις; «Μνησίκακοι που σκορπούν φωτιές επειδή η κυβέρνηση τους έκοψε τα κονδύλια». Αυτή την εξήγηση έδωσε ο μεσσιανίσκος για τις 80.000 πυρκαγιές στον Αμαζόνιο, διπλάσιες από του περυσινού Αυγούστου. Σίγουρα, αρκετές είναι φυσικές, ενταγμένες στους παμπάλαιους ρυθμούς της φύσης, και για μερικές φταίει η ξηρασία, για την οποία μάλλον δεν ευθύνεται μόνο η φύση. Οι υπόλοιπες όμως είναι έργο των χειρών των γαιοκτημόνων, που λύθηκαν εντελώς επί Μπολσονάρο· η «αναπτυξιακή» και παρασιτοκτόνα ρητορική του μεταφράζεται σε εντολή καταβρόχθισης του δάσους από τα βιομηχανικά λόμπι, που δούλεψαν υπερεντατικά για να τον ενθρονίσουν και πλέον απαιτούν την ανταμοιβή τους.