Το ΟΧΙ που δεν είπε ο Μεταξάς
Είναι γνωστό πως η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940, τη μέρα δηλαδή εκκίνησης του ελληνοϊταλικού…
Ξεπερνώντας το όριο του κυνισμού
Μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή για τις εξωφρενικές τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, η γνωστή μαρκησία της…
Κωστής Χατζημιχάλης: Οφείλουμε να παλέψουμε για μια δημοκρατική, κοινή χρήση του χώρου
Μια από τις σπουδαιότερες και πιο γενναίες φωνές σήμερα στην επιστήμη στην Ελλάδα, καθηγητής πολεοδομίας…
Δημήτρης Χριστόπουλος: Η λογοκρισία του καιρού μας είναι η αυτολογοκρισία των επιστημόνων, των δημοσιογράφων και των πολιτικών
Η ακροδεξιά καθιστά την αμφιβολία μίσος. Η ακροδεξιά που τροφοδοτείται από την αδυναμία των πολιτικών ελίτ να επικοινωνήσουν με το «πόπολο», η ακροδεξιά που αναπνέει από το «αντιλαϊκιστικό» οίστρο των περισσοτέρων κυβερνήσεων, η ακροδεξιά που εκφράζει το μίσος των αδυνάμων απέναντι στους πιο αδύναμους εδραιώνοντας τις δομές της κοινωνικής ανισότητας. Είναι λάθος να ταυτίζουμε την ακροδεξιά με την υπανάπτυξη. Η Άκρα Δεξιά δεν είναι πολιτισμική υστέρηση. Είναι σύμπτωμα των καιρών των ολοένα και βαθύτερων κοινωνικών ανισοτήτων και της ολικής αδυναμίας των πολιτικών ελίτ να μιλήσουν με το λαό. Όσο περισσότερη ανισότητα ξερνά ο παγκόσμιος καπιταλισμός, τόσο κάποιοι θα έρχονται να εκφράζουν πειστικότερα το “make our country great again”, όπως ο Τραμπ, ο Ερντογάν και ο Μπολσονάρου κι ο Όρμπαν. Να το πω απλά: αν δεν ήταν η Χίλαρι Κλίντον, μια πολιτικός βγαλμένη από τη βαθιά καμαρίλα του αμερικάνικου κατεστημένου, πιθανώς να είχαμε γλιτώσει τον Τραμπ.
“Έγκλημα στο σταθμό Βενιζέλου”: Μέσα στο ντοκιμαντέρ για τα ευρήματα του μετρό
“Έζησα από κοντά τη γέννηση της Κίνησης Πολιτών για την προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς και μοιράζομαι μαζί τους τον θαυμασμό για τα ευρήματα της Bενιζελου και τον θυμό για την τροπή που έλαβε η υπόθεση το καλοκαίρι του 2019. Με μεγάλη προθυμία προσχώρησα στην ομάδα. Με συνεπήρε από την αρχή ο κόσμος τους. Είναι άνθρωποι ώριμης ηλικίας, που δεν ξαφνιάζονται εύκολα και έχουν δει πολλά. Ωστόσο το θέμα αυτό σα να αποτέλεσε την κόκκινη γραμμή τους, συσπειρώθηκαν δυναμικά, με στόχο την ανατροπή της απόφασης της κυβέρνησης για τεμαχισμό και απόσπαση των αρχαιοτήτων.” (...)
Πιστεύω ότι η επιμονή του σκληρού πυρήνα των ανθρώπων της Κίνησης, που δουλεύουν ασταμάτητα για τον σκοπό αυτό, επιμένοντας να ενημερώνουν, με μια δυναμική σελίδα στο facebook, με τις ιδιαίτερα δημοφιλείς ξεναγήσεις, με ευφάνταστες εκδηλώσεις, που κατά καιρούς -όπως τώρα, που χαλαρώνουν τα μέτρα, γίνονται όλο και πιο συχνά, -η επιμονή αυτή δημιούργησε τελικά μία συνείδηση του πολίτη. Ως δημοσιογράφος, με πονάει το έλλειμμα που διαπιστώνω στην κάλυψη του θέματος από τα ΜΜΕ και θέλω να αποδώσω τα εύσημα στη δουλειά της Κίνησης. (...)
Ακούμε συχνά την άποψη, ότι ο πρωθυπουργός δέχθηκε εσφαλμένες συμβουλές. Ακόμα υπάρχει περιθώριο να αλλάξει γνώμη. Το γεγονός ότι τα μισά μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας αποστασιοποιήθηκαν από την κυβερνητική επιταγή είναι από μόνο του αισιόδοξο και ενισχύει την ηθική διάσταση της κατά χώραν παραμονής. Όμως, μετά τη διαρροή της απόφασης του ΣτΕ, όποτε περνώ από το πολύπαθο σταυροδρόμι, νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται.
Ο Μεγάλος Περίπατος και η πόλη: πειραματισμοί στην Αθήνα
Σε μια πόλη με ένα τόσο μεγάλο αριθμό φτωχοποιημένων ανθρώπων, ποια είναι η προτεραιότητα του αστικού σχεδιασμού; Με ποιο σκεπτικό, μέσα από ποιες διαδικασίες και με τι στόχο μπήκαν αυτά τα ζητήματα ως κατεπείγοντα; Εδώ ο Δήμαρχος βέβαια δεν πρωτοτυπεί απομονώνοντας το κυκλοφοριακό και μάλιστα με μια αμιγώς τεχνοκρατική προσέγγισή του: το λεγόμενο planning by project είναι κανόνας στην πολεοδομία εδώ και δεκαετίες. Ο καθολικός σχεδιασμός, αυτός που κοιτάζει μια χωρική ενότητα στο σύνολό της και προσπαθεί να κατανοήσει το πώς αλληλοσυνδέονται οι διαφορετικές της πτυχές μόλις υποβαθμίστηκε κι άλλο.