Ρόζα Λούξεμπουργκ – Με πυγμή, πείσμα και ευαισθησία, όπως τα κείμενά της
«Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους», γράφει για τη Λούξεμπουργκ ο Καζαντζάκης· «Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέρφια, για να σώσουμε τη γης!»»