Βασίλης Παπαστεργίου

06
09

Βασίλης Παπαστεργίου: Σκέψεις και λίγες αναμνήσεις από τον Μίκη

Ο Μίκης προσγειώνεται στο ελληνικό τραγούδι όχι μόνο με εμπνεύσεις και μελωδίες αλλά και με καταστατικές αρχές για το ελληνικό τραγούδι. Δεν φτιάχνει απλά τραγούδια, αλλά τροποποιεί το σκηνικό στο ελληνικό τραγούδι. Επί της ουσίας φτιάχνει ένα νέο είδος τραγουδιού, που ο ίδιος ορίζει ως έντεχνο - λαϊκό. Αν δεν κάνω λάθος, ο όρος "έντεχνο" εισάγεται από τον Μίκη, άσχετα αν οι σημερινές επιβιώσεις του είδους δεν έχουν τόση σχέση με την τεχνοτροπία του Μίκη. Συχνά αναφέρουμε την σημαντική συμβολή του Χατζιδάκι στην ανάδειξη της λαϊκής μουσικής μέσω της γνωστής διάλεξης για το ρεμπέτικο κλπ. Όμως ο Μίκης ήταν αυτός που έφερε τα λαϊκά όργανα - και ιδίως το μπουζούκι - πραγματικά στο προσκήνιο. Ο Μίκης θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει ως ένας ακόμα πολύ καλός συνθέτης του ελαφρού τραγουδιού, εξάλλου είχε κερδίσει το 1961 και το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ του ΕΙΡ. Επέλεξε αντ'αυτού, να επιχειρήσει να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι καταστατικές αρχές του Μίκη μεταξύ άλλων ήταν η σύνδεση της τέχνης και ιδίως του λόγου των ποιητών με τον λαό, η ανάδειξη των λαϊκών οργάνων και η εξάπλωση της πνευματικής δραστηριότητας σε όλο το φάσμα της επικράτειας ως μέσο πολιτικής παρέμβασης. Νομίζω ότι δεν είναι λίγα πράγματα.
Περισσότερα »
22
05

Βασίλης Παπαστεργίου: Δολοφονίες χαρακτήρων

Η παλινόρθωση της παλιάς τάξης πραγμάτων το 2019 ήταν αποτέλεσμα - εκτός των άλλων - και μιας κυριαρχίας στο χώρο των εννοιών. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ σε διάφορα επίπεδα, επέτρεψε στην άλλη πλευρά να ξανα-ορίσει λέξεις και έννοιες στην πολιτική αντιπαράθεση. Έτσι η πολιτική που επιχειρεί να παρέμβει προς την φορολόγηση των ισχυρών και την προστασία των πιο αδύναμων βαφτίστηκε και πάλι λαϊκισμός και η μεταπολιτευτική είσοδος των μαζών στην πολιτική και η συνακόλουθη επιδίωξη της βελτίωσης της θέσης των λαικών τάξεων, αναγορεύτηκε ως η ρίζα του κακού. Ο κυρίαρχος λόγος επιχειρεί - επιτυχώς προσώρας - να πάρει την ρεβάνς σε όλα τα επίπεδα στοχοποιώντας ιδίως την περίοδο 2010-2015. Στο πλαίσιο αυτό επιβάλλονται ως αλήθειες τα πιο ακραία ψέματα, όπως πχ η δήθεν συνύπαρξη της Αριστεράς με την Χρυσή Αυγή στις πλατείες το 2011. Αντιθέτως, οι πραγματικά πιο ακραίες μορφές εθνολαικισμού, αν δεχτούμε για τις ανάγκες της συζήτησης αυτό τον όρο, δηλαδή η συνύπαρξη του συνασπισμού του κυβερνά με την (και ναζιστική) ακροδεξιά στα συλλαλητήρια του 2018 για το Μακεδονικό και οι ακραίες φωνές περί προδοσίας, ξεπουλήματος ανταλλαγής της Μακεδονίας με τις συντάξεις (!), αποσιωπούνται για να μην αμφισβητηθεί το αφήγημα μιας δήθεν υπεύθυνης και ευρωπαϊκής ηγεσίας. Πλήρης αντιστροφή της αλήθειας και των εννοιών. Αλλά αυτό είναι η κυριαρχία: η δυνατότητα να ορίζεις τις λέξεις. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί σήμερα κάποιες δικαστικές αποφάσεις να μας θυμίζουν ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως η Αναγνωστοπούλου ή ο Μπαλαούρας συκοφαντήθηκαν από μέσα που κατά τα άλλα θεωρούνται mainstream όπως το Πρώτο Θέμα ή τα ΝΕΑ, αλλά για κάποιους φίλους η μόνη πηγή λαϊκισμού και τοξικότητας, παραμένει η Αριστερά. Μπορεί να αγανακτούν - και δικαίως - με τις αθλιότητες κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Καμμένο, αλλά όταν η λάσπη αφορά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε την αναπαράγουν ευχαρίστως και άκριτα. Χωρίς λοιπόν να θέλω να πω ότι η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αθώοι σε όλα αυτά, θα πρότεινα στους φίλους και τις φίλες που κάνουν μια συγκεκριμένη ανάγνωση της πολύ σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάς, από το 2010 έως σήμερα, να σκεφτούν και αυτή την πλευρά.
Περισσότερα »
  • 1
  • 2