Ελέγκω Μανουσάκη

Την Τρίτη 26/3 οργανώθηκε μια εκδήλωση στη Νομική Σχολή από την επιτροπή αλληλεγγύης στο 12χρονο…

Ζούμε σε ένα πολύπλοκο κόσμο με πολλές αντιθέσεις για παράδειγμα η γενοκτονία που συντελείται αυτές…

Όταν ξέσπασε η πανδημία, με ρώτησε  ένας φίλος μου πότε βλέπω να βρίσκουμε ένα φάρμακο η το εμβόλιο. Απάντησα αποκλείεται πριν το τέλος του χρόνου. Ήξερα ότι η απάντηση ήταν αισιόδοξη αλλά είχα στηριχτεί στο  ότι φαινόταν να αναπτύσσεται  μια παγκόσμια συνεργασία ερευνητικών εργαστηρίων.. Όμως, όταν ο κος Τραμπ πολιτικοποίησε το όλο ζήτημα, ονομάζοντας τον ιό κινέζο (όπως έχω αναφέρει  σε προηγούμενο σημείωμα) και , προσπαθώντας να εξαγοράσει ευρωπαϊκές ερευνητικές ομάδες, με έζωσαν τα φίδια. Η πολιτική και το χρήμα των Φαρμακευτικών βιομηχανιών  δημιουργούν ένα μείγμα ανησυχίας και φόβου, όχι τόσο για τον ιό όσο το παιχνίδι που παίζεται με αφορμή την πανδημία σε βάρος των λαών ειδικά των πιο αδύναμων στην παγκόσμια σκακιέρα. Στη αλυσίδα της ανακάλυψης και τελικά της παραγωγής ενός φαρμάκου η εμβολίου υπάρχουν δυο κρίκοι που στην  χώρα μας δεν τους συζητάμε συχνά: Είναι τα πνευματικά δικαιώματα και οι πατέντες. Θεωρητικά τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν σε αυτούς που έχουν τo ερευνητικό αποτέλεσμα, το οποίο επίσης δεν ανήκει σε ένα άτομο η σε ένα εργαστήριο αλλά στο σύνολο των ερευνητικών ομάδων, η κάθε μια με το ποσοστό της που έχουν προ συμφωνηθεί, όταν υπογράφουν τα συμβόλαια συνεργασίας. Επειδή όμως στην περίπτωση μας δεν είναι αρκετή η ανακάλυψη αλλά πρέπει να παραχθεί και το τελικό προϊόν, το εμβόλιο ή το φάρμακο, ξεκινά μια ενδιάμεση διαδικασία με τις περίφημες κλινικές δοκιμές. Οι κλινικές δοκιμές έχουν συνήθως τρία στάδια το πρώτο συνήθως είναι δοκιμές σε πειραματόζωα από τους ερευνητές ενώ το τελευταίο μαζικές δοκιμές του προϊόντος σε χιλιάδες άτομα, διαφορετικού φύλου, από διαφορετικές περιοχές και ηλικίες ώστε να καλύπτεται ένα όσο μεγαλύτερο ποικιλόμορφο πλήθος. Η τελευταία φάση είναι αυτή που συνήθως κοστίζει πολλά χρήματα και  γίνεται από αυτούς που έχουν εξασφαλίσει την πατέντα του προϊόντος. Για πολλά χρόνια υπήρχε το αίτημα από τους ερευνητές, ενώ από την στιγμή που θα εξασφαλιστεί η πατέντα από επιχειρηματικό οργανισμό  (που έχει μεγάλο νομικό και διοικητικό και οικονομικό δαίδαλο διαδικασιών), οι ερευνητές να μπορούν να συνεχίσουν να έχουν ένα λόγο στη  παρακολούθηση στο τελευταίο στάδιο των δοκιμών. Θεωρούσαν ότι έτσι εξασφαλίζεται και η ακεραιότητα των αποτελεσμάτων και κατά κάποιο τρόπο δεν έχουν παραδώσει τελείως τα πνευματικά δικαιώματα.

Οι πιο σύγχρονες απόψεις της ευγονικής έχουν μετατοπιστεί από το φυλετικό στο ταξικό, δεν είναι πια ο μαύρος ή ο τσιγγάνος κυρίαρχος στόχος αλλά είναι και ο φτωχός. Με αυτό το τρόπο ξεφεύγουν από την κατάπτυστη ιστορία της ευγονικής και εκφράζονται με πιο εκλεπτυσμένους τρόπους, ο φτωχός δεν αντιλαμβάνεται περίπλοκες έννοιες, και αυτό δεν συμβαίνει επειδή του λείπει ένα γονίδιο, αλλά είναι συνεργασία ομαδοποιημένων γονιδίων. Το αφήγημα έχει γίνει πιο περίπλοκο και πιο εξευγενισμένο. Με αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις στη δημόσια συζήτηση, γιατί να μην σκεφτούμε ότι ευγονικές πρακτικές πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας με το τόσο πολύ αυξημένο ποσοστό θανάτων σε οίκους φροντίδας ευάλωτων συν-ανθρώπων μας; Σε πολλές χώρες αφέθηκαν οι οίκοι ευγηρίας στην τύχη τους με το επιχείρημα ότι αυτοί θα πεθάνουν σύντομα συνεπώς γιατί να τους θεραπεύουμε. Αλλά και στην Ελλάδα τα κυβερνητικά λόγια και οι πράξεις δεν είναι ουδέτερα. Καθημερινές ανακοινώσεις για τους ασθενείς ήταν: Τόσοι άνδρες τόσες γυναίκες, τόσοι πρόσφυγες από την τάδε δομή. Μια ξεχωριστή κατηγορία, με διεύθυνση! Όταν λέγεται ότι τις ασθένειες μας τις φέρνουν οι κατατρεγμένοι των πολέμων και της φτώχειας, αυτός ο λόγος είναι επικίνδυνος γιατί είναι ρατσισμός, που στηρίζεται σε ψευδο-επιστημονικά επιχειρήματα, είναι επικίνδυνος γιατί μας οδηγεί σε ένα κόσμο που αυτοί επιλέγουν και εννοώ και την κυβέρνηση, από την οποία έχουμε ακούσει τη ρατσιστική κουβέντα «ότι οι διαφορές ανάμεσα στους πολίτες είναι φυσικό φαινόμενο». Δηλαδή ο πλούσιος (όπως και να έγινε) το αξίζει γιατί η φύση του, δηλαδή τα γονίδια του, τον έφεραν σε αυτή τη θέση, σε αντίθεση με τον φτωχό που η μοίρα του είναι η φύση του. Αυτή η ρατσιστική άποψη μπορεί να εδραιώνεται στο μυαλό των πολιτών σε περίοδο κρίσης χωρίς σκέψη. Η αποδοχή του λόγου των επιστημόνων, των τεχνοκρατών των πολιτικών χωρίς διάλογο και αντίρρηση είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία και την ισονομία των πολιτών. Στη περίοδο μετά την πανδημία χρειάζεται στοχασμός, χρειάζεται να ξανα-υπερασπιστούμε τη δημοκρατία σε όλες της τις μορφές και την αποφασιστική εναντίωση μας στον κοινωνικό ρατσισμό.