Γαβριήλ Σακελλαρίδης: «Θεωρώ τον Στέφανο Κασσελάκη μια επικίνδυνη περίπτωση πολιτικού»
— Για πολλά χρόνια μείνατε εκτός πολιτικής. Ποιο ήταν το κέρδος αλλά και ποιο το…
Κωστής Καρπόζηλος: «Στην ιστορία δεν υπάρχουν απόλυτα πετυχημένες συνταγές»
Δραστηριοποιημένος ήδη από φοιτητής στην αριστερά, με πλούσιο συγγραφικό και εκπαιδευτικό έργο, ο 46χρονος σήμερα…
Τζίνα Πολίτη, μια διανοούμενη της εποχής μας στη διαρκή αναζήτηση του χρόνου
Φτάνω στο σπίτι της Τζίνας Πολίτη με το τελευταίο της βιβλίο, τo «Περί μυθιστορίας, διαφθοράς…
Ντίνα Βαΐου: «Όσες διεκδίκησαν μισθό νοικοκυράς, αντιμετωπίστηκαν σαν καρικατούρα»
Όταν η πόλη κοιμάται –ανεξάρτητα από το στάδιο της συγκρότησής της- κάποιο πλυντήριο δουλεύει, κάποια…
Τζίνα Πολίτη, μια διανοούμενη της εποχής μας στη διαρκή αναζήτηση του χρόνου
Φτάνω στο σπίτι της Τζίνας Πολίτη με το τελευταίο της βιβλίο, τo «Περί μυθιστορίας, διαφθοράς…
«Far Away – Πολύ Μακριά»: Μια θεατρική παράσταση της Caryl Churchill
Τo «Far Away – Πολύ Μακριά» της Caryl Churchill είναι ένα έργο γροθιά στο στομάχι των σύγχρονων κοινωνιών, που με μαεστρία αποδίδει την υποδόρια βία φαινομενικά ήρεμων, κανονικών ανθρώπων και κοινωνικών συνόλων. Δεν είναι τυχαία η σαρωτική επιτυχία και η εντύπωση που προκάλεσε το έργο στο Λονδίνο το 2000, όταν πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο.
Έκτοτε δεν άλλαξαν πολλά. Οι προσωπικές μας φοβίες θεριεύουν κάτω από μια επίπλαστη συμμόρφωση, οι κρατικοί μηχανισμοί γίνονται όλο και πιο κατασταλτικοί, η προσωπική βία όπως εκφράζεται στην οικογένεια γιγαντώνεται, ειδικά τα χρόνια της πανδημίας.
Αυτά κάνουν το έργο εξαιρετικά επίκαιρο και αφορμή για στοχασμό. Στην θεατρική του προσέγγιση από τον σκηνοθέτη Δημήτρη Σκλάβο, όλα αυτά τα στοιχεία τονίζονται και αποκτούν μια άχρονη παρουσία. Το κείμενο της Churchill φωτίζεται στη σκηνή από προσεγμένες ερμηνείες αλλά και μια πολύ σχολαστική σκηνική και εικαστική επιμέλεια που βοηθά τον θεατή στο να αφομοιώσει το έργο, παρά την αφαιρετικότητα του κειμένου της συγγραφέως που είναι κάτοχος τεσσάρων βραβείων Obie Awards (Off-Broadway Theater Awards).
Η παράσταση έρχεται από τους δραστήριους «Ομάδα ΕΝΑ» και το «CinemaAlive» που πίστεψαν στο έργο και την επικαιρότητά του.
Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν άλλοτε με ένταση, άλλοτε με την απαιτούμενη αποστασιοποίηση του ύφους που επιβάλλει το έργο, ο Σάββας Κοβλακάς η Έλενα Παπαβασιλείου και η Μαρίτα Τζατζαδάκη και συμμετέχει 10μελής καλλιτεχνική ομάδα του CinemaAlive.
Σε έναν κόσμο που μοιάζει όλο και απάνθρωπος και βίαιος, το «Far Away – Πολύ Μακριά», μοιάζει με ένα ποιητικά παραμορφωμένο καθρέφτισμα. Η παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία για ένα δυστοπικό παρόν-μέλλον όπου πρωταγωνιστές είναι εν τέλει οι ίδιοι οι θεατές.
Θανάσης Καμπαγιάννης: Το να αθωωθούν οι κατηγορούμενοι ή να πέσουν στα μαλακά θα ήταν μεγάλο πισωγύρισμα
Η δίκη είχε καταλυτικές συνέπειες για την ίδια τη Χ.Α. Κάτω από την πίεσή της, τη γενικευμένη κοινωνική κατακραυγή αλλά και τη δράση του αντιφασιστικού κινήματος, η οργάνωση αυτή δεν είχε πια οξυγόνο για να αναπτυχθεί. Η κρίση αυτή επέφερε την τριχοτόμηση και τη δραματική μείωση της απήχησής της. Παρά ταύτα, η σημασία μιας καταδικαστικής απόφασης δεν πρέπει να υποτιμάται, γιατί διαφορετικά η Χ.Α. θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί ξανά, «επανανομιμοποιημένη» πλέον και ενισχυμένη με την κρατική χρηματοδότηση (πάνω από 8 εκατ. ευρώ) που δικαιούται ως κοινοβουλευτικό κόμμα και η οποία, λόγω της δίκης, έχει παρακρατηθεί.
Η ετυμηγορία, λοιπόν, εξακολουθεί να είναι κομβικής σημασίας για την εξέλιξη της φασιστικής απειλής στην Ελλάδα και όχι μόνο, ιδιαιτέρως δε για το μοντέλο που λάνσαρε η Χ.Α., το οποίο στο ξεκίνημά του αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένο: ένα τύποις κοινοβουλευτικό κόμμα με παραστρατιωτικό βραχίονα.
Φυσικά, ακόμα και η αυστηρότερη δικαστική απόφαση δεν θα σημάνει το τέλος του φασιστικού φαινομένου ή του ρατσισμού. Πρόκειται για κάτι ευρύτερο που πρέπει να καταπολεμηθεί με όρους πολιτικούς, ιδεολογικούς και κοινωνικούς. Θα είναι όμως αποφασιστικής σημασίας για το αν θα ξαναδούμε σκηνικά απροκάλυπτης, ωμής βίας και τρομοκρατίας στον δρόμο, όπως αυτά που ζήσαμε τα χρόνια πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. (...)
Ο φασισμός είναι ένα πολυπλόκαμο φαινόμενο που εμφανίζεται με πολλές οργανωτικές μορφές. Τρέφεται από συγκεκριμένες ξενοφοβικές και ρατσιστικές πολιτικές, όπως αυτές απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, θεσμικές πολιτικές και ιδεολογήματα των οποίων επιδιώκει να γίνει το «ακτιβιστικό» σκέλος. Έλκεται επίσης από τις θεωρίες συνωμοσίας. Οπότε θα τον ξαναβρούμε μπροστά μας.
Το σημαντικό, όμως, είναι να ακυρωθεί εντελώς το μοντέλο που λάνσαρε η Χ.Α. από το '10 και μετά, το οποίο μάλιστα έγινε αντικείμενο εξαγωγής. Οι φασιστικές κινητοποιήσεις στο Σάρλοτσβιλ των ΗΠΑ το '17 π.χ., που κατέληξαν στη δολοφονία της ακτιβίστριας Χέδερ Χάιερ, είχαν οργανωθεί από ομοϊδεάτες των χρυσαυγιτών που είχαν έρθει στην Ελλάδα και κόπιαραν τη δράση τους.
Θα λέγαμε ότι σύσσωμη η διεθνής της ακροδεξιάς «κοιτάζει» προς την Ελλάδα και την απόφαση της 7ης Οκτωβρίου, διότι έχει σημασία αν τέτοιες ενέργειες είναι στις δημοκρατίες μια κόκκινη γραμμή που μπορείς να την ξεπεράσεις ή αν κατάληξή τους είναι η φυλακή (σ.σ. ο δράστης της δολοφονίας στο Σάρλοτσβιλ καταδικάστηκε σε ισόβια).
Δημήτρης Χριστόπουλος: «Αν με το “Έλληνας γεννιέσαι” εννοούμε κάτι περί ελληνικού αίματος, είμαστε ή μπούφοι ή φασίστες»
Αυτά που βλέπουμε εσχάτως με τις εκκενώσεις καταλήψεων κ.λπ. είναι επικοινωνιακά τρικ στο σενάριο «νόμου και τάξης». Δεν είναι σοβαρή διαχείριση του μεταναστευτικού. Η χώρα απαιτείται να εργαστεί πάνω σ' ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ενσωμάτωσης. Αυτό όμως σημαίνει ότι πρέπει να υπερβεί την κουτοπονηριά της χώρας-τράνζιτ. Αν σκεφτόμαστε με όρους εφήμερης παραμονής των ανθρώπων, τότε η κοινωνική ένταξη υπονομεύεται και η ασφάλεια απειλείται.
Η μεταναστευτική εμπειρία της Ελλάδας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, όπως και όλης της Νότιας Ευρώπης, προέκρινε ένα μοντέλο ενσωμάτωσης όπου όλα τα έκανε η αγορά εργασίας. Το κράτος έπαιζε τον κοιμώμενο νυχτοφύλακα. Η ενσωμάτωση ήταν αποκλειστικά υπόθεση της μαύρης ή γκρίζας αγοράς εργασίας. Και τελικά επειδή τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια (ουσιαστικά από το 1990 ως το 2005) ήταν χρόνια φρενήρους ανάπτυξης, η αγορά τα κατάφερε μόνη της κι οι άνθρωποι εντάχθηκαν ή αφομοιώθηκαν όπως-όπως χωρίς οργανωμένο σχέδιο εκ μέρους της πολιτείας.
Σήμερα που η αγορά δεν δίνει τέτοιες μαγικές λύσεις, η ανάληψη κοινωνικής ευθύνης από το κράτος είναι μονόδρομος. Και να σας πω και κάτι άλλο, διότι ακούω συχνά το επιχείρημα «μα αυτοί είναι μουσουλμάνοι» ή «θέλουν να φύγουν» και πάει λέγοντας. Όταν όμως έρχεται ο Σαουδάραβας επενδυτής, τεμενάδες του κάνουμε κι ας είναι ο φανατικότερος ουαχαμπίτης. Άδεια διαμονής του δίνουμε και υπάρχουν και κράτη στην Ευρώπη που ακόμα και ιθαγένεια θα του δώσουν. Με ποιον μουσουλμάνο τα βάζουμε; Με τον φτωχοδιάβολο του Πακιστάν ή του Μπαγκλαντές. Σας το λέω αυτό διότι στην Ευρώπη σήμερα, που η ισλαμοφοβία αποκτά ενδημικά χαρακτηριστικά, ξεχνάμε συχνά το ταξικό πρόσημο αποδίδοντας μυθικές διαστάσεις στο πολιτισμικό.
O πρώτος ανοιχτά gay Έλληνας αστυνομικός μιλά δημόσια
Ποιος ομοφυλόφιλος θα παραδεχθεί στην αστυνομία ότι είναι ομοφυλόφιλος; Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα στις χώρες που υστερούν στο κομμάτι της αντιμετώπισης του ρατσισμού. Ο Ρώσος αστυνομικός που έρχεται στο Συμβούλιο της Ευρώπης λέει ότι στη Ρωσία δεν έχουν ομοφοβικά εγκλήματα γιατί δεν έχουν ομοφυλόφιλους. Ευτυχώς εμείς δεν είμαστε τόσο νυχτωμένοι αλλά η ίδια η Αστυνομία αρνείται ότι στους κόλπους της υπάρχουν ομοφυλόφιλοι και αυτοί που υπάρχουν νιώθουν ότι αν το εκφράσουν θα απαξιωθούν.