Πάνος Λάμπρου

Ο Μπογδάνος, ο φράκτης, οι προετοιμασίες για έναν ακήρυχτο πόλεμο, οι Ταλιμπάν που (δήθεν) καθησυχάζουν και τρομοκρατούν, η πολιτισμένη Ευρώπη, που θωρακίζεται, ο χριστιανικός κόσμος, που αδιαφορεί για το... πλησίον του, οι Αμερικάνοι, τα οικονομικά συμφέροντα, οι άλλες μεγάλες δυνάμεις, που κάνουν το δικό τους παιχνίδι. Και πίσω, μπροστά από όλα αυτά, άνθρωποι, στοιχειώδη δικαιώματα που δολοφονούνται βίαια. Μειονότητες, γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, παιδιά.... Ένας ολόκληρος κόσμος υπό διωγμό, μια κοινωνία αλυσοδεμένη στα γρανάζια του θρησκευτικού μίσους, της ανδροκρατίας, του φανατισμού της αμάθειας. Οι σκηνές που φτάνουν στα μάτια μας υπερβαίνουν τη φαντασία μας, συγκλονίζουν. Η απελπισία σε όλο το θλιβερό μεγαλείο της και η θέληση για ζωή, θαυμαστή και μεγαλειώδης. Δεν μπορεί παρά να είμαστε με τους κατατρεγμένους, με τις διωκόμενες, με όσες και όσους επιχειρούν να γλιτώσουν από το μένος και το μίσος των Ταλιμπάν. Και ναι, δεν μπορεί παρά να σιχαινόμαστε τους απάνθρωπους φράχτες, που στήνονται σε όλη την Ευρώπη (ασφαλώς και τους δικούς μας), τις επαναπροωθήσεις προσφύγων, τα πολεμικά ανακοινωθέντα, το σκοταδισμό των "πολιτισμένων"... Δεν χωρούν μεν αλλά,. Απάντηση στους Ταλιμπάν του Αφγανιστάν δεν μπορεί να είναι οι Ταλιμπανισμός της ελληνικής και παγκόσμιας ριζοσπαστικής δεξιάς. Να μην δειλιάσουμε να υπερασπιστούμε τις ουμανιστικές αξίες, τον ανθρωπισμό, τη δημοκρατία, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ανατριχιαστικές δηλώσεις των διαφόρων της δεξιάς και ακροδεξιάς, οι ιδέες τους, πολεμούνται επιθετικά με τις δικές μας ιδέες, τις δικές μας αξίες, τις δικές μας πράξεις. Η ανελευθερία θα νικηθεί αν υπερασπιστούμε σθεναρά, με πάθος και χωρίς ερωτηματικά της ελευθερία και τα δικαιώματα.

Απάντηση στον ριζοσπαστισμό της Δεξιάς είναι ο ριζοσπαστισμός της Αριστεράς. Μια Αριστερά, που δεν θα αναζητά επίμονα ένα μίζερο και κουρασμένο ρεαλισμό, αλλά μια διαρκή επαφή με τους ανθρώπους της εργασίας και έναν πολύχρωμο κόσμο, που εν δυνάμει, βρίσκεται στα αριστερά του ποταμού. Οι χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι διαδήλωσαν στους δρόμους ενάντια στον περιορισμό της δημοκρατίας, ο ξεσηκωμός της νεολαίας την ημέρα της απόφασης στη δίκη της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, οι πορείες για τη δολοφονία του Ζακ, οι φεμινιστικές συγκεντρώσεις, η Ρόζα Νέρα στα Χανιά, οι μαζικές κινητοποιήσεις της φοιτητικής νεολαίας, οι συγκεντρώσεις για το αντεργατικό νομοσχέδιο φέρνουν στην επιφάνεια ένα διαφορετικό κόσμο, ο οποίος αρνείται να γίνει γρανάζι στο σχεδιασμό της Νέας Δημοκρατίας. Η αριστερά για να μην μπει στο κάδρο του συστήματος, που με τόση επιμονή επιδιώκουν εχθροί και «φίλοι», χρειάζεται να γίνει περισσότερο λαϊκή, αλλά όχι λαϊκιστική, περισσότερο μαχητική, νεανική, φεμινιστική, αντιρατσιστική, οικολογική, δικαιωματική, δημοκρατική ως προς τις λειτουργίες της, ασφαλώς αντικαπιταλιστική. Το όραμα του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία, όσο και αν είναι μακρινή κουκίδα στον ορίζοντα, συγκροτεί και τρόπο και δρόμο. Και αυτόν έχουμε κάθε λόγο να ακολουθήσουμε.

Είναι δικαίωμα, λέει η κυρία Νικολάου, των κρατουμένων, επιτρέπεται η συνδρομητική τηλεόραση και η ειδική διατροφή, αρκεί να πληρώνουν οι κρατούμενοι. Όπως επιτρέπεται ένα ψυγείο μέσα στο κελί, ένα ραδιόφωνο, σύνεργα για παρασκευή φαγητού, καθαριστικά, σαπούνια. Το σωφρονιστικό μας σύστημα είναι φιλελεύθερο, ανεκτικό, ανθρώπινο... Στους έχοντες.... Γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν και είναι η συντριπτική πλειοψηφία στη χώρα των κλουβιών. Ή δεν είναι έτσι κυρία Νικολάου; Ας πάμε μια βόλτα στις φυλακές νέων στο Βόλο ή σε Αυλώνα και να αναζητήσουμε την περιβόητη ισοτιμία, που μεριμνά η κ. Νικολάου στο μηδενικό ποσό, που έχουν στο λογαριασμό τους οι νεαροί κρατούμενοι. Ας πάμε μέχρι την Θήβα στις γυναικείες φυλακές. Ας επισκεφθούμε την Ε' πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, αναζητώντας μια χλωρίνη. Ας βρεθούμε στις φυλακές Χαλκίδας με τα εκατομμύρια των κοριών, που δίνουν μάχη μέχρι εσχάτων με τις κατσαρίδες. Ας πάμε σε μια φυλακή, τυχαία, χωρίς προγραμματισμό, μια ματιά μόνο φτάνει για να σκύψουμε το κεφάλι από ντροπή. Αλλά η κυρία Νικολάου, δεν ντρέπεται. Πανηγυρίζει και αναφέρεται στο γράμμα του νόμου και όχι στην ουσία του. Όχι κυρία Νικολάου, μέριμνα για την ισοτιμία των κρατουμένων σημαίνει ότι η Πολιτεία φροντίζει τα δικαιώματα να τα απολαμβάνουν όλες και όλοι. Και όχι μόνο οι έχοντες.... Ο κ. Φθουρθιώτης δικαιούται και ειδική διατροφή και συνδρομητική τηλεόραση και χλωρίνη και σαπούνι και οδοντόκρεμα και πολλά πολλά άλλα. Αλλά τα ίδια δικαιούται και ο Αχμέτ, και ο Γιώργος και η Ελένη και ο Ρόμπερτ και ο Χασάν. Τα δικαιούνται όλες και όλοι, που βιώνουν τον εγκλεισμό στη χώρα των κλουβιών. Ή δεν είναι έτσι κυρία Νικολάου;

Ήρθε και η σειρά του Δημήτρη Τζανακόπουλου. Τα λαγωνικά της ΝΔ, των παραπολιτικών και μονταζιέρας ανακάλυψαν το μεγάλο... ατόπημα (!) του γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Και από τη στιγμή της μεγάλης "αποκάλυψης" (τρομάρα τους) τα δεξιά και συστημικά μέσα ενημέρωσης (ο Θεός να τα κάνει), το μετέτρεψαν σε σήριαλ. Σε κακόγουστο σήριαλ! Μα τι είπε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος; Είπε κάτι που να δικαιολογεί τόση φασαρία; Του ξέφυγε κάποια λέξη, που δεν έπρεπε να πει; Ήταν προσβλητικός; Ήταν επιθετικός; Τίποτα απ' όλα αυτά. Είπε μια αλήθεια, την οποία ζήσαμε στο πετσί μας τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι αυτή; Ότι όλη αυτή την περίοδο υπήρξαν αυτονομημένες εστίες εξουσίας, που ΚΑΙ φίλτραραν ΚΑΙ καθυστερούσαν ΚΑΙ εμπόδιζαν, πολιτικές αποφάσεις της εκλεγμένης κυβέρνησης. Δηλαδή υπήρχε παράκαμψη της λαϊκής κυριαρχίας. Πως αλλιώς να το πούμε; Πόσο πιο κομψά; Σταλινισμός απαντά η ΝΔ Καθεστωτική και αυταρχική νοοτροπία λέει το ΚΙΝΑΛ. ΝΑΙ, καλά ακούσατε το γνωστό... αντικαθεστωτικό και αντιαυταρχικό ΚΙΝΑΛ. Ως φαίνεται τα στελέχη της ΝΔ, τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ, δεν είχαν ακούσει τίποτα, για παράδειγμα, για τους ακροδεξιούς και νεοναζιστικούς θύλακες εντός της αστυνομίας. Φήμες της τρισκατάρατης αριστεράς, φαντασιώσεις προερχόμενες από το παρελθόν, αριστερίστικές εμμονές... Αλλά δεν είναι εμμονές... Αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ στο πλευρό του Δημήτρη Τζανακόπουλου, όχι γιατί είναι ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί με δημόσιο τρόπο και όχι στα μουλωχτά, όπως προσπάθησαν να το εμφανίσουν, είπε μια αλήθεια. Μια μεγάλη αλήθεια....

Η συζήτηση για την... ώρα, αυτή την κατάλληλη και την πρέπουσα, κρατάει χρόνια. "Δεν είναι η ώρα", απαντούν με στόμφο και πείσμα διάφοροι, ευτυχώς όχι πολλοί. "Συμφωνώ, αλλά δεν είναι η ώρα - εδώ ο κόσμος χάνεται και εσείς...." Και άλλα τέτοια. Περίεργο, για τους ίδιους η ώρα δεν φτάνει ποτέ. Και κόβω το κεφάλι μου πως η ώρα δεν θα έρθει, όχι γιατί φταίει το ρολόι, αλλά γιατί πίσω από τη φράση "δεν είναι κατάλληλη η ώρα", κρύβεται σαφής άποψη. Δεν συμφωνούν επί της ουσίας. Δικαίωμα ασφαλώς.... Αφορμή για το νέο κύκλο της... ώρας, που "δεν είναι κατάλληλη", ήταν η αναφορά στο σχέδιο προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για το δικαίωμα του πολιτικού γάμου για όλους, δηλαδή και των ομόφυλων ζευγαριών. "Αυτά είναι του 3%", αποφάνθηκαν κάποιοι. Και κάποιοι άλλοι "η προοδευτικότητα (!!!!) πρέπει να γίνει με τρόπο (!!!), υπάρχουν συντηρητικοί πολίτες". Σωστά, μην τους τρομάξουμε... Μην νομίζουν ότι είμαστε τίποτα αριστεροί του παρελθόντος, που θέλουν ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία, δικαιώματα. Αλλά και το άλλο, το αμίμητο και σίγουρα εξωφρενικό. "πρώτα να πάρουμε την κυβέρνηση και μετά". Τι μας προτείνουν δηλαδή; Να διεκδικήσουμε την πλειοψηφία, με ένα πρόγραμμα διαφορετικό και να ασκήσουμε άλλη πολιτική μετά. Να πούμε δηλαδή ψέματα, να κάνουμε κόλπο, να κοροϊδέψουμε τον κόσμο. Αυτό δεν είναι δικαίωμα... Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν είναι να ασκήσουμε μια πολιτική συμβατή με το σύστημα, να εισχωρήσουμε στην κανονικότητά του, να υποστείλουμε τις σημαίες της αμφισβήτησης και του κοινωνικού μετασχηματισμού, να πάψουμε να μιλάμε για τις πολλαπλές ανισότητες, για το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας (οι θρησκευόμενοι είναι πολλοί, δεν συμφέρει...). Να πάψουμε να μιλάμε για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (άντε να πούμε μια κουβέντα για τα παιδιά και μέχρι εκεί), για τους φυλακισμένους (και προς θεού μην πούμε τίποτα για τον απεργό πείνας, που η ζωή του κρέμεται πλέον από μια κλωστή), τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τους ρομά, τους ανάπηρους και το κοινωνικό μοντέλο. Αυτά είναι του 3%, δηλαδή της... τρισκατάρατης ριζοσπαστικής αριστεράς.... Λοιπόν, κάθε φορά που στη δημόσια συζήτηση θα μπαίνει θέμα (ακατάλληλης) ώρας, θα σημειώνω ότι η ώρα είναι τώρα: Η πλέον κατάλληλη, η πλέον επείγουσα. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε για δικαιώματα και ελευθερίες. Τώρα που η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη (όχι φιλελεύθερη) και αυταρχική δεξιά, δαιμονοποιεί κάθε μορφή αντίστασης, κάθε σπίθα ανυπακοής, κάθε διαφορετική φωνή, που επιμένει να υπερασπίζεται τον αόρατο κόσμο, τους αποκλεισμένους, τους φτωχούς, το κράτος δικαίου, την ίδια τη δημοκρατία. Η μάχη κατά της δεξιάς στην Ελλάδα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει με τους όρους της δεξιάς. Δεν θα μας επιβάλλει τη δική της ατζέντα, το δικό της πλαίσιο, δεν θα μας τρομοκρατήσει. Η αριστερά -γιατί γι' αυτήν μιλάμε- έχει το δικό της αξιακό φορτίο, το δικό της πρόγραμμα, που δεν μπορεί παρά να είναι ολιστικό και σίγουρα ανταγωνιστικό. Από τις διεθνείς σχέσεις, την πολιτική για τον κόσμο της εργασίας, την εκπαίδευση και την υγεία, έως τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Ήταν 1975 όταν αποφάσισα, μικρό παιδί ακόμα, να επισκεφθώ τα γραφεία του “Ρήγα” στη Νέα Ιωνία και να ζητήσω να γίνω μέλος. Είχα τεράστιο άγχος και αγωνία. Πίστευα πως με βάση την ηλικία μου θα με απέρριπταν. Έτσι κι εγώ έκανα τα εξής: Τρέλανα την μάνα μου να μου αγοράσει ψηλοτάκουνα παπούτσια, της μόδας τότε, για να αποκτήσω μπόι. Έβαλα μπόλικα ρούχα για να μην φαίνομαι κοκαλιάρης, δηλαδή μικρό παιδί και πρόσθεσα φούμο στο πρόσωπο για να δημιουργήσω την ψευδαίσθηση ότι έχω τρίχες στο πρόσωπό μου. Ήταν τόση η λαχτάρα μου να γίνω μέλος της οργάνωσης, που ήμουν έτοιμος να κάνω το οτιδήποτε για να το πετύχω. Φούμο; Φούμο! Με δέχτηκαν και έγινα το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο. Κοίταγα τις συντρόφισσες και τους συντρόφους, που ήταν αρκετά μεγαλύτεροί μου, με δέος. Οι περισσότεροι από αυτούς ανήκαν στη γενιά του Πολυτεχνείου, κάποιοι είχαν κάνει φυλακή και η καθοδηγήτρια από το Κεντρικό Συμβούλιο ήταν η Χριστίνα Πολυκαλά, η οποία έτυχε να είναι καθηγήτρια μου στην τεχνική σχολή (ψυκτικός παρακαλώ) που πήγαινα. Ζούσα ένα παραμύθι και ένιωθα μέρος ενός κόσμου, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Διάβαζα πολιτικά και ιδεολογικά κείμενα ατελείωτα. Επιχείρησα να διαβάσω και Αλτουσέρ. Δεν κατάλαβα. Ξαναδιάβασα. Και πάλι τίποτα. Πήγα στα γραφεία κλαίγοντας και τους είπα ότι δεν αξίζω να ανήκω στον Ρήγα. Ευτυχώς, θα το λέω πάντα, βρέθηκε ο Παναγιώτης και η Χριστίνα και μου μίλησαν. Μου εξήγησαν ότι πρέπει να ξεκινήσω διαφορετικά, να διαβάσω λογοτεχνία, άλλα κείμενα και στη συνέχεια τους θεωρητικούς. Μου έδωσαν βιβλία, μου μίλησαν, μου είπαν ότι η γνώση είναι μια διαρκής προσπάθεια μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ηρέμησα… Η συνέχεια ήταν συναρπαστική. Κατάλαβα την αξία της αμφισβήτησης. Έμαθα τις… λέξεις ανεκτικότητα, σεβασμός στη διαφορετική άποψη. Έμαθα να μιλάω, αλλά κυρίως να ακούω, να σκέφτομαι και να τολμώ να λέω την άποψή μου. Μικρό παιδί ακόμα γοητεύτηκα από την ιδέα του σοσιαλισμού με ελευθερία, δημοκρατία και αυτοδιαχείριση, από την ανάγκη τα κινήματα να είναι αυτόνομα και ριζοσπαστικά. Μπολιάστηκα από τη σκέψη ότι δεν υπάρχει μόνο η αντίθεση κεφάλαιο – εργασία, αλλά ότι οι αντιθέσεις είναι πολλαπλές και εν πολλοίς ισότιμες από την σκοπιά της καθολικής απελευθέρωσης. Πάμε παρακάτω. Δώσαμε τη μάχη της ψήφου στα 18 και το καταφέραμε. Θέσαμε το ζήτημα της κατάργησης της μπλε ποδιάς για τις μαθήτριες. Έγινε κίνημα και τελικά πράξη. Μιλήσαμε για τις φυλακές ανηλίκων, κυκλοφορούν ακόμα φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις μας έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού. Σε αντιπαράθεση με το κόμμα διεκδικήσαμε να συμμετάσχει το ΑΚΟΕ και το Αμφί στο ετήσιο φεστιβάλ μας, ανοίγοντας τα ζητήματα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Μιλήσαμε για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, ζητήσαμε με επιμονή την κατάργηση των ΜΑΤ, αναδείξαμε το ζήτημα της ειρήνης, των πυρηνικών, της γυναικείας απελευθέρωσης από τον διπλό ζυγό. Είχαμε πυρήνες σε νυχτερινά σχολεία, σε τεχνικές σχολές, σε σωματεία. Ήμασταν μια ζωντανή, δραστήρια οργάνωση με ταυτότητα και φυσιογνωμία. Ήμασταν η Νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά διατηρούσαμε την αυτονομία μας. Ήμασταν κομμουνιστές της ανανέωσης…. Ήμασταν και είμαστε πολλά. θα μπορούσα να γράφω ή να μιλάω για την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος με τις ώρες. Δεν τα κάναμε όλα καλά. Κουβαλάμε στην πλάτη μας μια διάσπαση με την Β΄ Πανελλαδική. Και τότε, λίγο καιρό μετά, ζήτησα στο βαθμό που μου αναλογούσε, δημόσια συγγνώμη. Ναι, είμαι και εγώ υπερήφανος και τυχερός που έζησα αυτό το υπέροχο ταξίδι.