Νίκος Γραικός

Βασίλης Αλεξάκης «Οι ξένες λέξεις», εκδόσεις Εξάντας, 2003 Έχουν μιλήσει για την δήθεν «απάτριδα» γραφή του συγκεκριμένου συγγραφέα. Στο «Παρίσι-Αθήνα» όμως φαίνεται καθαρά ότι η ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας από τον κάθε ομιλητή είναι η προσωπική πατρίδα του και δεν περιορίζεται σε εθνικά όρια. «Οι γλώσσες σού ανταποδίδουν το ενδιαφέρον που τους δείχνεις. Σου λένε ιστορίες μόνο και μόνο για να σε προτρέψουν να πεις κι εσύ τη δική σου» και «οι λαοί που έχασαν τη γλώσσα τους είναι ανίκανοι να προστατέψουν τον εαυτό τους» όπως πολύ σωστά αναφέρει ο συγγραφέας. Με τον ίδιο τρόπο που ένας άνθρωπος που έχει στερηθεί με βία την προσωπική του ιστορία νιώθει χαμένος. Το ότι η αναζήτηση αυτογνωσίας περνά μέσα από τη γλώσσα είναι προφανές. Στις στιγμές αμφιβολίας, όπως το πένθος, η λογοτεχνία μας βοηθά και μας δείχνει τον δρόμο του νοήματος που θέλουμε να δώσουμε στη ζωή μας. Θεωρούμε ότι «Οι ξένες λέξεις» είναι ένα σημαντικό μυθιστόρημα που καλεί τον αναγνώστη να προχωρήσει στην κατανόηση και της ίδιας του της πορείας αλλά και του κοινωνικού περιβάλλοντος ιδωμένου σε μια ιστορική προοπτική. Αξίζει να διαβάσουμε ξανά και ξανά το έργο του Βασίλη Αλεξάκη. Ίσως καταφέρουμε κι εμείς να δούμε τη ζωή μας σαν μια όμορφη μυθοπλασία της οποίας όμως θα είμαστε οι συγγραφείς κι όχι απλά πρόσωπα μιας ξένης ιστορίας.