Γιώργος Γώγος

Την Δευτέρα 11 Μαρτίου, εκδικάζεται στα δικαστήρια του Πειραιά η ποινική δίωξη που ασκήθηκε στο…

Στο πεδίο της Υγείας και Ασφάλειας στην εργασία, οι ελλείψεις στα μέσα και τα μέτρα προστασίας συνολικά είναι δυστυχώς μεγάλες και αποδεικνύεται από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το διάστημα 2013 - 2019 (για το 2020 δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί). Το 2013 είχαν καταγραφεί 3.762 εργατικά ατυχήματα εκ των οποίων 31 θανατηφόρα ενώ το 2019 συνέβησαν 5.107 ατυχήματα από τα οποία τα 51 ήταν θανατηφόρα. Η αύξηση που παρατηρούμε στα εργατικά ατυχήματα είναι κατά 35% και στα θανατηφόρα είναι της τάξης του 60% περίπου. Η αντίληψη ότι η διασφάλιση της υγείας και ασφάλειας κοστίζει χρήματα και γι’ αυτό θα πρέπει να γίνεται με φειδώ είναι διαδεδομένη στις επιχειρήσεις αλλά για τους εργαζόμενους αυτή η τακτική κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές. Για να αντιστραφούν αυτοί οι αριθμοί χρειάζεται πολλή δουλειά τόσο σε νομοθετικό επίπεδο όσο και σε κινηματικό. Η σημερινή κυβέρνηση κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να διευκολύνει το μεγάλο κεφάλαιο ικανοποιώντας τα πιο ακραία αιτήματα τους. Είναι όμως μόνο οι ελλείψεις στα μέσα προστασίας και της εκπαίδευσης των εργαζομένων υπεύθυνοι παράγοντες για την αύξηση των εργατικών ατυχημάτων και δυστυχημάτων; Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η άλλη όψη και πιο σκοτεινή είναι η εντατικοποίηση στην εργασία και η συνεχής περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων. Η απουσία συλλογικών συμβάσεων εργασίας δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες (κυρίως στις μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις) να ρυθμίζουν μονομερώς τις εργασιακές σχέσεις και να μειώνουν τις αμοιβές των εργαζομένων. Η νομοθέτηση τα τελευταία δύο χρόνια βαθιά αντεργατικών νόμων με κορωνίδα τον 4808/21 (νόμος Χατζηδάκη) εκτός του ότι στοιχειοθετούν μια ρεβανσιστική διάθεση του κεφαλαίου δείχνουν και τη διάρρηξη των όποιων σχέσεων μεταξύ του σημερινού πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί στην κυβέρνηση και των εργαζομένων. Συμπερασματικά, διανύουμε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από έντονες πιέσεις και υποβάθμιση του κόσμου της εργασίας που ξεκίνησε ραγδαία με το πρώτο μνημόνιο. Η διαφορά όμως από εκείνη την περίοδο είναι ότι έχουν προκύψει σημαντικοί αγώνες το τελευταίο διάστημα και οι κλάδοι που διεκδικούν, καταφέρνουν και κερδίζουν στα αιτήματα τους. Διαμορφώνεται ένα νέο πλαίσιο συντονισμού και συνεννόησης των σωματείων εκτός της ΓΣΕΕ, που λάμπει δια της απουσίας της από αυτούς τους αγώνες. Η πλειοψηφία στο τριτοβάθμιο όργανο έχει επιλέξει πλευρά και ήδη κρίνεται αρνητικά από τους εργαζόμενους. Οι νίκες σε μαχόμενους κλάδους εμπνέουν και δίνουν δύναμη σε όλους μας για να δουλέψουμε συντονισμένα για να ανατρέψουμε τις πολιτικές που μας φτωχοποιούν και υπονομεύουν τις ζωές μας.

Τα συνδικάτα, τα πολιτικά κόμματα και άλλες συλλογικότητες οφείλουν να καταδικάσουν τη λογική που κατηγορεί για διασπορά του ιού όσους-ες διαμαρτύρονται και αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους. Οφείλουμε όλοι να περιφρουρήσουμε τις δημοκρατικές ελευθερίες που δυστυχώς απειλούνται και αμφισβητούνται με πολλούς τρόπους τελευταία. Οι απαγορεύσεις, η αστυνομική αυθαιρεσία και η καταστολή κάθε διαμαρτυρίας δυστυχώς έχουν απλωθεί και σε άλλες χώρες της Ευρώπηςαπό κυβερνήσεις  που βλέπουν την πανδημία ως ευκαιρία για να περάσουν αντιλαϊκές πολιτικές, όπως και στη χώρα μας. Είναι μια απάντηση του συστήματος σε περίοδο βαθιάς κρίσης που οι ανισότητες μεγαλώνουν και οι αδύναμοι θα διεκδικούν όλο και πιο δυναμικά. Εμείς όλοι και όλες θα κριθούμε από τη στάση μας σε αυτήν την πρόκληση και πρέπει να λειτουργήσουμε συνθετικά και από κοινού για να καταφέρουμε να σταματήσουμε αυτόν τον αντιδημοκρατικό κατήφορο.