Για έναν διαθεματικό και συμπεριληπτικό φεμινισμό του 99%
Οι δομικές ανισότητες φανερώθηκαν και μέσα από τη γύμνια του κοινωνικού κράτους. Οι δομές στήριξης, πρόληψης και προστασίας από τη βία καθώς και οι δομές βοήθειας και φροντίδας στο σπίτι συρρικνώνονται ή κατεδαφίζονται, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να αναλαμβάνουν ιδιωτικά το βάρος της φροντίδας και της περίθαλψης. Την ίδια στιγμή, στις συνθήκες κρίσης αναδεικνύονται κοινωνικές ομάδες που είναι εντελώς αποκλεισμένες από τις πρωτοβάθμιες μορφές φροντίδας.
Απόλυτα εκτεθειμένες στην πανδημία της έμφυλης βίας αλλά και λόγω της πανδημίας βρίσκονται οι εργαζόμενες γυναίκες. Οι γυναίκες που δουλεύουν μαύρα, που είναι άνεργες, αυτές που αναλαμβάνουν τα δυσκολότερα επαγγέλματα: νοσηλεύτριες, εργαζόμενες στα σουπερμάρκετ, γυναίκες που μεταναστεύουν για να εργαστούν ως οικιακές βοηθοί, καθαρίστριες, σεξεργάτριες.
Ενάντια στον κόσμο της μοναξιάς, του απομονωτισμού και της ατομικοποίησης, όμως, οι φεμινίστριες σε όλο τον κόσμο στήνουν κοινότητες αλληλεγγύης και υποστήριξης. Από το 2016 κι ύστερα βλέπουμε το ξεδίπλωμα ενός διεθνιστικού διαθεματικού φεμινισμού που κατορθώνει να είναι ριζοσπαστικός αλλά και μαζικός ταυτόχρονα. Γίνεται ένας φεμινισμός του 99%, όπως εύστοχα ονομάστηκε από τις συγγραφείς του φεμινιστικού μανιφέστου για το 99%. Πρόκειται για έναν φεμινισμό που αναγνωρίζει την εργασία των γυναικών σε όλους τους τομείς της ζωής, που αμφισβητεί τον πατριαρχικό, αποικιοκρατικό, ρατσιστικό και ιμπεριαλιστικό τρόπο οργάνωσης της ζωής.
Ο φεμινισμός του 99% αντιμετωπίζει τους αγώνες διαθεματικά. Η τάξη, το φύλο, η καταγωγή είναι παράγοντες που επηρεάζουν και αλλάζουν τη θέση των γυναικών στη ζωή και στους αγώνες. Οι αγώνες του είναι συμπεριληπτικοί και αφορούν όλες τις πληττόμενες γυναικείες υποκειμενικότητες και τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα. Η διεκδίκηση των επιθυμιών και των πολλαπλών ταυτοτήτων επιτρέπει σε όλες τις διαφορετικές γυναίκες, σε όλα τα θηλυκά σώματα, να βρίσκονται στον δρόμο, φέρνοντας τούτη την κίνηση από το περιθώριο στο κέντρο της καθημερινότητας. Αυτή ακριβώς η διεκδίκηση των δρόμων είναι για εμάς κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας: Ακόμα και στο πιο σκληρό λοκντάουν, επιμένουμε να κάνουμε ορατές τις ανάγκες μας μέχρι να αναγνωριστούν.