Κυριακή Μπεϊόγλου

«Η Κλάρα και ο ήλιος» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση της Αργυρώς Μαντόγλου, είναι το πρώτο μυθιστόρημα που έχει εκδώσει ο Καζούο Ισιγκούρο από τότε που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2017. Κάτι το οποίο, φυσικά, σημαίνει ότι είναι ένα από τα εκδοτικά γεγονότα της χρονιάς. Oχι βέβαια μόνο γι’ αυτό αλλά και γιατί, δεδομένης της παραγωγής αυτού του συγγραφέα –ένα νέο μυθιστόρημα περίπου κάθε πέντε χρόνια–, σημαίνει ότι ήταν κάτι που το περιμέναμε με πολύ ενδιαφέρον μετά το εξαιρετικό «Ο θαμμένος γίγαντας» που του πήρε δέκα ολόκληρα χρόνια για να το γράψει. Μας αντάμειψε βεβαίως με ένα έπος φιλοσοφικού φανταστικού μυθιστορήματος, που είναι δύσκολο να το ξεπεράσει κάποιος άλλος συγγραφέας καθώς έχει ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά. Το καινούργιο του βιβλίο θα μπορούσε κανείς σήμερα να το χαρακτηρίσει ρεαλιστικό, πολύ ρεαλιστικό, και ας έχει για ηρωίδα του την Κλάρα που είναι μια μηχανή ή καλύτερα μια ΤΦ (Τεχνητή φίλη), ένα εξελιγμένο ανδροειδές για να κρατάει συντροφιά σε εφήβους. Δεν ξέρω πώς φαντάστηκε ο Ισιγκούρο το μέλλον, ολοκλήρωσε το βιβλίο πριν την πανδημία, αλλά πάντως κανείς δεν περίμενε ότι θα ζούσαμε ένα τέτοιο ζοφερό παρόν όπου τα παιδιά θα ήταν αναγκασμένα να κάνουν μάθημα εξ αποστάσεως και να περνούν τον χρόνο τους κλεισμένα στα σπίτια. Θυμάμαι πως κάποτε, σε μια συνέντευξή του, είχε πει πως έχει ένα «μικρό βρόμικο μυστικό»: γράφει συνέχεια το ίδιο βιβλίο. Η Κλάρα μού θύμισε πολύ μια άλλη ηρωίδα του, αρκετά χρόνια πριν, την Κάθυ, στο εξαιρετικό «Μη μ’ αφήσεις ποτέ», όπου ήταν κλώνος σε ένα σχολείο-ίδρυμα που μεγάλωνε κλώνους –χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν– για να γίνουν δότες οργάνων. Σε αυτά τα δυο βιβλία αλλά και σε άλλα παλιότερα ο συγγραφέας φαίνεται να γράφει όντως για το ίδιο πράγμα: την αγάπη από και προς τα πλάσματα που δεν είναι «εντελώς ανθρώπινα». Μια αγάπη που μοιάζει όμως να είναι η ανάγκη του κάθε ανθρώπου, πραγματική και ανιδιοτελής.