Όλγα Αθανίτη: Πρόσφυγες στην Ευρώπη: ανάμεσα στα κύματα του κοινωνικού εκφασισμού
Τριάντα χρόνια πριν, υπερχειλισμένα καράβια έφταναν από την Αλβανία στις ιταλικές ακτές. Ξεθώριασαν οι σκηνές…
Όλγα Αθανίτη: Άνθρωποι αόρατοι, ανύπαρκτοι, ανεπιθύμητοι, πνιγμένοι, τώρα πιο πολύ
Μετά τον κατακλυσμό, στο δράμα των ανθρώπων που έχασαν σπίτια, νοικοκυριό, ενθύμια, καλλιέργειες, κόπους ζωής,…
Όλγα Αθανίτη: Όταν τα θεάματα στερούν τον άρτο
Οι θαυμαστές των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών αστέρων μακαρίζουν τους κατοίκους του Λος Άντζελες, επειδή μπορούν…
Όλγα Αθανίτη: Η Ευρωπαϊκή Αριστερά σε πρόκληση υλοποίησης δύσκολων συνθέσεων
Δεκέμβρης στη Βιέννη. Ειρήνη – Ψωμί – Τριαντάφυλλα, μότο του 7ου Συνεδρίου του Κόμματος Ευρωπαϊκής…
Όλγα Αθανίτη: ΗΠΑ: Στη Μέκκα του πλούτου η πείνα θερίζει
Όταν ο Τζον Στάινμπεκ έγραφε τα Σταφύλια της οργής, αποτύπωνε με ρεαλισμό την ακραία φτώχεια…
Παρωχημένη για να ζήσει, επικερδής για να πεθάνει;
Η βρετανική μοναρχία μετράει χίλια χρόνια και τα ιστορικά διδάγματα δεν έχουν ξεχαστεί: δεν περιμένει…
Κοινωνίες φλεγόμενες στον παγωμένο ευρωπαϊκό χειμώνα
Η Ούρσουλα βον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχει προ πολλού καταρρίψει το προσωπικό…
Το κρίσιμο σταυροδρόμι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς
Η επόμενη μέρα για το ΚΕΑ είναι συνυφασμένη με την επιδραστικότητα του στην πολιτική πρακτική των ίδιων των κομμάτων που εμπεριέχει και την αντίληψη τους για την αξία των υπολοίπων μελών του. Όσο προκρίνεται η λογική κατευνασμού ή κολακείας του εθνικού ακροατηρίου τους και παράλληλα η κυριαρχία στο κοινό πλαίσιο αναφοράς τους δια του οργανωτικού ή εκλογικού τους μεγέθους, οι συμπορεύσεις στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου, η πολιτική σύγκρουση χάνει τα ταξικά χαρακτηριστικά της υπέρ των ελίτ και του ακροδεξιού εθνικισμού. Αντιθέτως, η αριστερή ηγεμονία προϋποθέτει την υιοθέτηση μιας υπερεθνικής, ολιστικής θεώρησης του κόσμου, αποκρυσταλλωμένης σε ενιαίες σαφείς πολιτικές προτάσεις και δράσεις με τη γεύση της μοναδικότητας των ανθρώπων.
Το φάντασμα των Εξαρχείων και η σιωπή των συνθημάτων
Οι ευθύνες των παραδοσιακών αντιεξουσιαστικών πόλων δεν είναι εύκολο ούτε χρήσιμο να αποσιωπηθούν. Όχι μόνο επειδή η παρέμβαση τους στις ομάδες των νεαρών είναι εξαιρετικά χλιαρή -ακόμη και σ’ αυτές που έχουν ως βάση το κτίριο του Πολυτεχνείου και φέρονται να υπολογίζουν προσωπικότητες του «χώρου» -αλλά και γιατί απέφυγαν για μεγάλο διάστημα να διαχωρίσουν την ελευθεριότητα από την καθαρή παραβατικότητα, φοβούμενοι πιθανότατα την υπόνοια συμπόρευσης τους με την ιδεολογία της καταστολής και των συστημικών πλαισίων δράσης.
Η Αριστερά στην Ευρώπη – Απέναντι στο τέρας, τις αδυναμίες και τις βεβαιότητες της
Όσο η πολύχρονη και παρατεταμένη κρίση εμφανίζεται να αναδεικνύει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τραυματίζουν την ήδη από καιρό βαρέως νοσούσα Ευρωπαϊκή Ένωση, πλήττοντας όχι μόνο την γκρίζα πραγματικότητα της αλλά και τον ίδιο τον πυρήνα της οικοδόμησης της, τόσο αυξάνεται η ανάγκη καθολικής αντιπαράθεσης της Αριστεράς απέναντι στις ακραία αυταρχικές, ρατσιστικές και προκλητικά φασιστικές επιλογές του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος απαλλαγμένος από κάθε προκάλυμμα μιας δήθεν επιθυμητής πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης, επιχειρεί να ακυρώσει οτιδήποτε αποτέλεσε εφαλτήριο χειραφέτησης των λαών, τουλάχιστον τους τελευταίους δύο αιώνες.
Ωστόσο, η αυτονόητη και πιθανόν κοινότοπη αυτή παραδοχή δεν αρκεί πλέον για να ισορροπήσει τη διάχυτη και όλο και πιο φανερή αμηχανία της Αριστεράς, αμηχανία η οποία ενίοτε εξασθενίζει πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις της, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρύτερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.