Αλίκη Κοσυφολόγου

Η θέση των γυναικών στα κόμματα της Αριστεράς εντάσσεται στο γενικότερο αίτημα της έμφυλης ισότητας…

Η έκταση που έχει λάβει το φαινόμενο της έμφυλης βίας και βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα –και ιδιαίτερα στην πιο ακραία του έκφραση, τη γυναικοκτονία– προσεγγίζεται και ως όψη μιας διεθνούς πραγματικότητας. Σε πρόσφατο άρθρο της Guardian το οποίο υπογράφουν η Ruth Michaelson και η Μαρία Σιδηροπούλου με τίτλο “Α woman murdered every month: is this Greece’s moment of reckoning femicide” [«Μία γυναίκα δολοφονείται κάθε μήνα: Είναι αυτή η στιγμή για την αναγνώριση της γυναικοκτονίας στην Ελλάδα», 10.11.2021] σχολιάζεται η έξαρση του φαινόμενου στην Ελλάδα, ενώ επισημαίνονται οι ανεπάρκειες των δομών κοινωνικής φροντίδας αλλά και η πλημμελής αντιμετώπιση των περιστατικών έμφυλης βίας από την αστυνομία. Ειδικότερα, αναδεικνύεται η κυρίαρχη σεξιστική κουλτούρα που διαπερνά αρκετές από τις λειτουργίες της ελληνικής αστυνομίας και έχει ως συνέπεια τη συστηματική παραγνώριση και υποτίμηση της σοβαρότητας των καταγγελιών για την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βια, που σε αρκετές περιπτώσεις δυστυχώς έχουν αποβεί μοιραίες για τη ζωή των ίδιων των καταγγελλουσών ή των προσώπων που επιδιώκουν να προστατέψουν. Υπό το πρίσμα αυτό, εκτός από το αίτημα για τη νομική αναγνώριση του αδικήματος της γυναικοκτονίας ως διακεκριμένου εγκλήματος, σημαντική είναι και η βελτίωση του θεσμικού πλαισίου σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της αδράνειας ή της ατιμωρησίας των αρχών στην αντιμετώπιση περιστατικών έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.