Για την Αριστερά του 21ου αιώνα στην Ελλάδα και την Ευρώπη μιλά ένα κείμενο που συνυπογράφουν σύντροφοι και συντρόφισσες ενόψει του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εφόσον απευθύνονται σε όλα τα μέλη και τους φίλους –και στις φίλες, φαντάζομαι– του ΣΥΡΙΖΑ, μου δίνουν το δικαίωμα να τοποθετηθώ κι εγώ για ορισμένα σημεία του κειμένου.
Πολλά ζητήματα θέτει το κείμενο, τα οποία συνιστούν και την ουσιαστική ύλη του συνεδρίου· σε δύο όμως ζητήματα θα επικεντρωθώ, που μου προκάλεσαν εντύπωση.
Αναφέρεται στο κείμενο ότι «Πρωταρχικό καθήκον των Οργανώσεων Μελών του ΣΥΡΙΖΑ και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα είναι, καταρχήν να ενημερώνονται συστηματικά για το κυβερνητικό έργο και κατόπιν να οργανώσουν και να προσανατολίσουν τη δράση τους και την επικοινωνιακή μας πολιτική, έτσι ώστε να δημοσιοποιείται το έργο αυτό καθώς και η μεγάλη προσπάθεια της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού».
Δηλαδή το κόμμα θα υπάρχει για να λειτουργεί ως προπαγανδιστικό μεγάφωνο της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, αφήνοντας πίσω όλες αυτές τις κουραστικές κι αχρείαστες λειτουργίες που θεωρητικά έχουν τα κόμματα της Αριστεράς. Δηλαδή την οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων, την επαφή με την κοινωνία και τους προβληματισμούς που προκύπτουν από αυτή την επαφή, την αυθεντική εκπροσώπηση των κοινωνικών αιτημάτων, τη σύνθεση πολιτικών προτάσεων που θα προέρχονται από τη γείωση με την κοινωνία που θα έπρεπε να έχει ένα κόμμα της Αριστεράς.
Θα το πω όσο πιο ευγενικά γίνεται, αλλά σε αυτή την πρόταση και την ιδέα πάτησαν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια και στην πρόταση αυτή βασίζονται όλα τα αστικά κόμματα που τα μέλη τους δεν τα θέλουν ισότιμους εταίρους και συνδιαμορφωτές της στρατηγικής τους κόμματος αλλά απλώς διοργανωτές εκδηλώσεων και προπαγανδιστές των κυβερνητικών επιλογών, ασχέτως εάν αυτές είναι συλλογικά αποφασισμένες ή εκπορεύονται από αυθεντίες για τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει αμφισβήτηση.
Δεν πάμε απλά πίσω, πάμε εντελώς έξω από οποιαδήποτε αριστερή έννοια συγκρότησης ενός αριστερού κόμματος.
Το δεύτερο σημείο που μου προκάλεσε εντύπωση είναι το εξής «Ο ΣΥΡΙΖΑ, τρία χρόνια μετά το ιδρυτικό του Συνέδριο και το μετασχηματισμό του σε ενιαίο κόμμα, έχει διανύσει σημαντική πορεία. Με τη βούληση των πολιτών, με τους αγώνες μας και την πολιτική μας, καταφέραμε ο ΣΥΡΙΖΑ να διαγράψει μια, αν όχι μοναδική, τουλάχιστον σπάνια για τα δεδομένα της σύγχρονης ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας, πορεία. Περάσαμε από το επίπεδο ενός μικρού κόμματος της αντιπολίτευσης, που αγωνιζόταν για την πολιτική του επιβίωση και την είσοδό του στη Βουλή, σε κόμμα που ασκεί πλέον κυβερνητικά καθήκοντα. Περάσαμε, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, από ένα κόμμα με τα χαρακτηριστικά και την κουλτούρα του κόμματος διαμαρτυρίας, με ακτιβίστικη νοοτροπία, σε ένα πλειοψηφικό, προοδευτικό, αριστερό κόμμα, που κυβερνά (στο πλαίσιο της συμμαχίας με τους ΑΝΕΛ) τον τόπο».
Καταλαβαίνω πως σε ένα συνοπτικό κείμενο δεν μπορεί να περιγραφούν με λεπτομέρεια οι ιστορικές στιγμές που προηγήθηκαν και μας οδήγησαν στο σήμερα, αλλά η συγκεκριμένη παράγραφος πέραν του ότι αδικεί προσπάθειες κι αγώνες δεν μπορεί να κρύψει και την απέχθεια της γι’ αυτό που ήταν –και κινδυνεύει πλέον να μην είναι με τέτοιες απόψεις– και πρέπει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.Η «ακτιβίστικη νοοτροπία», λοιπόν, κατά τους συντρόφους/-ισσες, είναι που μας έφερε την αποδοχή από ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που στον ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε έναν έντιμο πολιτικό χώρο που μπορεί να αφουγκράζεται τις ανάγκες των κοινωνικών τάξεων που υποστηρίζει και να αποδεικνύει έμπρακτα ότι μπορεί να τις υπερασπιστεί. Οι «διαμαρτυρίες», δηλαδή οι διαδηλώσεις, οι απεργίες, οι πράξεις πολιτικής ανυπακοής δημιούργησαν μια εμπιστοσύνη και συγκρότησαν μια πολιτική συνέργεια με κινήσεις και αριστερούς πολίτες, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να δίνει την ελπίδα σε όλον αυτό τον κόσμο ότι μπορεί να υπάρξει εναλλακτική.
Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για το συνέδριο πιστεύω πως η αντιπαράθεση επιχειρημάτων μπορεί να γίνει στη βάση μιας αριστερής πολιτικής κουβέντας χωρίς αφορισμούς και πολιτικές δυσανεξίες· αυτό όμως που δεν μπορούμε να διαγράψουμε και να διαστρέψουμε είναι το πολύ κοντινό μας παρελθόν στο όνομα της «ευθύνης» και της κυβερνησιμότητας.
Γιατί η Αριστερά θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εμάς.
Χρήστος Καραγιαννίδης
