Η εκλογή Τραμπ, μετά το Μπρέξιτ και το ίδιο το Μπρέξιτ δείχνουν ότι υπάρχει πλέον παγκόσμια πολιτική αναταραχή. Αναταραχή που έχει τη μορφή της βαθιάς κρίσης πολιτικής αντιπροσώπευσης και ταυτόχρονα της αμφισβήτησης των κυρίαρχων υπερεθνικών θεσμών και συμφωνιών, αλλά και συνόρων Τα κοινωνικά στρώματα της Δύσης που επλήγησαν από την κρίση, δηλαδή η χαμηλή μεσαία τάξη και η εργατική τάξη, αποσύρουν μαζικά τη συναίνεση τους στην κυρίαρχη αφήγηση και κοιτούν δεξιά ή αριστερά. Σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Βρετανία οι ΗΠΑ αναπτύχθηκαν ισχυρές αριστερές δυνατότητες.
Στις ΗΠΑ, το Δημοκρατικό κόμμα, έχοντας να διαλέξει «μεταξύ δύο κακών» διάλεξε αυτό που θεωρεί «λιγότερο κακό». Διάλεξε να ρισκάρει να βγει πρόεδρος ο Τραμπ, παρά να πάει με τον Σάντερς που είναι αριστερός. Κι ας κέρδιζε άνετα τον Τραμπ σε όλες τις μετρήσεις. Η υποψηφιότητα Κλίντον ήταν η υποψηφιότητα του κατεστημένου και των οικονομικών ελίτ. Δεν επιχείρησε καν να δείξει κάτι άλλο. Η καμπάνια Σάντερς ήταν κράτος πρόνοιας, περιβάλλον, ελευθερίες ήταν πολύ αριστερή για να τη δεχτεί το Δημοκρατικό Κόμμα παρότι την ενστερνίστηκαν τα παραδοσιακά στρώματα των ψηφοφόρων του και το σύνολο σχεδόν της αμερικάνικης φοιτητικής νεολαίας κατά τρόπο πρωτοφανή
Πρόκειται για κάτι που κατ αναλογίαν συμβαίνει παντού: Στην Ισπανία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα στηρίζει Ραχόι, αρκεί να μην αναγκαστεί να πάει με τους Ποντέμος. Στη Γερμανία οι Σοσιαλδημοκράτες συγκυβερνούν με τη Μερκελ και δι αυτής και με τους οριακά ακροδεξιούς του Μονάχου. Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ ταυτίζεται με τη ΝΔ. Στη Βρετανία οι Μπλεριστές προτιμούν τους τορηδες από τον Κορμπυν
Και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού πλέον και όχι μόνον στην Ευρώπη, επανέρχεται στην αφήγηση, και στην πράξη η «θεωρία των δυο άκρων». Μόνο που η θεωρία των δύο άκρων στην πράξη έχει σαφή προσανατολισμό των αφηγητών της προς τα δεξιά.
Η θεωρία των δυο άκρων, αν τη δεις κυριολεκτικά, είναι σωστη. Στις κρίσεις οι αντιθέσεις εκφράζονται σαφέστερα. Υπάρχουν δυο άκρα και ο Σαντερς, ο Κορμπυν, οι Ποντεμος, οι Πορτογάλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το ένα άκρο. Είναι το άκρο αντίθετο της καταστροφής του κράτους πρόνοιας, της καταστροφής του περιβάλλοντος του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας,της θρησκοληψίας, του ακροδεξιού εθνικισμού, και του ιστορικού αναθεωρητισμού. Είναι «από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας» που λέει κι ο Ομπάμα.
Πηγή: Αυγή
