Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθούμε. Γιατί οι απόψεις που εξέφρασε κάποιος Νίκος Αναδιώτης –μοντέλο, ηθοποιός, τηλεοπτικός παρουσιαστής και νυν ευρωβουλευτής της Νίκης− θα χαρακτηρίζονταν ανάξιες σχολιασμού και δεν θα απασχολούσαν, ούτε κατά διάνοια, τον δημόσιο διάλογο.
Δεν είναι, όμως, έτσι. Γιατί η εποχή δεν είναι ουδέτερη. Και γιατί η επέλαση του «μαύρου μετώπου» −με την πανηγυρική εκλογή Τραμπ και πλήθος πρόθυμων να σπεύδουν να συνταχθούν μαζί του− δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Όταν μάλιστα είναι γνωστό πως σε περιόδους οικονομικοκοινωνικής κρίσης και εντεινόμενης ανασφάλειας των πολιτών −με τα ιστορικά πολιτικο-ιδεολογικά ρεύματα να βιώνουν παράλληλη κρίση και τις σεξιστικές και πατριαρχικές αντιλήψεις να ευδοκιμούν− υπάρχει πάντα περιθώριο να κερδίσει έδαφος ένας νεοσυντηρητισμός, συχνά και με θρησκευτικό πρόσημο.
Πίσω ολοταχώς
Τι είπε, λοιπόν, από το βήμα του ευρωκοινοβουλίου ο εν λόγω κύριος;«Εάν πραγματικά επιθυμούμε την επιβίωση της Ευρώπης, πρέπει να προστατεύσουμε την αγέννητη ζωή, τη μητρότητα, την παραδοσιακή οικογένεια, καταβάλλοντας γενναίους πόρους σε γεννήσεις νέων Ευρωπαίων και να επανεφεύρουμε τις αξίες στις οποίες στηρίχτηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός… Παραβιάζουμε την ιερότητα της αγέννητης ζωής, ενώ νομοθετούμε και μανιωδώς διαφημίζουμε μορφές συμβίωσης και τρόπους ζωής που αντιβαίνουν στους φυσικούς αναπαραγωγικούς νόμους». Είναι ο ίδιος που παλιότερα είχε αποφανθεί πως «η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, όπως αμαρτία είναι και η εκτός γάμου σεξουαλική πράξη μεταξύ ετεροφυλόφιλων».
Μόνο που το θέμα δεν έμεινε εκεί. Μετά την προκλητική αυτή τοποθέτηση που αμφισβητεί, με δικαιοδοσία που δεν του δίνει κανείς, το δικαίωμα της κάθε γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα της, τη σκυτάλη πήρε ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης, ο οποίος όταν ρωτήθηκε σχετικά –αλήθεια, γιατί τον έψαξαν οι δημοσιογράφοι; Γιατί του έθεσαν το συγκεκριμένο ερώτημα; Ξανανοίγει μήπως η συζήτηση για τις αμβλώσεις στη χώρα μας και δεν το ξέρουμε;− ήταν εξοργιστικά σαφής: «Οι αμβλώσεις για μένα είναι μια δολοφονία. Είναι απροστάτευτα πλάσματα τα οποία προτιμάμε να τα σκοτώσουμε… Δυστυχώς, αισθάνομαι ότι τη θέση της γυναίκας δεν την τιμά να ταυτίζεται με μία δολοφονία, ειδικά για ένα πλάσμα το οποίο είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει την ευθύνη κάποιος να το κυοφορήσει και ύστερα ας το πετάξει, ας το δώσει σε ορφανοτροφείο»!
Αρχικά, να θυμίσουμε στους δύο κυρίους ότι ο ίδιοι δεν έχουν τη δυνατότητα να κυοφορήσουν. Επομένως, δεν δικαιούνται να πουν σε μια γυναίκα τι θα κάνει με το σώμα της. Οι ίδιες αποφασίζουμε καθώς, αν δεν το ξέρουν, στην Ελλάδα το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή του σώματός μας και η νομιμοποίηση της άμβλωσης κατακτήθηκαν μέσα από πολυετείς αγώνες και κατοχυρώνονται νομικά ήδη από το 1986 με τον νόμο 1609. Θα ήταν επίσης χρήσιμο να ενημερωθούν και για κάποια σημεία της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948, όπως για παράδειγμα το άρθρο 25 όπου αναγράφεται ρητά πως «η πρόσβαση σε ασφαλείς αμβλώσεις αποτελεί μέρος της αναπαραγωγικής υγείας». Ή για τα άρθρα 1 και 2: «οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να λαμβάνουν αποφάσεις για την υγεία και το σώμα τους». Ή για το άρθρο 12: «το δικαίωμα στην προστασία της ιδιωτικής ζωής περιλαμβάνει την αναπαραγωγική αυτονομία και την ελευθερία να αποφασίζει κανείς για θέματα όπως η εγκυμοσύνη». Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε…
Ιδεολογική η αντιπαράθεση
Επαναλαμβάνουμε: το θέμα δεν θα έπρεπε καν να συζητιέται. Δυστυχώς, όμως, το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» πουλάει. Από την εποχή της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής μέχρι τις διάφορες παραλλαγές της σημερινής Ακροδεξιάς, αλλά όχι μόνο, η υπεράσπιση των «οικογενειακών αξιών» προτάσσεται και ιεραρχείται ψηλά στην ατζέντα. Το βλέπουμε στις διάφορες κινήσεις γύρω από τα «δικαιώματα του αγέννητου παιδιού» και στο πώς κάποιοι θέλουν να σηκώσουν ένα ήδη λυμένο θέμα.
Θα ξεχάσουμε το αλήστου μνήμης «Συνέδριο γονιμότητας και αναπαραγωγικής αυτονομίας» στα Γιάννενα, τον Ιούνιο του 2021, το οποίο τελούσε αρχικά υπό την αιγίδα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, χορηγούς επικοινωνίας την ΕΡΤ και το ΑΠΕ και συμμετοχή της γ.γ. Δημογραφικής, Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, οι οποίοι –μετά το σάλο που προκλήθηκε− απέσυραν αιγίδα και συμμετοχή; Θα αγνοήσουμε τον παρεμβατικό ρόλο της εκκλησίας με την αυθαίρετη απόφαση της Ιεράς Συνόδου –καλοκαίρι του ’19− να θεσπιστεί η 29η Δεκεμβρίου ως «ημέρα αγέννητου παιδιού»; Ή θα υποτιμήσουμε τον ρόλο άλλων κέντρων που είτε υποδεικνύουν πρωτοσέλιδα όπως αυτό της αθλητικής εφημερίδας Sport Time στις 29/12/19 με τη φωτογραφία ενός εμβρύου και τίτλο «αφήστε με να ζήσω», είτε αναρτούν αντίστοιχες αφίσες σε προθήκες σταθμών του μετρό;
Χρειάζεται επαγρύπνηση για τα κεκτημένα. Ειδικά σε συνθήκες όπως οι σημερινές. Και μια συνεχής υπενθύμιση της υποκρισίας των κάθε λογής «ευαίσθητων». Γιατί όπως είχε πει ο αμερικανός Τζορτζ Κάρλιν –ηθοποιός, κοινωνικός κριτικός, συγγραφέας και ένας από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σταντ-απ κωμικούς όλων των εποχών− «Οι συντηρητικοί είναι ωραίοι τύποι, έτσι; Είναι όλοι τους υπέρ των αγέννητων παιδιών, θα κάνουν τα πάντα για τα αγέννητα παιδιά, αλλά μόλις γεννηθείς δεν τους αφορά πια. Έχουν εμμονή με τη ζωή από τη σύλληψη του εμβρύου μέχρι τους επόμενους εννιά μήνες. Μετά δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα για σένα. Δεν θέλουν να ακούν για τη φροντίδα σου, τη δημόσια εκπαίδευση, την πρόνοιά σου, τα σχολικά γεύματά σου, τα κουπόνια φαγητού, την επιβίωσή σου. Όσο είσαι αγέννητος είναι μαζί σου, όταν γεννηθείς τη γ…σες.». Για την ιστορία, σύμφωνα με τη Eurostat, υπολογίζεται πως στην Ελλάδα 491.000 παιδιά βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.
Αννέτα Καββαδία
