Macro

Γιώργος Αλλαμανής: Οι δέκα σαμουράι του Τραμπ

Στην ταινία «Οι επτά σαμουράι» του Ακίρα Κουροσάβα οι πολεμιστές υπερασπίζονται Ιάπωνες αγρότες του 16ου αιώνα από τους ληστές, αλλά αποδεκατίζονται. Οσοι επιζούν, οι τρεις απ’ τους επτά, καταλαβαίνουν ότι όλα στη ζωή έχουν βαρύ κόστος, από την προσωπική τιμή μέχρι τον έρωτα και την ειρήνη.
 
Αν αγαπούσαν το σινεμά οι δέκα πιο στενοί συνεργάτες του Ντόναλντ Τραμπ, οι ξιπασμένοι δικοί του «δέκα σαμουράι», θα ένιωθαν ότι η παράσταση όπου πρωταγωνιστούν ανεβαίνει σε πολιτικό και κοινωνικό ναρκοπέδιο. Ναρκαλιευτές και ναρκοθέτες είναι οι ίδιοι. Παραλαμβάνοντας από τον Τραμπ το φλάμπουρο μιας φαντασιακά κραταιής υπερδύναμης στον μεταψυχροπολεμικό και πολυπολικό πλανήτη, ετοιμάζονται να ορμήσουν απ’ τα λόγια στην πραγματικότητα. Εχουν δουλειά: να κάνουν την Αμερική μεγάλη ξανά. Η συνέχεια επί της οθόνης.
 
Οι δύο από τους δέκα αναλαμβάνουν την πιο αβέβαιη αποστολή. Να μειώσουν –κατά δύο τρισεκατομμύρια δολάρια!– τις δημόσιες δαπάνες των ΗΠΑ. Ο ακροδεξιός Ιλον Μασκ, ο πιο άξεστος ζάπλουτος του καιρού μας, μαζί με τον ινδικής καταγωγής φαρμακοβιομήχανο Βιβέκ Ραμασουάμι θα συντονίσουν το άτυπο υπουργείο Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας (DOGE), ουσιαστικά μια δεξαμενή σκέψης που θα ξερνάει νούμερα με περικοπές. Το ποσό είναι ιλιγγιώδες και η νοοτροπία παιδαριώδης. «Το FBI δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Η σωστή απάντηση είναι: να κλείσει! Ναι, ο πρόεδρος μπορεί να το κάνει. Εγώ θα το κάνω» λέει ο Ραμασουάμι. Παραδίπλα ο Μασκ θεωρεί το Δημόσιο ιδιωτική επιχείρηση και την ενασχόληση με τα κοινά «τοίχο» στο «Χ».
 
Αλλοι τρεις επιστρατεύονται στην εξωτερική πολιτική. Ο νέος ΥΠΕΞ Μάρκο Ρούμπιο, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Μάικλ Γουόλτς και η διευθύντρια των Υπηρεσιών Πληροφοριών Τέλσι Γκάμπαρντ. «Η απειλή που θα χαρακτηρίσει τον 21ο αιώνα είναι η Κίνα. Θα χρειαστούμε όλη την αμερικανική κοινωνία, όχι μόνο την κυβέρνηση, για να την αντιμετωπίσουμε» έχει πει ο Αμερικανοκουβανός Ρούμπιο. Ο Γουόλτς, πρώην στέλεχος των ειδικών δυνάμεων, έχει κόλλημα με τη στρατιωτική ισχύ, διαφωνούσε και με την αποχώρηση των ΗΠΑ από τον γεωπολιτικό βάλτο του Αφγανιστάν το 2021. Οσο για την Γκάμπαρντ, επίσης πρώην στρατιωτικό, η στροφή της από θαυμάστρια του αριστερού γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς σε οπαδό του Τραμπ δεν εγγυάται σταθερότητα απόψεων.
 
Η πιο δύσκολη πίστα θα είναι η αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης. Πώς θα διώξεις από τη χώρα 11 εκατομμύρια ανθρώπους, ποσοστό 3% των κατοίκων της; Πώς θα αντιμετωπίσεις τη δυσφορία των στρατιωτικών όταν ακούν ότι «θα τους διώξει ο στρατός»; Πώς θα σβήσεις το συγκινητικό κίνημα αλληλεγγύης σε εκατοντάδες αμερικανικές πόλεις οι οποίες προσφέρουν καταλύματα και εργασιακές ευκαιρίες στους μετανάστες; Δύο στελέχη της νέας κυβέρνησης διατείνονται ότι θα απαντήσουν στα ερωτήματα: η «ψεκασμένη» Κρίστι Νόεμ ως υπουργός Εσωτερικών και ο θερμοκέφαλος πρώην αστυνομικός Τομ Χόμαν ως «τσάρος των συνόρων». Προβάλλουν ως άλλοθι τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η κοινή γνώμη θέλει «να φύγουν οι μετανάστες». Ομως ο στόχος υπερβαίνει τις επιχειρησιακές δυνατότητες του αμερικανικού κράτους και πάει χέρι χέρι με τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
 
Για τον ultra νεοφιλελεύθερο Τραμπ οικονομία ίσον θηριώδεις δασμοί στα εισαγόμενα προϊόντα. «Δασμοί, η πιο όμορφη λέξη στα λεξικά, η πιο αγαπημένη μου λέξη…» έχει πει, κάνοντας ακόμη και στελέχη του Bloomberg να του θυμίσουν ότι τη «λυπητερή» θα την πληρώσουν οι καταναλωτές. Αλλά δεν ιδρώνει το αφτί των τραμπιστών. «Μόνο κέρδος θα έχουμε. Θα εισπράξουμε ένα σωρό λεφτά από τους δασμούς και τα άλλα κράτη θα αναγκαστούν να διαπραγματευτούν μαζί μας» εκτιμά ο μεγαλοεπιχειρηματίας Χάουαρντ Λάτνικ, ο νέος υπουργός Εμπορίου. Το κρίσιμο πόστο του υπουργού Οικονομικών αναλαμβάνει ένας πρώην συνεργάτης του Τζορτζ Σόρος, ο εκατομμυριούχος Σκοτ Μπέσεντ. Εκλεκτός της Wall Street, «ασφαλής» επιλογή.
 
Δέκατος «σαμουράι» είναι ο άνθρωπος με το βαρύ Δημοκρατικό όνομα, ο αποστάτης της οικογένειάς του, ο δικηγόρος Ρόμπερτ Φ. Κένεντι τζούνιορ. Ως υπουργός Υγείας υπόσχεται «να κάνει την Αμερική ξανά υγιή». Κανείς δεν έχει αντίρρηση να αφαιρέσει τα ζαμπονάκια απ’ τα γεύματα των δημόσιων σχολείων. Οταν όμως διακηρύσσει ότι «όλα τα παιδικά εμβόλια είναι επικίνδυνα» ή ότι θα καταργήσει την ελαφρά χλωρίωση του πόσιμου νερού (ανοίγοντας την πόρτα σε επιδημίες) το πράγμα σοβαρεύει.
 
Δεν θα πλήξουμε ούτε στιγμή.
 
Γιώργος Αλλαμανής