Η συμφωνία της χώρας μας με τη FYROM για την επίλυση του “Μακεδονικού” προβλήματος, που ταλαιπωρούσε και τις δύο χώρες τα τελευταία 27 χρόνια, είναι πλέον γεγονός. Τα οφέλη από αυτήν την εξέλιξη είναι πολλά, με κυρίαρχο τη συμβολή της στη διασφάλιση της ειρήνης και της συνεργασίας των δύο γειτονικών λαών.
Αυτή η συμφωνία ανταποκρίνεται απόλυτα στην εθνική γραμμή για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και για χρήση erga omnes, ενώ ταυτόχρονα επιτυγχάνει την υποχρέωση της γείτονος να προχωρήσει σε συνταγματική αναθεώρηση που θα διασφαλίζει την απαλοιφή όλων των αλυτρωτικών αναφορών από το σύνταγμα της FYROM.
Με βάση το άρθρο 7 της συμφωνίας χαρτογραφείται με σαφήνεια η διάκριση μεταξύ του σλαβικού χαρακτήρα του σύγχρονου “μακεδονικού” κράτους και της αρχαίας ελληνικής ιστορίας της Μακεδονίας.
Κατά συνέπεια οι εθνικιστικές κορώνες από τα δεξιά κόμματα και τα εθνικιστικά μορφώματα και από τις δύο πλευρές, που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τα πατριωτικά αισθήματα των δύο λαών, στοχεύουν σε αμιγώς κομματικά και σε καμία περίπτωση εθνικά συμφέροντα.
Αντίθετα, όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες και στις δύο χώρες βλέπουν καθαρά πως οι αμοιβαίως επωφελείς εκτεταμένες οικονομικές συναλλαγές που θα προκύψουν από τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) καθώς και η κοινή βυζαντινή κληρονομιά που μοιραζόμαστε είναι θεμέλια οικοδόμησης του ειρηνικού μέλλοντος των δύο λαών.
Έτσι, έχοντας επιλύσει το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων μας, μπορούμε τώρα να επικεντρωθούμε στην οικοδόμηση μιας μακροχρόνιας φιλίας, που μπορεί να αποτελέσει πρότυπο συνεργασίας και συνύπαρξης για όλους τους βαλκανικούς λαούς, ενώ ταυτόχρονα θα περιορίζουμε δραματικά τις βλέψεις για “μεγάλα” βαλκανικά κράτη και τόξα θρησκευτικής επιρροής, από όπου και αν προέρχονται.
Στον αντίποδα όλων αυτών οι ανακοινώσεις της ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών, ακολουθώντας πιστά τις κομματικές επιλογές του αρχηγού της Ν.Δ. και γνωστού διώκτη των εκπαιδευτικών Κυριάκου Μητσοτάκη, επέλεξαν την οδό της μισαλλοδοξίας, του εθνικού διχασμού και των κατηγοριών περί εθνικής μειοδοσίας και προδοσίας. Σε πρόσφατη ανακοίνωση της ΔΑΚΕ Εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης η συμφωνία χαρακτηρίστηκε “πράξη εθνικά καταστροφική”, ότι πρόκειται για “ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας” που υλοποιείται από “ανίκανους και εθνικά επικίνδυνους πολιτικούς” οι οποίοι ακολουθούν μια “εθνομηδενιστική πολιτική”.
Η δε ΔΑΚΕ Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, σε μια απίστευτη κορώνα, που αναδεικνύει -εκτός άλλων πολιτικών ατοπημάτων- και σοβαρές ιστορικές και γεωγραφικές ανεπάρκειες, δηλώνει: “Καμία χρήση του όρου ‘Μακεδονία’ στην ονομασία της γείτονος χώρας”, αφού, όπως δηλώνουν και στην επικεφαλίδα της ανακοίνωσης τους, “Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική”!
Τους διαφεύγει βέβαια το γεγονός ότι η γεωγραφική περιοχή, που ανά τους αιώνες φέρει το όνομα Μακεδονία, ανήκε μετά τους ελληνιστικούς χρόνους ως ενιαία γεωγραφική ενότητα μονίμως σε πολυεθνικές αυτοκρατορίες -Ρωμαϊκή, Βυζαντινή και Οθωμανική- ενώ από το 1913 διαμοιράστηκε με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου σε τρεις χώρες.
Ξεχνούν οι εκπαιδευτικοί της ΔΑΚΕ ακόμα και τις παρακαταθήκες τής -κάθε άλλο παρά αριστερών φρονημάτων- Πηνελόπης Δέλτα, η οποία στο κλασικό της μυθιστόρημα για τον απελευθερωτικό μακεδονικό αγώνα “Τα μυστικά του βάλτου” αναφέρει στη σελίδα 44 τα εξής: “Ήταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνικοτήτων τότε η Μακεδονία. Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, ζούσαν φύρδην μίγδην κάτω από τον βαρύ ζυγό των Τούρκων. Η γλώσσα τους ήταν η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα και αυτή από σλαβικά κι ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες”.
Την ίδια στιγμή είναι εντυπωσιακή η άγνοια του γεγονότος πως η ελληνική Μακεδονία έγινε όντως αμιγώς ελληνική όταν το 1922 πλημμύρισε από αυτούς που η επίσημη Πολιτεία και η ελληνική Δεξιά, διά στόματος του τότε ιδιοκτήτη της “Καθημερινής” Γεωργίου Βλάχου, αποκαλούσαν εν χορώ, ακόμη και μέχρι το 1928, ως «αγέλη προσφύγων» και πως οι λιγότερο λόγιοι οπαδοί του Λαϊκού Κόμματος τους χλεύαζαν πιο ωμά ως “τουρκόσπορους”, “αούτηδες”, “γιαουρτοβαφτισμένους” και τις γυναίκες τους “παστρικές”. Πλημμύρισε, δηλαδή, από τους 500.000 Έλληνες πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Να σημειωθεί, επίσης, ότι σύμφωνα με μελέτη του Άθ. Χαλκιόπουλου, που διετέλεσε στις αρχές του 20ού αιώνα πρόξενος της Ελλάδας στο Μοναστήρι, με τον τίτλο “Ή Μακεδονία. Εθνολογική στατιστική των Βιλαετίων Θεσσαλονίκης και Μοναστηριού”, μέχρι το 1910 μόλις το 38% του πληθυσμού της δύο αυτών περιοχών χαρακτηρίστηκε ορθόδοξο (ελληνόφωνοι, σλαβόφωνοι, Έλληνοβλάχοι).
Οι ανταλλαγές πληθυσμών που ακολούθησαν -άλλοτε πιο ομαλές και άλλοτε πιο βίαιες- έδωσαν την τελική εικόνα που σήμερα γνωρίζουμε. Άλλωστε, όπως μας άφησε παρακαταθήκη ο Άγγελος Ελεφάντης, “…τα ζητήματα αυτά δεν λύνονται με δημοκρατικές διαδικασίες… Αποφασίζουν η ξιφολόγχη και η χειροβομβίδα, ο πόλεμος”.
Όλα αυτά μικρή θα είχαν ίσως σημασία και θα αφορούσαν αποκλειστικά ιστορικές, διπλωματικές και ιδεολογικές συζητήσεις επί εθνικών θεμάτων αν δεν λειτουργούσαν παράλληλα με δύο εξαιρετικής σημασίας γεγονότα.
Το πρώτο είναι ότι σε αυτόν τον δρόμο ένα μεγάλο κόμμα του συνταγματικού τόξου, η Ν.Δ., και η συνδικαλιστική της έκφραση, η ΔΑΚΕ, συμμαχούν αντικειμενικά με τα εθνικιστικά μορφώματα σε όλη την επικράτεια.
Το δεύτερο σχετίζεται με την εκπαιδευτική ιδιότητα των συντακτών και των υποστηρικτών των κειμένων της ΔΑΚΕ. Θα επιχειρήσουν άραγε οι συνάδελφοι αυτοί, όταν κληθούν τον Σεπτέμβριο να ξαναμπούν στις τάξεις τους, τη μεταφορά του κλίματος των απαράδεκτων ανακοινώσεών τους στους μαθητές και στις μαθήτριες των πολυεθνικών -ας το δεχτούμε επιτέλους!- σχολείων μας ενσταλάζοντας την εχθρότητα και τον ρατσισμό έναντι των γειτόνων μας, αλλά και τον εθνικό διχασμό στις παιδικές και εφηβικές ψυχές;
Γνωρίζουν καλά οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ πως άλλος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Είναι λειτούργημα που στοχεύει στις πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης, της δημοκρατίας, της συνεργασίας και της φιλίας των λαών. Θα τους τυφλώσει, άραγε, η εξυπηρέτηση των κομματικών τους επιλογών για την με κάθε μέσο και με οποιαδήποτε συμμαχία πτώση της κυβέρνησης και θα τους οδηγήσει στην άρνηση του ρόλου τους ως εκπαιδευτικών;
Αλλά η ανακοίνωση της ΔΑΚΕ Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έχει και μία επί πλέον πτυχή. Βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τους ίδιους τους σκοπούς της ΟΛΜΕ, όπως αυτοί περιγράφονται στο δεύτερο άρθρο του καταστατικού της Ομοσπονδίας των Λειτουργών της Μέσης Εκπαίδευσης, που αναφέρουν, επί λέξει, ότι σκοπός της είναι: «Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και η κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων. Η συμβολή της στον αγώνα για την εδραίωση και προάσπιση της ειρήνης και η ανάλογη διαπαιδαγώγηση των νέων».
Αλήθεια, πόση σχέση έχει η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών με τη συμπόρευση της ΔΑΚΕ και της Ν.Δ. στα εθνικιστικά συλλαλητήρια με αυτούς που δηλώνουν ότι επιθυμούν την άμεση επιβολή πραξικοπήματος και επομένως την κατάργηση όλων των συνταγματικών μας ελευθεριών, καθώς και τη σύλληψη των δημοκρατικά εκλεγμένων πολιτειακών παραγόντων;
Πόση σχέση έχει η φιλειρηνική και δημοκρατική διαπαιδαγώγηση των νέων με ανακοινώσεις που περιλαμβάνουν κατηγορίες για εθνικές καταστροφές, προσβολές στους κατοίκους του γειτονικού κράτους, υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων και ξεπούλημα της εθνικής μας κληρονομιάς;
Όλοι οι δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί αλλά και οι περισσότεροι συντηρητικοί και κεντρώοι συμπατριώτες μας κάθε επαγγέλματος επιθυμούν την επίλυση του “Μακεδονικού” ζητήματος και την αποκλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες, γιατί, ανεξάρτητα από την πολιτική και ιδεολογική τους τοποθέτηση, προσβλέπουν σε έναν ψύχραιμο, εθνικά και πατριωτικά επωφελή διάλογο με όλες τις βαλκανικές χώρες, που θα στοχεύει στην ειρήνη και στη συνανάπτυξη στα Βαλκάνια. Και σε αυτόν τον διάλογο -παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της ΔΑΚΕ και της σημερινής ηγετικής ομάδας της Ν.Δ.- δεν περισσεύει κανείς.
Ο Γιώργος Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Η Αυγή
