Ενα μεγάλο βήμα στην -ισόβια- προσπάθειά του να υπερκεράσει τον Κεμάλ Ατατούρκ, αντιστρέφοντας την κοσμική και εκσυγχρονιστική πολιτική του μακαρίτη Μουσταφά και επανεξισλαμίζοντας τη μεγάλη χώρα του ως νέος «Πατέρας των Τούρκων», και συνάμα να μονιμοποιήσει τη σχεδόν απόλυτη εξουσία του, εξελισσόμενος επί της ουσίας σε «κοινοβουλευτικό δικτάτορα», έκανε την περασμένη Κυριακή ο Ταγίπ Ερντογάν.
Μέχρι σήμερα, το «σουλτάνος» ήταν ένα απλό παρατσούκλι: τώρα, με την εκλογή του στην υπερπροεδρία, ο πάλαι ποτέ «μετριοπαθής ισλαμιστής» Ερντογάν ολοκληρώνει τη διαδρομή που ξεκίνησε πριν από είκοσι χρόνια από το δημαρχείο της Κωνσταντινούπολης.
Και βγάζει εκ του ασφαλούς τη γλώσσα στους υποκριτές επικριτές του στην Εσπερία, κομπάζοντας –από τις πρώτες κιόλας δηλώσεις του– ότι οι εκλογές αυτές ήταν «μάθημα δημοκρατίας»… Τους επικριτές του, που σπεύδουν τώρα κατόπιν εορτής να τον συγχαρούν και να συναλλαγούν ξανά μαζί του, χαρίζοντάς του και μερικά ακόμη δισ. ευρώ –χώρια τα νέα υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα– ως μετεκλογικό δώρο για τις υπηρεσίες του ως κυματοθραύστη των απελπισμένων.
Μάθημα ήταν σίγουρα αυτές οι εκλογές –όχι δημοκρατίας, αλλά φασισμού με «δημοκρατικό» μανδύα. Τι διάολο δημοκρατία είναι αυτή, με τη χώρα σε μόνιμο στρατιωτικό νόμο, δεκάδες χιλιάδες «αντιφρονούντες» -ανάμεσά τους και ο ηγέτης της φιλοκουρδικής Αριστεράς, ο Ντεμιρτάς- στη φυλακή και τον τουρκικό στρατό να κατέχει παράνομα τη μισή βόρεια Συρία;
Με ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, αλλά και ένα πανίσχυρο παρακράτος (στο οποίο συμμετέχουν πλέον ανοιχτά, εκτός από τους χιλιάδες δικούς του τραμπούκους, και οι ακροδεξιοί εκλογικοί του σύμμαχοι, οι «Γκρίζοι Λύκοι» του MHP) να χειραγωγεί και να εκφοβίζει ανοιχτά τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, και τα προσκυνημένα (εθελοντικά ή με τη βία) ΜΜΕ να πλέκουν από το πρωί ώς το βράδυ το εγκώμιο του Ηγέτη των Πιστών;
Οποιος είδε το βίντεο που διέρρευσε πριν από μερικές εβδομάδες, με τον Ερντογάν να δίνει εντολές για «ειδική μεταχείριση» από τους «υπεύθυνους γειτονιάς» του AKP όσων Κούρδων της Πόλης δεν ήταν σίγουρο ότι θα τον ψηφίσουν δαγκωτό, μπορεί να καταλάβει πώς στήθηκε ολόκληρη η προεκλογική εκστρατεία.
Αν και υπάρχουν πολλές και καλά τεκμηριωμένες καταγγελίες για νοθεία, ιδίως στις κουρδικές περιοχές, αυτό που «καθάρισε» για χάρη του «σουλτάνου» ήταν το ασφυκτικό αστυνομικό κράτος του –το μονοπώλιο της «νόμιμης» βίας και η μόνιμη απειλή της σύλληψης, του ξυλοδαρμού και των βασανιστηρίων.
Το προσωποπαγές καθεστώς του Ερντογάν έχει φιμώσει κάθε αντίθετη φωνή – ένα απλό σκωπτικό σχόλιο στο διαδίκτυο αρκεί για να σαπίσει κανείς στη φυλακή.
Χώρια που, αν είσαι πιστός μουσουλμάνος και δεν ψηφίσεις Ερντογάν, είναι βέβαιο ότι σε περιμένουν οι αιώνιες φωτιές της Κόλασης: ολόκληρος ο θρησκευτικός μηχανισμός, από το ανώτατο ιερατείο ώς τον τελευταίο μουεζίνη στις εσχατιές της Ανατολίας, λειτούργησε και αυτή τη φορά σαν προεκλογικό γραφείο του «σουλτάνου».
Υπό αυτές τις συνθήκες, και μόνο το γεγονός ότι το φιλοκουρδικό HDP –ένα κόμμα κυριολεκτικά σιδηροδέσμιο και υπό συνεχή διωγμό– πέρασε το 10% και μπήκε στη Βουλή και ότι ο δυναμικός νέος ηγέτης των Κεμαλικών, Μουχαρέμ Ιντζέ, πήρε στον πρώτο γύρο σχεδόν το εν τρίτον των ψήφων είναι ένας πραγματικός άθλος: ένας σπόρος αντίστασης, που ίσως στο μέλλον γεννήσει μιαν άλλη, καλύτερη Τουρκία.
Ετσι κι αλλιώς ο εκλογικός χάρτης έδειξε ξανά πως η Τουρκία είναι μια χώρα κομμένη στα τρία – με ένα «ευρωπαϊκό», κοσμικό κομμάτι στα παράλια, ένα καθαρά κουρδικό στα νοτιοανατολικά και «σάντουιτς» ανάμεσά τους τούς πιστούς του Αλλάχ και του επί της γης εκπροσώπου του, Ερντογάν.
Στο μεταξύ όμως, μέχρι να φυτρώσουν οι σπόροι, έχουμε να κάνουμε με έναν παντελώς απρόβλεπτο και ανεξέλεγκτο γείτονα-νταβατζή, παραδομένο στον άκρατο εθνικισμό και τα πάσης φύσεως νεο-οθωμανικά, παν-τουρκικά και ισλαμιστικά, ιμπεριαλιστικά εν τέλει ιδεολογήματα.
*Σουλτάν-μερεμέτ: ψευδοτουρκική ελληνική έκφραση, που δεν υπάρχει στην τουρκική γλώσσα και σημαίνει άγριο ξυλοδαρμό (και/ή βιασμό) «προς γνώση και συμμόρφωση».
Γιώργος Τσιάρας
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
