Ας αφήσουμε κατά μέρος τον – εισαγγελικού ενδιαφέροντος – Αντώνη Σαμαρά και τη χυδαία του επίθεση εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η παροιμία το λέει ξεκάθαρα: «Δεν κλωτσούν τα ψόφια σκυλιά». Ιδιαίτερα τα ψόφια σκυλιά του ακραίου εθνολαϊκισμού και του προσοδοφόρου επαγγελματικού πατριωτισμού, που έγιναν… πιο ψόφια μετά τις εξελίξεις περί το «Μακεδονικό». Το «Μακεδονικό» γύρω από το οποίο – αυτό να μην το αφήσουμε κατά μέρος – χτίστηκαν πολιτικές καριέρες εις βάρος της χώρας σε πολιτικό, ηθικό και διεθνές επίπεδο. Με την ευκαιρία, μάλιστα, θα άξιζε τον κόπο να ξεκινήσει (και να ολοκληρωθεί) μια σοβαρή μελέτη υπό τον απόλυτο θεσμικό φορέα, που είναι η Βουλή των Ελλήνων, για το πόσο χρυσοβόρος ήταν για τη χώρα, είτε αμέσως είτε ως διαφυγόν κέρδος (χώρια η απίστευτη σπατάλη σε δύσπραγους καιρούς, πολιτικού και διπλωματικού κεφαλαίου), ο «πατριωτισμός» τύπου Σαμαρά, που ως υπουργός Εξωτερικών οδήγησε με περηφάνεια την Ελλάδα στην οικτρή και μακροχρόνια (κι αυτό να μην το αφήσουμε κατά μέρος) ήττα επί περίπου τριάντα χρόνια.
Του Σαμαρά που, εν συνεχεία, υπήρξε ο πιο επιζήμιος, ο πιο θλιβερός και ο πιο άχαρος πρωθυπουργός που είχε ποτέ ο δύσμοιρος αυτός τόπος. Μαζί με τον εσμό των ομοίων του, οι όποιοι αποτέλεσαν το κεντρικό πολιτικό και διοικητικό προσωπικό που μας έριξε ξυλάρμενους στα βράχια των αγορών και τα νύχια της επιτήρησης. Μαζί φυσικά και με τα τομάρια της ενημέρωσης που ως θηρία ενήμερα έκοβαν (και κόβουν) και έραβαν (και ράβουν) την ενημέρωση στα δύο και την πληροφορία στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ώστε να γίνει αέρας, καπνός και να μην την αντιληφθούν οι ενδιαφερόμενοι. Αυτοί που πλήρωσαν πανάκριβα τη λέζα του πατριώτη Σαμαρά. Και του Άδωνι. Και του Βορίδη. Και του παμφάγου Βενιζέλου.
Ας τον αφήσουμε όμως κατά μέρος τον Σαμαρά. Όσο κι αν χτυπάει τα φτερά του στο χώμα, είναι ξεπερασμένος και το ξέρει. Γι’ αυτό προσπαθεί να σηκώσει σκόνη. Μπας και πιστέψουν οι υπόλοιποι ότι είναι σύννεφο που θα φέρει μια ζείδωρη βροχή. Μπα. Σκόνη είναι που κατακάθεται την επόμενη στιγμή. Όσο περνούν οι μέρες και ο δισυπόστατος καιρός θα αποκτά τρισυπόστατη διάσταση του χρόνου, τόσο πιο καθαρά θα φαίνεται η επωφέλια του γεγονότος. Για το «Μακεδονικό» εν προκειμένω, αλλά και για τα υπόλοιπα περί τα οποία ασχολείται και καταφέρνει η αριστερή παρένθεση που κυβερνάει τη χώρα.
Ας τον αφήσουμε, λοιπόν, κατά μέρος τον εγώφαιο Σαμαρά, μόνο που κάποιος πρέπει να το πει στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος Κυριάκος, με διαρκώς εντεινόμενο πείσμα ανόητου, προσπαθεί να ανασχέσει «τον ρου των γεγονότων», όπως – εκτός των άλλων επικίνδυνων ανοησιών – έδειξαν και εξωσυνταγματικές απαιτήσεις που έθεσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μην τον αφήσουμε κατά μέρος, γιατί είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Να μην τον αφήσουμε κατά μέρος διότι δεν δικαιούται να ακυρολεκτεί και να πολιτεύεται διά της διαρκούς ακυρολεξίας, όπου η μία θέση ακυρώνει την προηγούμενη. Δεν είναι παιχνίδι των σαλονιών η πολιτική, όσο κι αν ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται αφού είναι διορισμένος διά της εκλογής στον δημόσιο βίο. Η πολιτική αφορά ζωές. Πολύ παραπάνω από τις αχυροζωές πάνω στις αχυρόμπαλες και τα ψάρια πάνω στις ψαροκασέλες με τα οποία τον βάζουν να συνομιλεί οι παρατρεχάμενοι. Κυριολεκτικώς, «η ζωή είναι αλλού».
Στην ανεργία και στους απολυμένους που δημιούργησαν οι πολιτικές του. Στο ξύλο που έφαγαν οι «επιζήμιες» καθαρίστριες. Αυτά – και πολλά παρόμοια – συνιστούν περιφρόνηση του ελληνικού λαού και όχι η γενναία επίλυση του «Μακεδονικού». Αυτή ακριβώς την περιφρόνηση του Κυριάκου να μην αφήσουμε κατά μέρος. Γιατί η ζωή είναι εδώ.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
