Μετράμε νεκρούς, ένα, δύο, τρεις, τέσσερις… Πρόσφυγες πολέμου, ταλαιπωρημένους ανθρώπους, που έφυγαν από τις πατρίδες τους να σωθούν από τα όπλα ή την πείνα και ήρθαν, περνώντας από βουνά και θάλασσες, στην Ευρώπη. Ή έτσι νόμιζαν, έτσι πίστευαν. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η… πολιτισμένη Ευρώπη θα τους αντιμετώπιζε σαν να ήταν στρατός, μισητός εχθρός. Σύνορα κλειστά, συρματοπλέγματα, αποφάσεις μίσους για τον “άλλον”, όπως αυτές του νέου προέδρου των ΗΠΑ.
Η χώρα μας και ο λαός της, απέδειξαν για μεγάλο διάστημα ότι μπορεί να γίνει κι αλλιώς, ότι ο… τρόπος Τραμπ ή η ξενοφοβική συμπεριφορά των χωρών του Βίζεγκραντ και όχι μόνο, δεν είναι μονόδρομος. Γιατί ο δρόμος τους πέρα από ανάλγητος είναι και βαθιά επικίνδυνος.
Όμως, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι οι νεκροί πρόσφυγες και μετανάστες, έχασαν τη ζωή τους στη Μόρια και τη Σάμο, στο δικό μας χώρο, στη δική μας ευθύνη.
Αισθανόμαστε συντετριμμένοι μπροστά στο ανθρώπινο δράμα, μπροστά στις ζωές που χάθηκαν, μπροστά στις ευθύνες, που ασφαλώς μας αναλογούν. Και είναι η ώρα κρίσιμων αποφάσεων, που πρέπει να ληφθούν, ώστε να αλλάξει εδώ και τώρα η εικόνα των σκηνών μέσα στην παγωνιά, η ομηρία των ανθρώπων, που είναι αναγκασμένοι να ζουν σε χώρους επιεικώς απαράδεκτους.
Δεν υπάρχει χρόνος, αλλά υπάρχει τρόπος. Το τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ έχει εδώ και καιρό καταθέσει τις προτάσεις του. Όσο συνεχίζεται η διαιώνιση μια τραγικής πραγματικότητας, οι ευθύνες δεν θα είναι μόνο μεγάλες, θα είναι ενδεχομένως καθοριστικές για όλους μας.
